Tytuł: Złamane dusze

Autor: Simone St. James

Wydawnictwo: NieZwykłe
Ilość stron: 369
Premiera: 28.11.2018

Opis wydawcy:

Vermont, 1950 rok. Jest takie miejsce dla dziewcząt, których nikt nie chce... Dla awanturnic, dla córek z nieprawego łoża, dla dziewczynek zbyt mądrych jak na swoje czasy. Nazywa się Idlewild Hall. W pobliskim miasteczku krążą plotki, że szkoła jest nawiedzona. Cztery współlokatorki z internatu łączy wyrażany szeptem strach. Ich przyjaźń rozkwita... do czasu aż jedna znika w tajemniczych okolicznościach...

Vermont, 2014 rok. Dziennikarka Fiona Sheridan nie potrafi przestać myśleć o okolicznościach śmierci jej starszej siostry. Dwadzieścia lat wcześniej ciało Deb znaleziono na zarośniętym boisku, nieopodal ruin Idlewild Hall. I choć chłopak siostry został osądzony i skazany za morderstwo, Fiona nie może pozbyć się podejrzeń, że sprawa ma drugie dno. Gdy dowiaduje się, że Idlewild Hall ma zostać odrestaurowane przez anonimową milionerkę, postanawia napisać o szkole artykuł. Jednak wstrząsające odkrycie, dokonane podczas renowacji, połączy śmierć jej siostry z sekretami z przeszłości, które miały pozostać ukryte w cieniu... oraz z niemilknącym głosem...

Do tej pory wydawnictwo NieZwykłe kojarzyło mi się z wydawaniem romansów, jednak gdy tylko zobaczyłam zapowiedź tego tytułu, wiedziałam, że jest to powieść, którą muszę przeczytać. Uwielbiam historie łączące w sobie horror z thrillerem i elementami powieści obyczajowych. Tutaj otrzymałam pełną gamę emocji i do ostatnich stron zastanawiałam się nad rozwiązaniem postawionych w trakcie lektury pytań.

„Niektóre dziewczyny po prostu powinny umrzeć. Nic na to nie poradzisz.” 

 

Już krótki prolog skutecznie wciągnął mnie w akcję powieści. Od razu poczułam ten charakterystyczny dreszczyk niepewności, który pojawia się podczas czytania najlepiej skonstruowanych thrillerów. Kolejne strony pochłaniałam w szybkim tempie, chcąc jak najszybciej rozwikłać zarysowaną intrygę, jedyną przeszkodą była konieczność chodzenia do pracy. Gdy nie mogłam czytać „Złamanych dusz”, zastanawiałam się, co wydarzy się dalej. Już dość dawno żadna książka tak na mnie nie wpłynęła.

Akcja powieści toczy się dwutorowo. Z jednej strony mamy rok 1950, gdzie śledzimy losy czwórki przyjaciółek uczęszczających do szkoły dla dziewcząt z internatem. Z drugiej rok 2014 i śledztwo prowadzone przez doświadczoną życiem dziennikarkę. Wydarzenia bieżące przeplatane są retrospekcjami. W niespodziewany sposób, za sprawą pojawienia się inwestora, zamierzającego odnowić Idlewild Hall, dochodzi do splotu zdarzeń i odkrycia zbrodni sprzed lat.

Dodatkową zaletą jest dodanie wątku związanego z drugą wojną światową i obozem koncentracyjnym w Ravensbruck. Nie spodziewałam się o tym tu przeczytać, więc byłam pozytywnie zaskoczona.

Główną bohaterką powieści jest dziennikarka Fiona Sheridan. Poznajemy ją jako trzydziestokilkuletnią kobietę. Już na samym początku dowiadujemy się, że jej życie zostało naznaczone poważną traumą: dwadzieścia lat wcześniej starsza siostra Fiony została zamordowana, a jej ciało znaleziono na terenie opuszczonej szkoły dla dziewcząt z internatem. Chociaż sprawa śmierci siostry została wyjaśniona, a jej morderca skazany, Fiona nadal nie potrafi sobie z tym poradzić, doszukując się nieścisłości w śledztwie i nie wierząc w winę osadzonego. Obsesyjnie powraca na miejsce zbrodni, próbując odkryć coś nowego. Jej życie prywatne nie układa się najlepiej. Kibicowałam poczynaniom Fiony, jednocześnie też współczując jej tego, co ją spotkało.

Na drugim planie czasowym śledzimy wydarzenia z perspektywy czwórki nastolatek uczących się w Idlewild Hall. Każda z nich ma za sobą trudną przeszłość, pochodzą z różnych środowisk, jednak ich losy nieodwracalnie splatają się ze sobą i wspólne mieszkanie w pokoju akademika stopniowo przeradza się w prawdziwą przyjaźń. Dziewczęta stawiają czoła przerażającym zjawiskom dziejącym się w szkole, a my wraz z nimi możemy się zastanawiać, czy wszystko dzieje się naprawdę, czy może jest jedynie wytworem ich wyobraźni. Bardzo podobał mi się sposób rozwoju ich relacji i charakterów.

Dopełnieniem, podnoszącym ocenę „Złamanych dusz” jest dynamiczna narracja i dialogi świetnie oddające charaktery postaci.

Podsumowując, „Złamane dusze” to prawdziwa mieszanka wybuchowa różnych gatunków, wykorzystująca to, co najlepsze w horrorze, thrillerze, kryminale i powieści sensacyjnej. Autorka zgrabnie przemyciła elementy świata zjawisk nadprzyrodzonych, do końca trzymając czytelnika w niepewności, czy za złymi czynami stał człowiek, czy może coś innego. Polecam tę historię nie tylko fanom horroru, ponieważ nawet osoba unikającą takich klimatów w książkach, znajdzie tu materiał skłaniający do refleksji.

Ann

Moja ocena 5,5/6

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Niezwykłe

 

Tytuł: Gordian

Autor: Melissa Darwood

Wydawnictwo: NieZwykłe

ach ten Gordi…

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, ale musiałam pozbierać myśli, ponieważ... „Gordian” jest skomplikowany. Chociaż sama fabuła nie jest zawiła, to wszystkie płaszczyzny, które trzeba przeanalizować po jego lekturze, wymagają przetrawienia tego, co dostajemy w pakiecie z boskim ciałem Gordiego.

Zacznijmy jednak od początku.

Gordian to młody mężczyzna, który próbuje jakoś poradzić sobie z… życiem i trudną przeszłością. Studiuje, trenuje sztuki walki, ma wielkie plany związane ze swoim wynalazkiem i… uwielbia seks. Przynajmniej tak można pomyśleć po pierwszej połowie książki. Ale czy to wszystko jest takie proste? O tym za chwilę.
W pewnym momencie na jego drodze staje Kira, która jest córką męża jego matki. Taka siostra- nie siostra. Od pierwszego momentu Gordiana do niej ciągnie, ale dziewczyna nie jest taka jak wcześniejsze jego podboje. Nie ulega jego urokowi i stanowi dla niego wyzwanie. Oczywiście wiadomo, jak to działa na naszego bohatera, który za wszelką cenę chce dopiąć swego…

Tyle o fabule, aby za wiele nie zdradzić.

W swojej „karierze” czytelniczej pochłonęłam sporo erotyków. Naprawdę różnych. Lżejszych, mocniejszych, mrocznych i takich całkiem dziwnych… i nie potrafię „Gordiana” uplasować w tej grupie. Owszem mamy tam dużo, nawet bardzo, scen, lecz w moich oczach to książka o problemach, o traumie, próbie poradzenia sobie z trudną przeszłością, a te wszystkie „sceny” służą raczej nakreśleniu charakteru głównej postaci. W takim razie, jaki jest Gordian? Cóż, przyznaję, z początku się nie polubiliśmy. No nie zaskoczyło i już ;) Gordi na pierwszy rzut oka jest facetem, któremu tylko jedno w głowie, zalicza bez głębszego spojrzenia w oczy czy chociażby miłego słowa. Myśli, że te wszystkie dziewczyny tak jak on szukają jedynie zabawy… oczywiście wszystko do czasu, ale nie będę spoilerować. Tak naprawdę Gordian boi się czegokolwiek, co wiąże się z miłością, uczuciami i emocjami. I ma ku temu powody. Okropne dzieciństwo, ojciec tyran i pierwsza nieudana miłostka. Czy to wszystko daje mu prawo do takiego przedmiotowego traktowania kobiet? Oczywiście, że nie, ale ten typ tak chyba ma, bo przyznaję, nie znam takich facetów. Studiowałam na polibudzie, na typowo męskich kierunkach i niestety, a może stety - mężczyzn pokroju Gordiana nie było, wszyscy traktowali dziewczyny całkiem dobrze.
Ciekawą postacią i na razie dość tajemniczą jest także Kira. Jest przeciwieństwem Gordiana w kwestiach seksu, chociaż na pewno łączy ich trudna przeszłość, bowiem oboje zaznali w swoim życiu krzywdy. Czy tej dwójce dane będzie okiełznać swoje demony? Naprawić się wzajemnie? Dopełnić? Tego dowiemy się w drugim tomie (jeśli macie słabe nerwy nie czytajcie tej części bez kolejnej, bo autorka zaserwowała taki cliffhanger, że…)
Na pewno na uwagę zasługuje także stosunek głównego bohatera do matki. O ile resztę kobiet traktuje przedmiotowo, o tyle tutaj mamy szacunek, miłość, oddanie, za co Gordi zgarnia dużego plusa.

Tak jak wspomniałam powyżej, fabuła nie jest skomplikowana w warstwie wątkowej, ale ma na pewno wiele płaszczyzn. Mamy grzech, który prześladuje chłopaka na każdym kroku, mamy wyrzuty sumienia, głosy czy może „diabelskie” podszepty, mamy igranie z uczuciami i konsekwencje z tego wynikające i w końcu powoli pojawiające się próby rozprawienia z przeszłością. Całość przedstawiona oczami głównego bohatera co pozwala nam lepiej wczuć się w jego sytuację, ale też sprytnie ukryć to, czego na razie wiedzieć nie możemy.

Druga część książki podobała mi się zdecydowanie bardziej. Rozumiem, a przynajmniej tak mi się wydaje sens dosadnych opisów podbojów Gordiana, ale w pewnym momencie poczułam, że chcę czegoś więcej. Nie jestem osobą pruderyjną, jednak przyznaję-wolę delikatniejszy język i bardziej zmysłowe przedstawienie tego aspektu. W „Gordianie” Melissa Darwood serwuje nam często prosty, mocny, wulgarny, mroczny język, którego momentami było za dużo.

Dlatego właśnie w mojej ocenie nie jest to erotyk w takim znaczeniu, w jakim ja rozumiem ten gatunek. I jeśli miałabym Gordiana oceniać w tej kategorii, wypadłby słabo, dlatego wole na tę książkę patrzeć zupełne inaczej niż sugeruje opis. Dla mnie to pamiętnik skrzywdzonego człowieka. I to coś więcej, czego oczekiwałam, dostałam właśnie w drugiej połowie powieści. Gordian nadal jest Gordianem, nie staje się nagle jak część bohaterów w lit. kobiecej ciepłą kluską, ale zachodzi w nim powolna przemiana, zaczyna się otwierać i przestaje myśleć tylko o jednym. Ciekawa, momentami zabawna, a czasem pełna napięcia relacja hate – love wychodzi na pierwszy plan.

Z niecierpliwością czekam na drugi tom, w którym mam nadzieję, autorka wyjaśni wszystkie moje wątpliwości, a Wam, jeśli lubicie mocne słownictwo, nie boicie się łamania schematów i macie ochotę na porządną dawkę seksualnych przygód, ale też ukrytych pod nimi krzywd i ciężkich przeżyć polecam z czystym sercem. 

Meg

Moja ocena 4/6

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Niezwykłe

 

Autor: Pepper Winters

Tytuł: Korona kłamstw

Seria: Truth and lies duet

Tom: 1

Wydawnictwo: Kobiece

Data premiery: 23.01.2019

OPIS:

Zaskakująca, pełna tajemnic i zwrotów akcji historia uzależniającej miłości.

Elle Charlston jest dziedziczką rodowej fortuny, którą od najmłodszych lat uczono zarządzania wielomilionową firmą. Wychowana w złotej klatce dziewczyna nigdy nie miała przyjaciół i nie zaznała zwykłego życia. W dniu dziewiętnastych urodzin Elle wymyka się na ulice Nowego Jorku, aby przez chwilę poczuć się jak normalna nastolatka.

Dziewczyna zostaje napadnięta przez zbirów, którzy chcą ją skrzywdzić. Niespodziewanie ratuje ją tajemniczy mężczyzna, który później zgadza się odprowadzić ją do domu. Nocny spacer po mieście kończy się tragicznym rozdzieleniem pary, ale bohater pozostaje na zawsze w pamięci Elle.

Przez lata dziewczyna będzie próbowała go bezskutecznie odszukać. Kiedy ojciec przedstawia jej Penna, który sugeruje, że ma zostać jej mężem, Elle jest wściekła. To arogancki drań, który zachowuje się tak, jakby była jego własnością. Wkrótce dziewczyna ze zdumieniem odkrywa , że czuje do niego nie tylko gniew.

Czy to możliwe, że Penn jest związany z przeszłością dziewczyny i mężczyzną, który zniknął z jej życia trzy lata temu?

RECENZJA:

Korona kłamstw to nieco lżejsza, lecz równie zapierająca dech w piersiach powieść Pepper Winters. Porównując ją do Łez Tess, na pewno nie powiem, iż jest w jakimkolwiek stopniu gorsza od poprzedniczki. Tutaj nie ma harcore’owego bdsm, przemocy i niewolnictwa. Na pewno przypadnie do gustu osobom, które odrzucają powyższe wątki, poruszane w literaturze, a mają ochotę na przeczytanie książki napisanej w dobrym stylu.

Korona kłamstw to historia dziewczyny, Noelle, która od zawsze wie, że któregoś dnia odziedziczy fortunę - dom mody Belle Elle i tak się staje, zanim osiąga dorosłość. Lecz nie to jest kluczowy wątek tej powieści. Elle poznaje mężczyznę, który od pierwszej chwili wydaje się jej niesamowicie znajomy. Kilka lat wcześniej, w dniu swoich osiemnastych urodzin bohaterka postanowiła zasmakować prawdziwego życia nastolatki; chce poznać Nowy Jork z innej strony niż zza szyby luksusowych aut. Jednak ta noc nie kończy się dla niej tak, jak tego oczekiwała. Zostaje okradziona i niemalże zgwałcona. Jej wybawiciel nigdy nie podał jej swego imienia, jedyne co po nim pozostało, to wspomnienie krótkiego pocałunku, który jej skradł. Przez lata nieznajomy zaprząta myśli Elle; próbuje go nawet odnaleźć, lecz z marnym skutkiem. Dlatego, gdy spotyka Penn’a, który wzbudza w niej jedynie wściekłość i ogromne pożądanie, zaczyna podejrzewać, że mężczyzna nie ma co do niej czystych zamiarów.

Książki Pepper Winters można kochać albo nienawidzić. Ja je ubóstwiam. Fabuły autorki nie skupiają się jedynie na współżyciu, co często można spotkać w książkach erotycznych. Pepper pisze mroczne historie (przekonacie się o tym przy Łzach Tess), ale nie braknie w nich uczuć i intryg. 

Korona kłamstw jest naprawdę dobrze napisana, od pierwszego rozdziału budowane jest napięcie i pojawiają się pytania, na które odpowiedzi nie dostajemy do ostatniej strony. Relacje między postaciami są pełne skrajnego ognia. Gdy Penn zapowiada dziewczynie, że pragnie przejąć nad nią całkowitą kontrolę, wydaje się to niedorzeczne. Kobieta sukcesu, pracowita jak Elle… Jednak ten układ do nich pasuje, sprawia, że moje zafascynowanie tą parą zwiększa się do niemożliwych rozmiarów. Kończąc, muszę jeszcze wspomnieć o okładce, która jest przepiękna i szczerze nie posiadam słów, aby opisać mój zachwyt. Wydawnictwo Kobiece dba o grafikę swoich książek oraz sposób wydania, za co należą się im brawa. 

Korona kłamstw to historia zręcznie utkana na kłamstwach i intrygach. Ciężko doszukać się w niej prawdy, ale jeśli spróbujesz może ci się udać.

Polecam po stokroć!

Ocena: 6/6

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję: Wydawnictwo Kobiece. :)

D.B. Foryś zadebiutowała w 2018 roku powieścią, która łączy w sobie różne gatunki. Fantasy, romans, akcja... znajdziecie tam wszystko, a do tego styl, którym posługuje się autorka jest naprawdę świetny!

Od premiery minęło już troszeczkę czasu, więc przy okazji wywiadu przypominamy, że recenzję książki znajdziecie tutaj:
recenzja




Meg: „Spotykamy się” z okazji premiery Twojej debiutanckiej książki „Tylko żywi mogą umrzeć”. Jakie to uczucie po cały tym procesie przygotowań być już tak blisko?

D.B. Foryś: Cudowne to mało powiedziane! Czuję się, jakbym zdobyła Everest. Właśnie spełniło się moje życiowe marzenie. Teraz muszę wymyślić nowe i zacząć do niego dążyć :)

Meg: Dlaczego właśnie ta książka trafi w nasze ręce? Co jest takiego w Tessie?

D.B. Foryś: Tessa to prawdziwa kobieta z krwi i kości. Próbuje przetrwać w pełnym niebezpieczeństw świecie, jednocześnie szukając dla siebie odrobiny szczęścia. Jest odważna i nie boi się sięgać po to, czego chce, ale też zna swoje granice.
Dlaczego na debiut wybrałam właśnie „Tylko Żywi Mogą Umrzeć”? Jestem dumna z tekstu. Poświęciłam mu wiele pracy, czasu i serca. Uważam, że idealnie zapowie, na co mnie stać.

Meg:Który bohater jest Ci najbliższy i dlaczego?

D.B. Foryś: Sama nie wiem, skąd od razu przyszedł mi na myśl Gabriel. Wydaje mi się, że jest taką postacią, którą każdy chciałby mieć w swoim życiu. Kochający i pomocny papa, odważny mężczyzna, zawsze służący dobrą radą i szeroko otwartymi ramionami, gdy coś idzie źle. Po prostu wymarzony przyjaciel.

Meg:Piszesz głównie fantasy, skąd zamiłowanie do fikcyjnych światów?

D.B. Foryś: Zakochałam się w fantasy, gdy po raz pierwszy obejrzałam „Nieśmiertelnego”. Moje koleżanki oglądały filmy typu „Wredne dziewczyny”, „Historia Kopciuszka” czy inne młodzieżowe produkcje, ja się przy nich nudziłam. Moje serce ożywało, kiedy na ekranie pojawiała się magia i walki na miecze. Trzeba było to zaakceptować :)

Meg:A jak to jest z tym pisaniem? Hobby, nałóg, czy pasja? Czy Twoje życie zmieniło się, odkąd zaczęłaś pisać?

D.B. Foryś: Czasami się zastanawiam, co ja w ogóle robiłam w wolnym czasie, zanim zaczęłam pisać. Było to stosunkowo niedawno, a jednak nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Traktuję pisanie jako przyjemną formę relaksu. Nie jest dla mnie głównym zajęciem, ponieważ na co dzień pracuję zawodowo, ale nie wyobrażam sobie, bym po powrocie do domu nie usiadła przed komputerem i nie napisała chociaż kilku zdań. Zdaje się, że w krótkim czasie pisanie stało się rzeczą, bez której nie umiem oddychać. Gdybym z jakiegoś powodu musiała z tego zrezygnować, cierpiałabym istne katusze.

Meg:Od czego zaczęła się Twoja przygoda z pisaniem?

D.B. Foryś: Czytałam kiedyś pewną serię książek. Wkręciłam się w nią totalnie. Wiesz, na zegarze już dawno wybiła północ, rano trzeba wstać, a Ty sobie powtarzasz „jeszcze tylko jedna strona!”, na pewno znasz to uczucie. No ale gdy wreszcie dotarłam do końca i przeczytałam zakończenie, gdybym czytała papierową książkę, a nie wersję elektroniczną na tablecie, pewnie rzuciłabym nią w kąt. Finał jednego z głównych wątków był tak słaby i nierealny, jakby został stworzony na odczepnego. Byłam mega wściekła i zawiedziona. Pomyślałam sobie wtedy „Czy pisanie jest aż tak trudne, że nie dało się tam wymyślić niczego lepszego? Czy ja dałabym radę znaleźć ciekawsze zakończenie?”. Postanowiłam spróbować. I jaki z tego wniosek? Czy jest trudne? Jest. Czasem do jednego zdania zrobiłam większy research niż do całej swojej magisterki. Czy łatwo jest znaleźć dobre zakończenie? Absolutnie nie! Ale daję z siebie sto procent. W pewnym momencie już totalnie zapomniałam, dlaczego zaczęłam pisać, bo wciągnęło mnie to bez reszty. Teraz cieszę się każdym spisanym słowem.

Meg:Jakiej rady udzieliłabyś komuś, kto właśnie chce zacząć?

D.B. Foryś: Nie jestem zbyt dobra w dawaniu rad. Sama wciąż ich potrzebuję.
Ale na pewno nie można się poddawać, gdy coś nam nie wychodzi. Trzeba próbować i próbować, aż do skutku. Jeśli tylko sprawia nam to przyjemność, sięgajmy po marzenia. Nikt ich za nas nie zrealizuje.

Meg:Jak przygotowujesz się do pisania? Research, plan czy może raczej idziesz na żywioł?

D.B. Foryś: Mam w głowie ogólny zarys fabuły, spisanych na boku kilka wątków, które chciałabym poruszyć, a także jakieś tam swoje spostrzeżenia, ale w głównej mierze lecę na żywioł. Pozwalam swojej wyobraźni przejąć kontrolę. Raz postanowiłam sobie stworzyć szczegółowy plan i realizować go krok po kroku. I wiesz co? To była męka! Gdy na siłę próbowałam przejść z punktu A do punktu B, wydawało się to naciągane i wymuszone, że gdy to czytałam, byłam znudzona. Usunęłam wszystko i zaczęłam od nowa. Wyszło o niebo lepiej, kiedy żaden plan nie stał nade mną z kijem :)

Meg: Skąd czerpiesz inspirację i co jest Ci niezbędne podczas pisania? Chyba każdy pisarz ma jakiś rytuał, opowiedz nam, jak to wygląda u Ciebie.

D.B. Foryś: Ciężko jednoznacznie określić, co tak naprawdę mnie inspiruje. Chyba wszystko wokół. Miewam takie momenty, że nie mogę wymyślić ciekawego rozwiązania. Głowię się nad nim i męczę, aż postanawiam odpuścić. Kładę się spać i nagle mam to przed oczami czarno na białym. Wydaje się to wtedy tak proste, że się zastanawiam, dlaczego od razu na to nie wpadłam? Ale chyba już taki tego urok.

A co do rytuału, na pewno muszę mieć kawę i papierosa. Taki mój mały pomocnik pisarza. Co dziwne, najlepiej pisze mi się, gdy siedzę zgarbiona i powyginana na łóżku. Przy biurku czy gdzieś w ergonomicznej pozycji brak mi weny… Mój kręgosłup błaga o miłosierdzie, ale umysł stanowczo mówi „zapomnij!”.

Meg:Jak wiadomo, nie ma pisania bez czytania, jakie książki znajdują się w Twoim top3.

D.B. Foryś: Wszystko od Paulo Coelho. Bliska mi jest także seria „Trzy metry nad niebem” Federico Moccia no i zdecydowanie książki o Harrym Potterze. Uważam je za arcydzieło. Oczywiście jest tego dużo więcej. Czytałam wiele świetnych książek, jak również tych, o których wolałabym zapomnieć. W przyszłości na pewno odkryję jeszcze wiele perełek.

Meg: Gdyby zekranizowano „Tylko...” kto zagrałby głównych bohaterów?

D.B. Foryś: Już któryś raz dostaję to pytanie. Mogłabym znów wypisać nazwiska jakichś aktorów, ale może spróbuję odpowiedzieć na to inaczej. Chciałabym, by były to dorosłe osoby, bo o takich opowiada książka. Nie wyobrażam sobie, aby główne role zagrali nastolatkowie. Wszystko straciłoby cały swój urok. Fajnie byłoby też, gdyby były to świeże, nieznane osoby. Zdaję sobie sprawę, że takie produkcje reklamuje się przede wszystkim znanymi nazwiskami, jednak myślę, że nowe twarze lepiej oddałyby całą magię. Są to oczywiście tylko moje spekulacje. Nie oszukujmy się, malutcy debiutanci z odległego zakątka Polski nie trafiają na hollywoodzkie ekrany :)

Meg:Oprócz wspomnianej książki masz na swoim koncie dwa opowiadania w antologiach grupy Ailes. Co sprawiło Ci większą trudność – pełnowymiarowa książka, czy upchnięcie ciekawej historii w krótkiej formie?

D.B. Foryś: Moim problemem jest nie tyle objętość (choć wiecznie mnie dyskwalifikują z różnych konkursów za przekroczenie ilości znaków…), co tematyka. Ciężko mi pisać pod dyktando i na siłę nadawać pracy wymaganej formy czy tworzyć pasujących do całości wątków. Do „MDS” popełniłam krótki romans, z którego z perspektywy czasu nie jestem zadowolona. Nie jest to w ogóle moja tematyka, więc na pewno nie czuć w tym tekście „mnie”. Zabrakło mi tam możliwości „pójścia na całość”, jeśli wiesz, co mam na myśli. Tekst wyszedł dobry. Tylko dobry, a takich jest na pęczki. O wiele bardziej jestem dumna z „Tessy Brown” w „Godzinie Diabła”. Tak mogłam zaszaleć. Więc zaszalałam.



Meg:Na koniec opowiedz nam jeszcze o swoich planach na przyszłość.

D.B. Foryś: Zdecydowanie dokończenie cyklu o Teresie Brown. W 2019 roku pojawi się też krótkie opowiadanie z tego właśnie uniwersum w antologii „Deszczowe Sny”. Będzie to fantastyka z elementami mitologii i komedii, więc dokładnie to, co lubię najbardziej. Mam też oczywiście pomysły na kolejne powieści. Czas zweryfikuje, co z tego wyniknie.

 Serdecznie dziękujemy za rozmowę!

Autorkę można znaleźć tutaj: https://www.facebook.com/dbforys/

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Helion - Editiored.

Tytuł: „Zgromadzenie. Tom 1. Wyjęta ze zła”

Autor: Joanna Jarczyk

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 352

Opis wydawcy: Chroniąc świat przed złem, strzeż się, by samemu nie stać się tym złym…

Wstępując do Zgromadzenia, Damien bierze na swoje barki niezwykle ważne zadanie – wraz z innymi Stróżami musi ochronić ludzkość przed Łowcami, uniemożliwić im odebranie człowiekowi najważniejszych cnót: wiary, nadziei i miłości. Jak jednak walczyć ze złem, gdy moralność tych, którzy mieli być wzorem, staje pod znakiem zapytania… Kto tak naprawdę jest zły i z kim mamy walczyć? Czy zabijając złoczyńcę, nie stajemy się tacy jak on? Z tymi wątpliwościami będzie musiał zmierzyć się Damien.

„Zgromadzenie” nie jest baśnią o walce dobra ze złem, w której dobro zawsze wygrywa, a bohaterowie to szlachetni mężowie pełni cnót. To powieść o walce z własnymi słabościami, poszukiwaniu swojej tożsamości i przeciwstawianiu się autorytetom.

~*~*~*~

Powieść „Zgromadzenie. Tom 1. Wyjęta ze zła” jest fantastyką, którą czyta się z niezwykłą przyjemnością. Ta książka jest moim pierwszym spotkaniem z autorką i muszę przyznać, że całkiem udanym. Historia napisana została w narracji trzecioosobowej, dzięki czemu mamy wgląd w przemyślenia nie tylko głównego bohatera, ale również pozostałych postaci.

Głównym bohaterem jest Damien, mężczyzna, który dostaje nietypową propozycję od przyjaciela, Louisa – wstąpienie do Zgromadzenia Stróżów, walczących z Łowcami, potworami kradnącymi ludzkie cnoty potrzebne do egzystencji.

Już na początku wydaje się, że mamy z góry określone granice pomiędzy dobrem a złem, a jednak nie wszystko złoto co się świeci, można by rzec. Tak jest właśnie w przypadku każdej z postaci w niniejszej powieści. Dołączenie zaś Damiena do Zgromadzenia spowoduje sporo zamieszania. Nie ma to, jak świeża krew i nowe spojrzenie na to, co było dotychczas niepodważalne i traktowane jak świętość.

„Impulsy wychodzące z podświadomości i bardzo szybki ciąg kolejnych wydarzeń kierowały Damiene niczym lalkarz marionetką w teatrzyku dla dzieci Dopiero kiedy późno w nocy położył się do łóżka i w ciemności pokoju zagapił się na sufit, tempo akcji jego życia zwolniło, a on uświadomił sobie w pełni, co zrobił. I to go maksymalnie przeraziło.”

To, co bardzo podobało mi się w niniejszej historii to etapowość. Nic tu bowiem nie dzieje się bez przyczyny, kolejne zdarzenia są ze sobą powiązane, a główny bohater nie staje się z dnia na dzień wszystkowiedzący. Damien przechodzi szkolenie, dzięki któremu dowiadujemy się, czym Zgromadzenie jest, jak powstało oraz jakie ma zadania. Z chwilą podpisania umowy, Damien przechodzi kolejno przez etapy wstąpienia do Zgromadzenia, podczas operacji otrzymuje skrzydła i nadludzkie zdolności, przystępuje do szkolenia, by w końcu złożyć przysięgę wierności zasadom ustanowionym przez dowódcę Zgromadzenia – Samuela.

„Szkolenie na temat, jak być Stróżem, jak się magicznie przemieniać, jak latać, a także jak walczyć z Łowcami. To było coś, o czym myślał przez ostatnie dwa dni i czego nie potrafił pojąć. Fascynował go ten świat i bardzo chciał zgłębić wszystkie jego tajemnice.”

Nie na długo jednak nasz bohater może cieszyć się spokojem i powolnym poznawaniem tajników Stróżów. Samuel ogłasza swoim Stróżom, że stworzył wynalazek, który jest w stanie unicestwić Łowców. Potrzebuje jedynie krwi jednego z nich, by dokończyć swego dzieła.

Wojna pomiędzy Stróżami a Łowcami wydaje się być dużo głębsza i bardziej osobista, niż na początku można sądzić, a to z kolei nadaje smaczku całej historii. Akcja toczy się powoli do momentu konfrontacji z dwiema Łowczyniami. Jak zakończy się to spotkanie i jakie będzie miało konsekwencje, musicie dowiedzieć się sami. ;)

„ – Czy ciebie naprawdę to bawi? Stoisz przed obliczem śmierci.

– Dobrzy Stróżowie, a jednak mordercy. Nie pozostaje nic innego, jak tylko śmiech.”

Damien jest najbardziej wyrazistą postacią i świetnie dopracowaną. Jest ciekawski, potrafi sam myśleć i jako „świeżak” nie stanowi jedynie biernego potakiwacza i zapatrzonego w szefa podwładnego. Zadaje trudne pytania, powodując, że członkowie Zgromadzenia zaczynają zastanawiać się nad tym, czy to, co wydawało się niepodważalne, faktycznie takie jest. Dzięki temu, że główny bohater ma wątpliwości odnośnie dekalogu, a w związku z tym działalnością Zgromadzenia, wpada w poważne tarapaty, które mogą zakończyć się dla niego smutnym końcem.

Kolejną interesującą postacią jest Louis, który z jednej strony ślepo ufa swojemu szefowi, z drugiej zaś nie chce deprecjonować słów przyjaciela. Staje on w końcu przed trudnym wyborem opowiedzenia się po jednej ze stron. Smaczku niniejszej powieści dodaje także postać Łowczyni, która wparuje niezamierzenie do i tak skomplikowanego życia Damiena, by je jeszcze bardziej zagmatwać. Dziewczyna sprawi, że wszystko, czego dotychczas się nauczył nasz młody Stróż, stanie pod znakiem zapytania.

O samym przywódcy Łowców – Balthazarze – dowiadujemy się stosunkowo niewiele, lecz z każdą ujawnianą tajemnicą wydaje się coraz bardziej zacierać granice pomiędzy prawdą a złudzeniem.

„Zgromadzenie. Tom 1. Wyjęta ze zła” jest naprawdę dobrze napisaną powieścią z gatunku fantastyki, przełamującą nieco oklepany już schemat walki dobra ze złem. Tu nic nie jest oczywiste, a każda podjęta przez bohaterów decyzja ma swoje konsekwencje. Jest to historia, która świetnie ukazuje zakłamanie ludzkiej natury i to jak szybko zmienia się punkt widzenia od miejsca, w którym aktualnie się znajdowali.

Szczerze mogę polecić Wam tę książkę. Ja już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, by otrzymać kilka odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. ;)

Lily

Moja ocena: 4,5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Novae Res.