NieGrzeczne Recenzje: maja 2019

"Złączeni honorem" Cora Reilly [Meg]

Autor: Cora Reilly

Tytuł: Złączni honorem

Wydawnictwo: Niezwykłe

Nie jestem ogromną fanką książek z mafią w tle, ale ta seria skradła moje serce już dawno temu. Kiedy dowiedziałam się, że będzie u nas wydana, bardzo się ucieszyłam, bo to naprawdę kawałek świetnego mafijnego romansu.
Aria nie jest typową nastolatką, to córka mafijnego bosa, głowy rodziny Scuderi. Już w wieku piętnastu lat zostaje przeznaczona Luce, który ma stanąć na czele nowojorskiej mafii. Ten ślub ma zapewnić rozejm obu stronom, jednak czy młodzi będą szczęśliwi z takiego obrotu spraw?

Aria z całą pewnością nie. Nikt nie pytał jej o zdanie, a w dodatku jej przyszły mąż, o pięć lat straszy chłopak, wydaje się bezwzględnym, przerażającym potworem. Oczywiście jest przystojny, ale czy przy tym strachu, który czuje Aria to ważne? Czy można pokochać kogoś o przydomku „Imadło”?

Luca zdaje się być pogodzony z losem, tym bardziej, że Aria jest piękną dziewczyną. Gdy trzy lata późnej, po skończeniu przez Arię osiemnastu lat, biorą ślub, można by spodziewać się najgorszego… a jak będzie naprawdę? Jak potoczy się ich relacja, pierwsza noc, a potem całe życie? Tego dowiecie się podczas lektury. Ja ze swojej strony opowiem Wam o odczuciach, które towarzyszyły mi podczas czytania.

Przede wszystkim bardzo polubiłam główną bohaterkę, to właśnie z jej perspektywy poznajemy wydarzenia. Chociaż uwielbiam, kiedy narracja prowadzona jest dwutorowo i minimalnie brakowało mi punktu widzenia Luki, pochłonęłam całość na jednym wdechu.
Luca… och ten facet potrafi przyśpieszyć bicie serca. Jest zimnym draniem, a jednocześnie potrafi zaskoczyć ogromnym sercem. Oczywiście tylko w stosunku do swojej żony. Dla reszty jest zdecydowanie niebezpiecznym i pełnokrwistym mafiosem.

Autorka serwuje nam dość spory ładunek emocji, od uśmiechu aż do przerażenia. Nie wiem, czy potrafiłabym tak jak Aria przystać na los, jaki zgotowała jej rodzina. Niestety to, w jakiej rodzinie się pojawiamy na świecie nie jest naszym wyborem, ale to my decydujemy, jak potoczy się nasze życie… a przynajmniej tak to wygląda w teorii. W zwykłych rodzinach. Dla Arii to nigdy nie był wybór, a jednak poradziła sobie. Postawiła szczęście innych nad swoim i nie uciekła. Pomimo strachu, zmierzyła się z przeznaczeniem.

Na uwagę zasługuje także przyjemny styl autorki, pomimo że to mafijny świat, i wydawać by się mogło, że będzie bardzo wulgarnie, mocno erotycznie, książka jest wyważona i nie opowiada tylko o „jednym”. To raczej książka o budzącej się do życia miłości, o tym, że nawet w tak niesprzyjających warunkach można spotkać kogoś, kto stanie się dla nas bardzo ważny i kogo będziemy chcieli chronić za wszelką cenę. I to właśnie ta odsłona miłości urzekła mnie w tej książce. Miłość pełna sprzeczności, raz delikatna, raz gorąca i niebezpieczna. Miłość, która można pomyśleć, nie ma racji bytu, a jednak zakiełkowała.

„Złączeni honorem” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicielek romansów mafijnych. Znajdziecie tu wszystko, co najlepsze. Odrobinę brutalnego mafijnego świata, ciekawych bohaterów (również tych drugoplanowych), oraz relacje, która rozwija się w dobrym tempie i zaskoczy Was nie raz. Nawet taki drań jak Luca czasem potrafi pokazać kawałek serca i oddać je tej jedynej.

Ja polecam gorąco i czekam na kolejne tomy.

Meg

Moja ocena 5,5/6

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu NieZwykłe

, by NieGrzeczne Recenzje

In Aleksandra Rumin, dochodzenie

Świetna komedia kryminalna Aleksandry Rumin "Zbrodnia i Karaś" [Lily]

Tytuł: „Zbrodnia i Karaś”

Autor: Aleksandra Rumin

Wydawnictwo: Initium

Ilość stron: 304

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Na terenie kampusu Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie dwie sprzątaczki znajdują ciało Ernesta Karasia, znienawidzonego przez współpracowników i studentów profesora. Gdy wykładowca wydawał ostatnie tchnienie, w budynku Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych przebywało tylko dziesięć osób: czy którejś z nich mogło zależeć na usunięciu Karasia? A może po prostu doszło do nieszczęśliwego wypadku? Tak byłoby lepiej dla wszystkich zainteresowanych i samej uczelni, bo skandal mógłby zniszczyć jej i tak nienajlepszą opinię...

„Zbrodnia i Karaś” Aleksandry Rumin to brawurowo napisana, pełna absurdalnego humoru powieść, która łączy elementu kryminału z satyrą na środowisko uniwersyteckie. Zawrotne tempo, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności i galeria bohaterów – z kotem Stefanem na czele – sprawiają, że nie można się od niej oderwać. Barwne perypetie wsysają niczym błoto na drodze do budynków UKSW przy ulicy Wóycickiego w roku 2006.

~*~*~*~

Kryminały uwielbiam od lat, jednak od jakiegoś czasu, coraz częściej sięgam po komedie kryminalne. Taką właśnie jest książka pt. „Zbrodnia i Karaś” Aleksandry Rumin. Trzymająca w napięciu, zabawna, napisana z przymrożeniem oka, satyryczna historia wciąga czytelnika już od pierwszych stron.

Na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie umiera w niewyjaśnionych okolicznościach Ernest Karaś. Profesor, za którym dosłownie nikt nie przepada, nawet kot – Stefan – snujący się po korytarzach. Pomimo uznania przez policję, iż był to nieszczęśliwy wypadek, nikt w to nie wierzy. W chwili, gdy zginął Karaś, na uczelni było jedynie dziesięć osób. Wydaje się jednak, że każdy ma zarówno alibi na czas śmierci profesora, jak i motyw, by pozbyć się go raz na zawsze.

„Nie był złym człowiekiem, Karaś przekonywał sam siebie, po prostu umiał korzystać z okazji, a na UKSW okazje same pchały się w ręce.”

Na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych pojawia się także duch, którego, o zgrozo, widzi nieszczęsny Stefan z przerażeniem umykając przez człowiekiem, któremu wszyscy, łącznie z matką, życzyli jak najszybszego zejścia z tego łez padołu.

„Ogarnęła go wściekłość. (…) Ernest Karaś był duchem.”

Kiedy na kampusie zjawia się ekipa telewizyjna, jedna ze sprzątaczek, które znalazły pierwsze ciało profesora pisze kryminał, którego podwalinę stanowiło prywatne dochodzenie podjęte przez byłych współpracowników Ernesta, cały plan dziekana, by zamieść zgon Karasia pod dywan, zaczyna się sypać. Sprawa śmierci na uczelni ponownie wraca do łask policji...

„Dziekan kazał powiesić kartkę, że jest wyciek gazu i zajęć nie będzie. Na początku, żeby nie wywoływać paniki, chciał napisać, że trwają prace remontowe, ale w to nikt by nie uwierzył. Wyciek wydawał się bardziej prawdopodobny, nawet więcej niż prawdopodobny! Tylko cudem nie doszło jeszcze do tragedii, bo instalacja liczyła sobie więcej lat od niego.”

Na uwagę z pewnością zasługują postaci wykreowane przez Aleksandrę Rumin. Mamy w tej książce całą plejadę gwiazd. Każdy bohater jest specyficzny, wyrazisty, wyjątkowy i niezwykle barwny, a to w jak wysmakowany wręcz sposób autorka opisuje ich życiorysy i nadaje rys charakterologiczny sprawia, że niniejsza fabuła jest spójna i porywająca.

Mamy zatem między innymi, Pięknego Michała, czyli profesora, którego odwieczną bolączką jest uroda amanta, Jadwigę, sprzątaczkę znającą meandry życia, pragnąca pomóc swojej nowej, młodej współpracownicy Anieli – niespełnionej magister politologii, Trefnego Bolka – absolwent UKSW, menel i twórca wielu prac licencjackich, magisterskich i wielu innych, no i oczywiście kot Stefan, jedyny, który widzi ducha Karasia. To tylko niektórzy z bardzo intrygujących osób, które poznajemy podczas lektury.

„Gardził ludźmi!

Ich towarzystwo znosił tylko z musu i niewyobrażalnego wręcz lenistwa. Uwielbiał, kiedy mu usługiwali. Był panem, a oni jego poddanymi.”

Książkę czytało mi się niezmiernie szybko. Fabuła poprowadzona została w narracji trzecioosobowej, jednak z kilku punktów widzenia. Dzięki temu zabiegowi, mamy okazję poznać wszystkich bohaterów powieści i, albo ich polubić, albo wręcz przeciwnie. Niewątpliwie, historia jest napisana w tak lekki i niewymuszony sposób, że praktycznie przepływało się przez kolejne strony. Co i rusz zanosiłam się śmiechem, bo musicie wiedzieć, że ta historia jest genialną wręcz satyrą środowiska uniwersyteckiego. Przez chwilę poczułam się tak, jakbym ponownie była na uczelni i wysłuchiwała anegdotek na ten temat. :D

Jeżeli macie ochotę na komedię kryminalną, to wierzcie mi, to będzie świetny wybór. Świetnie poprowadzona fabuła, zabawne dialogi i nietuzinkowi bohaterowie, a wszystko to okraszone tajemniczą zagadką zgonu znienawidzonego profesora. Z całą pewnością będę wyglądać kolejnych powieści Aleksandry Rumin, która ma prawdziwy talent do rozbawiania czytelnika nawet w obliczu śmierci. ;)

Moja ocena: 5/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Initium.

, by NieGrzeczne Recenzje

In Ann, emocje

"Muza koszmarów" - Laini Taylor, czyli historia, która zapiera dech w piersiach [Ann]

Tytuł: „Muza koszmarów”

Autor: Laini Taylor

Wydawnictwo: SQN

Wydano: 27.02.2019

Stron: 479

~*~*~*~

Opis wydawcy:

Lazlo i Sarai nie są już dłużej tym, kim byli. Sarai, Muza Koszmarów, dopiero odkrywa pełnię swoich możliwości, tymczasem Lazlo musi dokonać wyboru niemożliwego: ocalić życie ukochanej czy wszystkich mieszkańców Szlochu? Otwarcie zapomnianych drzwi do nowych światów zamiast odpowiedzi przynosi wiele pytań – czy bohaterowie zawsze muszą zabijać potwory, czy mogą je...ocalić?

~*~*~*~

Zdecydowanie potrzebowałam dawki dobrze napisanej fantastyki. Przekonałam się ostatnio do romansów, ale jednak powieści fantastyczne mają zarezerwowane specjalne miejsce w moim sercu, dlatego „Muza koszmarów” wydała mi się tak interesującą pozycją. Czy słusznie?

Im bardziej podoba mi się książka, tym trudniej jest mi napisać o niej opinię, bo żadne słowa nie wydają się wystarczająco właściwe. Odczuwam jakiś dziwny, wewnętrzny przymus oddania powieści sprawiedliwości, co czasem blokuje mnie na dłuższy czas. Tak było w przypadku „Muzy koszmarów”. Lekturę zakończyłam już kilka tygodni temu, ale za każdym razem otwierając plik tekstowy, miałam problem... Choć w głowie kłębiły się setki przemyśleń i zachwytów, nie potrafiłam ubrać tego w słowa.

Wiecie, czego najbardziej żałowałam zaraz po lekturze „Muzy koszmarów”? Tego, że nie przeczytałam wcześniej pierwszego tomu tej historii, czyli „Marzyciela”. Teraz z perspektywy czasu stwierdzam, że mój odbiór całości byłby inny, a samo zanurzenie się w wykreowanym świecie nastąpiłoby łatwiej, bowiem drugi tom jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z pierwszej części. Na początku czułam się przytłoczona ogromem wątków, postaci, rozmiarami świata i odkrywaniem motywów postępowania bohaterów. Na szczęście autorka na tyle zgrabnie prowadzi narrację i nie pozwala się nudzić czytelnikowi, dynamicznie rozwijając akcję, że kiedy już złapałam rytm i przyzwyczaiłam się do bohaterów, po prostu przepadłam w lekturze tej historii.

Urzekł mnie sposób budowania przez autorkę świata przedstawionego. Bogactwo opisów, mnogość szczegółów pozwalają w pełni zanurzyć się w wykreowanych przez nią realiach. Dodatkowym atutem jest piękny, wręcz magiczny język, jakim prowadzi narrację. Każde zdanie ma tutaj znaczenie, a sama powieść może stać się źródłem wspaniałych cytatów.

„Ulice były pełne jak żyły, pulsowały niczym pompowane strumienie krwi. Tłum cisnął się przez miejskie arterie, a potem się z nich wylewał. Szloch krwawił swoimi mieszkańcami.”

Bohaterowie „Muzy koszmarów”, nie tylko ci pierwszoplanowi, wydają się realni, nie są jedynie papierowymi, jednowymiarowymi postaciami. Popełniają błędy, wyciągają z nich wnioski, nie są do końca dobrzy lub źli. Najbardziej przykuła moją uwagę historia sióstr: Kory i Novy, których długą wędrówkę mogliśmy obserwować. Poznajemy je jako nastolatki, które przez całe życie pragnęły dołączyć do niebieskich bogów, a później mamy okazję obserwować ich nieszczęsny los, ciągle zastanawiając się w jaki sposób ich wątek splecie się z nitkami Lazla i Sarai. I kiedy wreszcie dochodzi do konfrontacji, jest po prostu epicko.

Bardzo podobała mi się również kreacja Minyi, potężnej istoty w ciele dziecka, którą w jednym momencie można nienawidzić, by zaraz pochylić się z troską nad dźwiganym przez nią brzemieniem. Poznajemy dokładnie jej motywy i mamy okazję zrozumieć, co doprowadziło ją do przeobrażenia się w tak odpychającą postać.

Sama dwójka głównych bohaterów: Lazlo, który teraz stał się niebieskim boskim pomiotem i odkrywa pełnię swej mocy i martwa Sarai, towarzysząca mu jako duch dostarczają czytelnikowi mnóstwa emocji i dają się łatwo polubić. Wciąż im kibicujemy, świadomi wiszącego nad nimi zagrożenia, nie potrafiąc pogodzić się z możliwością wiecznej rozłąki. Ich uczucie jest pięknie opisane, dostarczając czytelnikowi mnóstwa wzruszeń i powodów do wstrzymywania oddechu.

„Istniało takie słowo z mitologii: „sathaz”. Oznaczało pragnienie posiadania czegoś, co nigdy nie mogło być twoje. Oznaczało bezmyślną, beznadziejną tęsknotę, marzenie ulicznika o byciu królem i pochodziło z opowieści o człowieku, który ukochał księżyc. Lazlo uwielbiał tę historię, lecz teraz ją znienawidził. Mówiła bowiem o pogodzeniu się z niemożliwym, a tego zrobić nie mógł. Gdy Sarai rozwiewała się w jego ramionach, był pewien jednego: musiał z tym walczyć.”

„Muza koszmarów” przedstawia nam fascynującą rozgrywkę bogów, walkę o władzę i wpływy, a także jej pokłosie i jej ciężar dla ciemiężonych przez nich słabszych. To opowieść o tym, jak destrukcyjną siłą może stać się nienawiść i o mocy przebaczenia. O tym, że każdy wybór ma konsekwencje i jak efektem motyla wpływa na losy na pozór niezwiązanych osób.

Nie skłamię, stwierdzając że „Muza koszmarów” wysuwa się na prowadzenie wśród przeczytanych przeze mnie w tym roku książek. Mogę z całego serca polecić ją fanom fantastyki, a także czytelnikom, którzy na kartach powieści szukają emocji i głębszego przesłania. Jestem pewna, że za jakiś czas ponownie wrócę do tej pozycji, teraz znając również „Marzyciela”, ponieważ to jedna z tych historii, które można czytać wielokrotnie, odkrywając w nich za każdym razem coś nowego.

Moja ocena: 6/6

Autor: Ann

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu SQN

, by NieGrzeczne Recenzje

In Nie Grzeczne Recenzje, Paul Osborne

Premierowa recenzja "Sherlock. Prawdziwa historia psiego strażaka" Paul Osborne [Lily]

Tytuł: „Sherlock. Prawdziwa historia psiego strażaka.”

Autor: Paul Osborne

Tłumaczenie: Kinga Markiewicz

Wydawnictwo: Kobiece
Data wydania: 29 maja 2019 r.

Ilość stron: 254

Opis Wydawcy: Woof, woof! Oto najodważniejszy strażak z całej psiej brygady!

Ochronne buty, merdający ogon i niezwykle czuły nos? To Sherlock, prawdziwy psi strażak, który codziennie ratuje ludzkie życie! Ten niepozorny cocker spaniel to bohater, który wraz ze swoim partnerem, Paulem Osborne’em, przeszukuje pogorzeliska i pomaga potrzebującym.

Poznaj niesamowite przygody psa, który codziennie udowadnia, że nawet tak niepozorne stworzenie jak on ma w sobie ducha wielkiego bohatera! Sherlock ryzykuje często swoje życie, aby pomóc innym i bezbłędnie wskazać przyczyny pożaru.

Jego odwagę nagrodzono specjalnym medalem przyznawanym wyjątkowym zwierzakom. A samą psinę pokochała rodzina królewska! Dołącz do Sherlocka, Paula i innych bohaterów z Londyńskiej Straży Pożarnej!

~*~*~*~

Trafiła mi się prawdziwa gratka — niejako powieść biograficzna o psie. Nie jest to jednak zwykły pies, a członek wyspecjalizowanego zespołu śledczych pożarniczych w ramach Londyńskiej Straży Pożarnej.

Paul Osborne, jednocześnie autor i strażak — drugi bohater książki, przeprowadza nas przez etap poznania niezwykłego czworonożnego pupila londyńskich strażaków, Sherlocka, małej futerkowej, przepełnionej energią kulki, która miała zadatki na najlepszego psa śledczego, następnie szkolenia, otrzymania roli jego opiekuna i samych akcji, w których brali obaj udział, jako świetnie zgrany zespół.

„Jedna z najtrudniejszych lekcji, jaką przyszło mi odrobić i do której musiałem dorosnąć, mówiła: nieważne, jak bardzo byłbym przekonany o swojej racji, rację ma zawsze pies!”

Książka ta ukazuje, jak niesamowitym zaufaniem obdarza nas pies, a także to, jakim jest wiernym przyjacielem, na którym możemy polegać w najtrudniejszych chwilach. Jest to bardzo ważne z uwagi na wykonywaną przez Paula i Sherlocka pracę. Autor niejednokrotnie podkreśla, że najistotniejsze jest zaufanie, jakim darzą siebie nawzajem. Bardzo podobało mi się w tej historii to, że Paul nic jej nie upiększał, tylko ukazał, jak wiele poświęcają strażacy z zespołu śledczych pożarniczych, jak wpływa to na ich najbliższych oraz, jak wielkie niebezpieczeństwo im towarzyszy podczas pracy. Nie pominął faktu, iż cały czas wraz z Sherlockiem muszą się szkolić, by jak najlepiej ich tandem funkcjonował.

„Ogień uderza na oślep. Nie ma poszanowania dla wieku, płci, wiary, bogactwa, zdrowia ani statusu społecznego. Po prostu zabija wszystko i wszystkich na swojej drodze. Wybucha i szaleje, dopóki nie zostanie ugaszony. (…) Jednym z najsmutniejszych dni w naszej pracy był ten, kiedy wezwano nas do bezdomnego, który spalił się w zamkniętym namiocie. Nie było żadnych świadków zdarzenia (…).”

Psy, które wybierane są do szkolenia muszą posiadać odpowiednie predyspozycje i cechy, jakie pozwolą im na pozytywne przejście całej drogi nauki ufania swojemu człowiekowi, własnemu instynktowi oraz reagowania bez wahania na polecenia. Także człowiek musiał się nauczyć, by mieć wiarę w instynkt psa, być wyczulony na każde jego zachowanie. Od ich współpracy zależeć będzie, bowiem to, czy uda się odkryć np. gdzie dokładnie znajdowały się materiały wybuchowe. Niezwykle czuły węch, intuicja, czujność i doskonałe wyszkolenie — to wszystko składa się na niezawodnego Sherlocka — uhonorowanego medalem za odwagę.

„Widziałem, jak Sherlockowi drga nos, a zauważyłem, że w miejscach takich jak to, gdzie znajduje się całe mnóstwo różnych zapachów, jego zmysły są naprawdę wyostrzone. Postanowiłem wziąć go na stronę i pogadać.

— Wszystko w porządku, kolego? Przykra sprawa, co? Nie martw się, nikt z nas nie lubi takich przypadków. wiem, że to zamieszanie w niczym nie pomaga. Odejdźmy stąd na chwilę, żeby nos ci trochę odpoczął…”

Paul Osborne niesamowicie obrazowo opisuje przebieg służby jego i Sherlocka. Czytając, miałam zarówno momenty, kiedy śmiałam się z perypetii Sherlocka, w innych byłam wzruszona, bądź czułam ciarki przebiegające po plecach, kiedy autor opowiadał o niektórych akcjach, w jakich brali udział.

Książka napisana jest lekko, pomimo poważnych tematów. Paul niewątpliwie potrafi opowiadać o swojej pracy i życiu, jakie wiedzie z wiernym przyjacielem u boku — Sherlockiem. Jeżeli chcecie na chwilę wpaść do sympatycznego strażaka i jego wiernego towarzysza, by zerknąć jak pracuje zespół śledczy pożarniczy, to z pewnością na nudę nie będziecie narzekać. Wspaniała historia, do tego doskonale opowiedziana. Polecam Wam, nie tylko jako zagorzała fanka własnego psiaka, ale i zdeklarowana miłośniczka dobrych opowieści z czworonogami w roli głównej. :D

Lily

Moja ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

, by NieGrzeczne Recenzje

In Christina Lauren, decyzje

Od przyjaźni do miłości dzieli naprawdę niewiele, czyli "Szalona noc" Christiny Lauren [Lily]

Tytuł: „Szalona noc”

Autor: Christina Lauren

Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron: 352

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Czasami namiętna noc w Vegas to nie koniec szalonego dnia, ale początek nowego życia...

Lola i Oliver chętnie gratulują sobie zdrowego rozsądku, który nie pozwolił im skonsumować zawartego po pijanemu małżeństwa w Las Vegas. Gdyby popełnili ten błąd na dodatek do ślubu, ich sytuacja nie byłaby z pewnością tak wygodna, jak jest. A przynajmniej tak brzmi wersja oficjalna…

W rzeczywistości Lola od pierwszego dnia pragnęła Olivera — a z czasem coraz głębiej zakochuje się w jego seksownym australijskim akcencie i swobodzie, z którą chłopak akceptuje ją taką, jaka jest. Dziewczyna lepiej czuje się w swojej pracowni i niezbyt chętnie odkrywa się przed innymi. Jej podświadome poczucie bezpieczeństwa, jakie ogarnia ją przy Oliverze, wydaje się niemal zbyt piękne, by było prawdziwe. Po co więc niszczyć coś dobrego...

Chociaż miłośniczki komiksów uganiają się za nim, Oliver nie potrafi zapomnieć o tym, czego nie zrobił z Lolą, kiedy miał okazję. Wie, czego chce od niej teraz.. a to akurat zupełnie nie mieści się w relacjach przyjacielskich. Kiedy powieść graficzna Loli zaczyna zdobywać sławę w całym kraju, po czym szybko zostaje wykupiona do adaptacji filmowej, Oliver zbliża się do dziewczyny, by być przy niej w razie potrzeby. Lola nie przepada za zwracaniem na siebie uwagi, ale może zwróci uwagę na niego...

~*~*~*~

Książki duetu pisarek, tworzącego od lat pod pseudonimem Christina Lauren, nigdy mnie nie zawiodły. Są przepełnione emocjami, chwytającymi za serce za każdym razem. Tak i było w przypadku ich nowej powieści „Szalona noc”.

Lola i Oliver od kiedy tylko się poznali poczuli do siebie pociąg. A jednak, kiedy podczas pobytu w Vegas razem z przyjaciółmi, kompletnie pijani zawarli związki małżeńskie, tylko oni nie skonsumowali związku, choć Lola do tego dążyła. To właśnie Oliver stwierdził, że lepiej by pozostali przyjaciółmi. Tym sposobem, jako rozwodnicy zawiązali prawdziwą przyjaźń, wzajemnie się wspierając i skrycie siebie nawzajem pragnąc.

„Pragnienie przyprawia mnie niemal o ból. Czuję, jak coś się we mnie buntuje, potrzeba mnie pali, dając znać, że nie odpuści, dopóki nie zostanie zaspokojona. Własne serce wzięło mnie na zakładniczkę.”

Oboje osiągają sukcesy w sferze zawodowej, Oliver prowadząc księgarnię, Lola wydając poczytne powieści graficzne. Jednak na polu miłosnym, wciąż żyją kochając siebie na odległość. Kiedy powieść Loli zostaje zaakceptowana przez jedno ze studiów filmowych do ekranizacji, dziewczyna nagle staje w obliczu wielkiej sławy. Lola żyje w własnym świecie i nie lubi zwracać na siebie uwagi. Z pomocą przybywa jej, jak zawsze stojący na posterunku, Oliver upatrując w tym swojej drugiej szansy. Mając nadzieję, że nie było za późno, by zdobyć serce ukochanej kobiety.

Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów, zarówno tych pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych. Lola, dziewczyna, która z jednej strony doskonale wie, czego chce. Z drugiej zaś strony, jest niepewna, co do uczuć i tego, w jaki sposób powinien wyglądać związek dwojga ludzi. Momentami, zwłaszcza w drugiej części książki, miałam wrażenie, że całkiem nie pojmowała tego, co czuł Oliver i tego, w jaki sposób wartościowała pewne sprawy.

„Nie jestem pewny, czy faktycznie bałaś się, że związek przeszkodzi ci w pracy, czy miałaś nadzieję skończyć, zanim naprawdę mnie pokochasz. W jednym i drugim przypadku nie za bardzo wiem, co zrobić. Żadna opcja mi się nie podoba (…) Lola, zakochałem się w tobie, ale też bardzo się boję, że mnie zniszczysz.”

Z kolei Oliver, to mężczyzna idealny. Naprawdę. :D Jeżeli takiego się znajdzie, to się go trzyma, jak prawdziwy skarb. I tu właśnie, bardzo mnie irytowała Lola z jej poglądem na to, w jaki sposób łączyć, czy też nie łączyć, bycie z ukochaną osobą z rozwojem zawodowym. Oliver jest uważny, kochający, wspierający, do tego męski, z poczuciem humoru… Cud, miodek i orzeszki! ;) Wcale nie przesadzam. Gdybym miała wskazać ukochanego z literackich kart, byłby on niewątpliwie na pierwszym miejscu książkowego księcia z bajki.

Autorki świetnie ukazały relację pomiędzy dwojgiem bohaterów, ich wzajemne „docieranie się”, próba pogodzenia spraw sercowych z zawodowymi. Jednakże to, co mnie najbardziej poruszyło i również zaskoczyło to nacisk, jaki autorki położyły na przyjaźń w związku. Pomimo tego, że od samego początku bohaterowie wzajemnie się pociągali, to jednak podstawę ich partnerstwa stanowiła właśnie przyjaźń. Z niniejszej powieści wysuwa się wniosek, iż sama namiętność nie wystarczy, lecz jeśli podstawy, jakie oboje zakochani mają są dużo trwalsze niż seks, to nawet największa burza nie jest w stanie im zaszkodzić.

„Chyba nigdy nie kochałem nikogo w ten sposób. Tak szaleńczo, że całe moje życie stanęła na głowie. Tak bardzo, że widzę ją przy sobie przez resztę życia.”

Również na uwagę zasługują przyjaciele Loli i Olivera. To bardzo zgrana i zżyta paczka przyjaciół, którzy widzą więcej niż nasi kochani główni bohaterowie. Uwielbiałam ich słowne potyczki, gdy byli wszyscy razem. Każda z par ma swoją oddzielną historię, także zachęcam Was do zapoznania się również z nimi. ;)

Nie rozumiem tylko tytułu niniejszej powieści. Przyznam się Wam, że już będąc po lekturze, bardzo mnie nurtowało pytanie, o co chodzi z tą szaloną nocą. I dopiero przy pisaniu tej recenzji pojawiła mi się w głowie myśl, że faktycznie mogło dotyczyć to tej nocy w Vegas. Była na tyle „szalona”, że do niczego pomiędzy bohaterami nie doszło, poza ślubem i długą, nocną rozmową. Ot, taki rodzaj ich szaleństwa. :P Tytuł bardziej by pasował do jednej z pozostałych par, które faktycznie zaszalały. Ale możliwe, że mogło chodzić właśnie o ich szaleństwo w pośpiesznym ślubie i braku skonsumowania związku… Cóż, interpretację pozostawię każdemu z Was, z osobna. Udanej zabawy. ;)

Książka bardzo mi się podobała. Pośród wszelakiego rodzaju wylewającej się erotyki bez fabuły, takie powieści, to naprawdę miła odmiana. Liczę, że Wy także docenicie tę historię i przyjemnie spędzicie czas w towarzystwie Olivera i Loli, gdyż u nich także jest gorąco, zapewniam. ;)

Moja ocena: 5/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję

Wydawnictwu Zysk i Sk-a.

, by NieGrzeczne Recenzje

In 2019, Alessandra Torre

"Drań z Hollywood" Alessandra Torre [Kocyk]

, by NieGrzeczne Recenzje

In Albatros, John Grisham

"Wezwanie" John Grisham [Lily]

Tytuł: „Wezwanie”

Autor: John Grisham

Tłumaczenie: Andrzej Leszczyński

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron: 352

Rok wydania: 2019

Wydanie: II

Opis wydawcy: Dwa miliony dolarów to dużo, zwłaszcza dla sędziego, który podobno nie brał łapówek.

Ray Atlee, wykładowca prawa, i jego brat nieudacznik zostają wezwani przez ojca do rodzinnego miasteczka, Clanton. Nieuleczalnie chory emerytowany sędzia chce im przedstawić swą ostatnią wolę. Zanim jednak Ray dociera na miejsce, staruszek umiera, pozostawiając po sobie – poza testamentem, który nikogo nie zaskakuje – ukrytą w pudłach fortunę. Nikomu o tym nie mówiąc, zwłaszcza bratu, Ray postanawia odkryć tajemnicę źródła pieniędzy. Kiedy okazuje się, że nie tylko on wie o ich istnieniu, robi się naprawdę gorąco.

~*~*~*~

Książki Johna Grishama to jedne z najlepszych kryminałów i thrillerów prawniczych jakie czytałam. Uwielbiam je i zaczytuję się w nich, gdy tylko mam okazję. W „Wezwaniu” autor jednak skupia się nie tyle na prawie, co na pieniądzach oraz specyfice ludzkiej natury w związku z tym, co większość z nas pożąda – bogactwa.

Nieuleczalnie chory, emerytowany sędzia wiedzie samotny żywot w ogromnym domu. Dwaj synowie, Ray oraz Forest, od wielu lat nie dogadują się z ojcem, który w dość oschły sposób ich traktował. Pewnego dnia, czując zbliżający się koniec jego podróży po tym ziemskim padole, wzywa swych potomków do miejsca ich dzieciństwa.

„Ray pomyślał, że ojciec zapewne przywita ich w czarnych spodniach i białej koszuli z małymi dziurkami wypalonymi przez żarzący się tytoń z fajki, ale wykrochmalonej, bo zawsze takie nosił. (…) I z pewnością nie będzie czekał na synów na tarasie, lecz zasiądzie przy biurku w gabinecie, pod wielkim portretem generała Forresta. Będzie chciał sprawiać wrażenie zajętego pracą, nawet w niedzielne popołudnie, jakby ich przyjazd do domu wcale nie był taki ważny.”

Historia opowiedziana została w narracji trzecioosobowej, z punktu widzenia Raya, starszego brata, wykładowcy prawa na uniwersytecie w Wirginii. Kiedy przybywa do rezydencji ojca, zastaje go martwego. Mimo iż nie rozpacza nadmiernie, czuje się nieswój, jednocześnie ciesząc się, że to nie Forest, który boryka się z wieloma nałogami, znalazł zmarłego. Do czasu przybycia brata, Ray przegląda rzeczy sędziego. Natrafia na testament, w którym ojciec podzielił majątek pomiędzy synów po połowie. Nie dziwi go, iż został ustanowiony jego wykonawcą, bowiem jako jedyny, można uznać, że „wyszedł na ludzi”.

To, co szokuje Raya, to miliony ukryte w komodzie. Wiedząc, że ojciec był już na emeryturze, a także to, iż jako sędzia w prowincjonalnym miasteczku nie miał możliwości zarobić takich pieniędzy, nie wspominając słowem o swym znalezisku Forestowi, rozpoczyna własne śledztwo, by ustalić ich pochodzenie.

„Odnalezienie martwego ojca było wystarczająco silnym szokiem jak na jeden dzień, a po odkryciu pieniędzy w pudłach był kompletnie roztrzęsiony.”

Czytelnik razem z Rayem podąża śladem pieniędzy, odkrywając kolejne tajemnice, jakie skrywał sędzia Reuben, a także jego syn, a brat mężczyzny - narkoman. Jak wiele sekretów skrywa rodzina Atlee? Czy warto je okryć, czy lepiej pozostać w niewiedzy?

Niewątpliwie, John Grisham jest mistrzem w swoim fachu. Potrafi zanalizować ludzką naturę z zabójczą wręcz precyzją. Bohaterowie jego powieści są wyraziści, niejednoznaczni i bardzo rzeczywiści. Ukazując zarówno te jasne, jak i ciemne strony człowieka, tworzy wymowny obraz, który pragniemy oglądać bez końca. Zakończenie powieści jest zaskakujące i właściwie czułam, jakby autor specjalnie pozostawił pewne niedopowiedzenie.

„Siedząc na betonowej posadzce, otoczony paczkami zawierającymi trzy miliony dolarów, uzmysłowił sobie nagle, jak bardzo ważne stały się dla niego te pieniądze. Jego pełna nerwów, koszmarna ubiegła noc była wynikiem lęku Raya o to, że je utraci. Teraz nie mógł się z nimi rozstać.”

„Wyzwanie” jest niewątpliwie ciekawym studium postaci i testem moralności bohaterów powieści, bowiem, podczas lektury uparcie pojawia się pytanie, ile jesteśmy w stanie poświęcić dla pieniędzy? Autor ukazuje, jak podejmowane przez nas decyzje, mogą zniszczyć wszystko, co osiągnęliśmy pomimo dobrych uczynków. To, w jaki sposób jedna osoba może mieć kilka wcieleń i niejednokrotnie nawet najbliżsi nie są świadomi tej ciemnej strony. Nie jest to pędząca do przodu akcja, gdzie, co i rusz napotykamy na nagłe zwroty. To spacer, podczas którego Grisham odsłania nam kawałek po kawałku dalsze etapy podróży Raya ku poznaniu prawdy o funduszach ojca ukrytych w domu.

Każdy, kto uwielbia książki Johna Grishama, będzie zadowolony z kolejnej świetnej lektury, która trzyma w napięciu aż do samego końca. Ja już nie mogę się doczekać ponownego spotkania z twórczością tego autora, by sprawdzić, co tym razem dla nas przygotuje. :D

Lily

Moja ocena: 5,5/6

Za możliwość przeczytania książki, bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros

, by NieGrzeczne Recenzje

In Belle Aurora, humor

"Friend-Zoned" Belle Aurora czyli od przyjaźni do miłości [Meg]

Tytuł: Friend - Zoned
Autor: Belle Aurora
Wydiawnictwo: NieZwykłe

Moje pierwsze spotkanie z Belle miało miejsce kilka lat temu przy okazji pochłonięcia „Raw”, na które tak na marginesie czekam z niecierpliwością (ma się ukazać w lipcu). Tamta historia jest mroczna i delikatnie rzecz ujmując pochrzaniona, dlatego, kiedy przeczytałam „Friend - Zoned”, byłam zaskoczona tym, co zaserwowała mi autorka. Ale od razu zaznaczę, to było bardzo pozytywne zaskoczenie. Historia Nika i Tiny to coś zupełnie innego i...całkiem uroczego.

To nie będzie długa recenzja, bo i fabuła książki nie jest skomplikowana, ale… ta książka wciąga bez reszty. Jest zabawna, urocza, słodka, a jednocześnie ma w sobie takie momenty, że człowieka ściska w sercu.

„Friend -Zoned” to opowieść o grupie znajomych, którzy pomimo wzajemnego przyciągania pozostają w tej nieszczęsnej strefie przyjaźni. Głównymi bohaterami tej części są Nik i Tina, oboje mają w sobie coś, co sprawia, że nie da się ich nie lubić. Tina to dziewczyna doświadczona okrutnie przez los dziewczyna, która w końcu postanawia zacząć od nowa. Nik, właściciel dobrze prosperującego klubu, to twardziel, który nie lubi się uśmiechać. Co może się stać, gdy szalona Tina spróbuje go do tego uśmiechu przekonać? Tak, macie rację! Będzie zabawnie!

Pomimo prostej fabuły i takiegoż też języka, Belle Aurora stworzyła historię, która pozostawia w naszych sercach ciepło i radość. To książka idealna na poprawę nastroju, albo szarugę za oknem. Co prawda pojawiają się tak jak wspomniałam momenty bardziej dramatyczne, ale są jedynie dopełnieniem tej niezwykle zabawnej i wciągającej historii.
Oczywiście jak sam tytuł wskazuje mamy motyw od przyjaźni do miłości, który obok hate-love bardzo lubię. Relacja bohaterów rozwija się powoli, dzięki czemu możemy razem z nimi przeżywać rozterki związane z wyjściem poza przyjacielski układ. Miłość zrodzona z przyjaźni może być bardzo piękna, jednak jest też obarczona wieloma obawami. Przede wszystkim jest to strach o to, że kiedy związek nie wypali, przyjaźń także zostanie zniszczona i zostaniemy bez partnera, ale także bez przyjaciela. Jak potoczą się losy Nika i Timy musicie przekonać się samo, a uwierzcie mi naprawdę warto!

W książce pojawia się także mini wątek kryminalny, który dodaje jej trochę dreszczyku oraz emocji. Zarówno Tina jak i Nik mają swoje tajemnice z przeszłości i kiedy już wydaje im się, że wspólna przyszłość stoi przed nimi otworem, demony przeszłości zaczynają się o nich upominać.

Podsumowując, powiem Wam szczerze, że czasami taka nieskomplikowana historia jest mi po prostu potrzebna. Doskonała na gorsze dni, przynosząca radość i sporo humoru. A co jeszcze lepsze właśnie premierę miała druga część serii „Miłość po sąsiedzku”, ale spokojnie możecie czytać pierwszą, ponieważ są to niezależne historie połączone bohaterami. (Niemniej nie radzę zaczynać od 2, bo wtedy będziecie mieć trochę spoilerów)
Polecam!

Ta historia wleje w Wasze serca dużo ciepełka.

Meg

Moja ocena 4,5/6

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu NieZwykłe

, by NieGrzeczne Recenzje

In fantastyka, królestwo

Fantastyka w najlepszym wydaniu, czyli "Onyx&Ivory" Mindee Arnett [Lily]

Tytuł: „Onyx&Ivory”

Autor: Mindee Arnett

Tłumaczenie: Paulina Braiter

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 480

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Nazywają ją Zdrajczynią Kate. To przydomek, który Kate Brighton odziedziczyła po ojcu, po tym, jak próbował zabić arcykróla Rime.

Wypędzona z szeregów szlachty Kate pracuje jako kurierka pocztowa. W tym fachu mogą przetrwać tylko najlepsi i najszybsi z jeźdźców, bo kiedy zapada noc, na świat wychodzą gadźce – mordercze bezskrzydłe smoki. Na szczęście Kate ma sekret, który zapewnia jej przewagę. Jest dzikunką, władającą zakazaną magią, która pozwala jej wpływać na umysły zwierząt.

I właśnie ta magia doprowadza ją do miejsca, gdzie gadźce za dnia dokonały masakry całej karawany, z której ocalał tylko Corwin Thormane, syn króla. Jej pierwsza miłość, chłopak, którego poprzysięgła zapomnieć po tym, jak skazał jej ojca na śmierć.

Teraz, gdy ich drogi znów się skrzyżowały, Kate i Corwin muszą zapomnieć o przeszłości, by stawić czoło nowemu zagrożeniu i jeszcze mroczniejszym siłom, budzącym się w królestwie.

~*~*~*~

„Onyx&Ivory” Mindee Arnett przyciągnęła mnie najpierw okładką, a następnie opisem. Gdy zaczęłam czytać tę powieść z gatunku fantastyki, poczułam się tak, jakbym przeniosła się w czasie i przestrzeni wprost do świata przedstawionego przez autorkę. Książka okazała się wspaniałą, barwną i niesamowicie wciągającą lekturą, którą chętnie przeczytam ponownie w oczekiwaniu na ciąg dalszy. Fabuła została poprowadzona w narracji trzecio osobowej z punktu widzenia zarówno Kate, jak i Corwina — głównych bohaterów powieści.

Kate, to królewska kurierka i jednocześnie córka zdrajcy korony. Corwin, arcyksiążę i prawdopodobny następca tronu Norgardu, który skazał ojca ukochanej na śmierć. Po tym, jak ojciec Kate został zabity za usiłowanie zamordowania arcykróla, Kate staje się pariasem pośród ludu Norgardu i podejmuje trudną decyzję o opuszczeniu miasta, które do tej pory było jej domem. Nigdzie nie czuje się na miejscu. Wszędzie traktowana jest jak zdrajczyni, choć to jej ojciec zawinił. Do tego, musi strzec tajemnicy dotyczącej jej prawdziwej natury. Jest bowiem dzikunką – władającą pierwotną magią. Kate potrafi wpływać na umysły zwierząt, lecz jej dar jest w świecie w którym żyje zakazany, a ludzie go posiadający zostają skazani na śmierć.

„Kate nie odrywała od niego wzroku . Jej serce stało się odrębną istotą żyjącą wewnątrz niej, szarpało się i dygotało. Tak wiele rzeczy pragnęła powiedzieć. Pozwoliłeś, żeby mój ojciec umarł. Zniszczyłeś mi życie. Złamałeś mi serce.”

Kiedy Farhold, gdzie pracuje Kate, odwiedza książę podczas objazdu miasteczek, dziewczyna myśli tylko o tym, by nie spotkać dawnej miłości na swojej drodze. Po tym, jak Corwin skazał jej ojca na śmierć, pragnęła o nim zapomnieć raz na zawsze. Niestety Fortuna to bardzo kapryśna kobieta i ponownie stawia tych dwoje naprzeciw siebie. Corwin nie zapomniał tej energicznej, mądrej i pięknej dziewczyny. Wiedział jednak, że jako synowi arcykróla nie jest dane być z tym, kogo sam wybierze. Podejmuje decyzję, by jak najszybciej opuścić miasto i Kate, odgradzając się tym samym od przeszłości i uczuć.

Niedługo jednak główna bohaterka cieszy się samotnością, gdyż wracając z kolejnej kurierskiej dostawy napotyka gadźce – postrach wszystkich miast. Stwory, które dotąd atakowały tylko w nocy, pojawiają się nagle za dnia. Gdy okazuje się, iż ich celem jest orszak arcyksięcia, Kate z drżeniem serca rusza im z pomocą. Ryzykując rozpoznanie, używa swojej magii oraz rewolweru stworzonego przez jej przyjaciela, także dzikuna, by ocalić Corwina. Pielęgnując mężczyznę, ponownie wraca myślami do czasów, kiedy wszystko było prostsze i piękniejsze. Od tej chwili obydwoje wkraczają ponownie na wspólną ścieżkę, by ocalić swój świat i siebie nawzajem.

„Lepiej mieć dwie osoby, które naprawdę szczerze Cię kochają, niż całe miasto niepewnych przyjaciół.”

Ta powieść mnie bardzo przyjemnie zaskoczyła. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, książki przygodowo-fantastycznej. Otrzymałam trzymający w napięciu dramat, świetnie wykreowanych bohaterów, doskonale skonstruowany romans, a do tego wszystkiego tło polityki, która tak jak w realnym świecie także tutaj wpływa na tok wydarzeń oraz mąci ludziom w głowach. Bardzo podobało mi się ukazanie nierówności społecznych i nienawiści do nieznanego. Autorka niezwykle trafnie przedstawiła, co może się stać, jeśli pozwolimy by uprzedzenia i niewiedza stanęły na drodze prawdzie oraz poznaniu.

„Dzikuni czy nie, to wciąż ludzie. Dokonują dobrych i złych wyborów, tak jak i my.”

Walka, jaką toczą bohaterowie odbywa się na dwóch frontach. Konieczność odkrycia, skąd pojawiły się dzienne gadźce mordujące ich lud, nałożą się na poddanie się przez Corwina niebezpiecznym próbom uroru, które mają wskazać następnego arcykróla. Do tego, w najbliższym kręgu arcyksięcia kryje się zdrajca.

Podczas lektury zachwycałam się tym, jak ciekawy zestaw bohaterów przedstawiła Mindee Arnett w swojej powieści. Sama Kate jest silną, niezłomną kobietą, która pomimo życia na wygnaniu potrafiła znaleźć skrawek miejsca, gdzie była, choć trochę szczęśliwa. Z pewnością wiele zmienili przyjaciele, których pragnie za wszelką cenę chronić. To oni są teraz jej rodziną, jedyną, jaka po śmierci ojca jej pozostała. Główna bohaterka nie jest wyidealizowana, ma wady jak każdy z nas i chyba to od razu spowodowało, że polubiłam ją i kibicowałam przez całą książkę. Pomimo tego, iż nadal gdzieś w głębi serca tli się w niej uczucie do Corwina, nie pozwala, by traktował ją jak przygodę, która szybko przeminie, pozostawiając po sobie jedynie ból i żal. Potrafiła unieść się ponad gniew, jaki w niej płonął i pomóc w ocaleniu Norgardu, z którego ją wypędzono.

„Wszyscy jesteśmy ludźmi, Wasza Wysokość, nieważne, obdarzonymi magią czy nie, a każdy człowiek jest zdolny do zdrady.”

Corwin z kolei jest rozdartym wewnętrznie młodym mężczyzną, na którego barkach spoczywa potencjalna odpowiedzialność za swój lud. Po tragicznym wydarzeniu podczas jego wyprawy, z której wrócił z przydomkiem Zagubiony Książę, jest jeszcze bardziej niepewny tego, czy sobie poradzi w roli władcy. Kiedy jednak z bliska zaczyna się przyglądać poczynaniom swojego brata oraz pod wpływem Kate, zaczyna zastanawiać się, czy to, w co do tej pory wierzył, nie jest jedynie złudzeniem i świetną grą prowadzoną przez wrogów, skrytych pod płaszczem przyjaciół. Z przyjemnością śledziłam jego przemianę z niepewnego niejako chłopca w świadomego swej roli oraz siły charakteru mężczyznę.

„ — Sądziłem, że znów zostaliśmy przyjaciółmi… tak jak kiedyś.

Kate zacisnęła wargi. Powróciły wspomnienia ostatnich tygodni — porannych przejażdżek za miastem, przekomarzań, mimowolnych dotknięć. Choć próbowała się opierać, pozwoliła mu znowu zakraść się do jej życia, a sobie zapomnieć o wszystkim, co ich dzieli.

To arcyksiążę. Nigdy nie będzie nikim innym. Westchnęła.

— Nigdy nie będzie już tak jak kiedyś, Corwinie — rzekła cicho. — Te czasy umarły wraz z moim ojcem.

Corwin wzdrygnął się i spuścił wzrok; wyraźnie czuł się winny. odwrócił się i wyszedł, pozostawiając ją w ciemności i ciszy. Samą z własną dumą i niczym ponadto.”

Jeżeli chodzi o pozostałe postaci, przyznam, że byłam niesamowicie mile zaskoczona. Każda z nich ma swoje znaczenie i rolę do odegrania. Jednocześnie, autorka otwiera przed nami jedynie mały fragment wykreowanych bohaterów i życia jakie prowadzili przed pojawieniem się na ścieżce Kate, czy Corwina. Wiele z tych postaci jest niejednoznacznych do tego stopnia, że z zaskoczeniem śledziłam ich przemianę w dobrą, bądź złą stronę. Co do niektórych byłam zaskoczona, kim okazali się w rzeczywistości. Tak samo jak niespodzianką stało się dla mnie rozwiązanie zagadki samej próby zamordowania arcyksięcia przez ojca Kate.

„Wszelka magia wypływa z tego samego źródła, wszystko łączy się ze sobą. Gdy spotyka samą siebie, po prostu znika.”

Cała fabuła jest naprawdę dobrze napisana, pozostawiająca miejsce dla czytelnika na myślenie, niepodająca wszystkiego na srebrnej tacy. Ta książka jest przesiąknięta tajemnicami, wartką akcją, fantastycznymi bohaterami i naprawdę dobrze skonstruowanym wątkiem romantycznym i przygodowym. Autorka przemyca w powieści treści dotyczące nierówności, nietolerancji i manipulacji, walki o lepsze jutro oraz to, do czego są zdolni ludzie, by zdobyć władzę. Powagę powieści bardzo fajnie przełamuje poczucie humoru Arnett, dzięki czemu mroczna nieco fabuła otrzymuje momenty oddechu, kiedy czytelnik może uśmiechnąć się pod nosem.

„— Wyglądasz, jakbyś się denerwował — zauważył Dal. Siedział w fotelu z kieliszkiem wina w dłoni. Według obliczeń Corwina był to już trzeci kieliszek.

Corwin wywrócił oczami.

— Na pewno do mnie mówisz? Ponoć wino to odwaga w płynie.

— Istotnie, tak powiadają. — Dal wstał i uniósł kieliszek w toaście. — I czuję się gotów zabijać olbrzymy i zawstydzać bogów. Chcesz trochę?”

Uwielbiam takie historie i ze szczerego serducha mogę Wam ją polecić, mając nadzieję, że Wam również się ona spodoba. ;) Teraz pozostaje mi z niecierpliwością oczekiwać na kolejną część. :)

Lily

Moja ocena: 6/6

Za możliwość przeczytania niniejszej książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Jaguar.

, by NieGrzeczne Recenzje

Pages

"Złączeni honorem" Cora Reilly [Meg]

Świetna komedia kryminalna Aleksandry Rumin "Zbrodnia i Karaś" [Lily]

"Muza koszmarów" - Laini Taylor, czyli historia, która zapiera dech w piersiach [Ann]

Premierowa recenzja "Sherlock. Prawdziwa historia psiego strażaka" Paul Osborne [Lily]

Od przyjaźni do miłości dzieli naprawdę niewiele, czyli "Szalona noc" Christiny Lauren [Lily]

"Drań z Hollywood" Alessandra Torre [Kocyk]

"Wezwanie" John Grisham [Lily]

"Friend-Zoned" Belle Aurora czyli od przyjaźni do miłości [Meg]

Fantastyka w najlepszym wydaniu, czyli "Onyx&Ivory" Mindee Arnett [Lily]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Pages

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Subscribe