NieGrzeczne Recenzje: marca 2019

In 2019, Katy Evans

"Magnat" Katy Evans [Kocyk]

Autor: Katy Evans

Tytuł: Magnat

Seria: Manhattan

Tom: 1/3

Wydawnictwo: Kobiece

Data premiery: 13.03.2019

Ilość stron: 288

OPIS:

Bohaterowie Bryn Kelly i Aaric Christos znali się już wcześniej, zanim Christos stał się bogaty, wpływowy i… niedostępny. Kiedy Bryn widziała go ostatni raz, był bardzo sympatycznym, młodym chłopakiem. Teraz kiedy po latach przyjdzie prosić go o pomoc w sfinalizowaniu swojego pomysłu biznesowego, spotka się z zupełnie innym człowiekiem. Christos jest teraz seksownym, bezwzględnym magnatem, królem rynku nieruchomości, którego zdanie może decydować o być albo nie być wielu przedsiębiorców w tym Bryn. Ich pierwsze biznesowe rozmowy nie przebiegają po jej myśli. Podobno na zaufanie Christosa trzeba sobie zasłużyć…

RECENZJA:

Katy Evans zaskarbiła sobie moją sympatię przy pierwszym spotkaniu z Mr. President - wciągający, namiętny romans na tle Białego domu. Drugi tom z kolei był w większym stopniu rozczarowujący. Miałam nadzieje, że nową serią ponownie wróci w łaski, lecz po części się myliłam.

Magnat to historia Bryn, która po śmierci rodziców w tragicznych okolicznościach i upadku rodzinnego biznesu, postanawia rozkręcić własną działalność. Aby tego dokonać potrzebuje pieniędzy, jednak ani banki ani prywatni przedsiębiorcy nie chcą w to zainwestować. Został jej jeden punkt zaczepienia, a jest nim Aaric Christos, mężczyzna z jej przeszłości, dawna miłość w zasadzie.

Bryn miała nadzieję, że Christos nie będzie jej pamiętał, lecz bardzo się myliła i już przy pierwszym spotkaniu rozwiewa jej wątpliwości, dodatkowo nie dając jej jasno do zrozumienia, czy planuje zainwestować w biznesplan nad którym tak ciężko pracowała. Jednak Bryn jest nieustępliwa, o czym prędko dowiaduje się Aaric.

Była to lekka lektura, przeczytałam ją szybko, z przyjemnością. Chociaż bohaterka niezmiernie zalazła mi za skórę - często zachowując się jak uparte, rozkapryszone dziecko. Nierzadko jej odzywki były wprost bezczelne i chamskie, nie panowała nad emocjami. Okropnie mnie umęczyła. Za to postać Christosa ciężko opisać w kilku zdaniach. Często nie rozumiałam jego zachowania, negatywnego nastawienia do Bryn i ciągłego wodzenia jej za nos. Jednak koniec końców to wrażliwy, lecz stanowczy i twardo stąpający po ziemi mężczyzna, który jest świadom swej potęgi i tego, że wszystko co osiągnął zawdzięcza ciężkiej pracy. Dodatkowo jest seksownym magnatem!

Katy Evans nie podołała tej książce stylem. Jej pomysły są bardzo chwytliwe, ciekawe, lecz ostatnio mam wrażenie, że pisze na siłę. Magnat to wciągająca książka, czyta się ją w mgnieniu oka. To historia o drugich szansach, możliwości startu od nowa.

O ile główna bohaterka działała mi na nerwy, o tyle postać Aarica oraz drugie dno tej historii rekompensowały wszystko. Nawet te “soczyste” określenia, których nie zabrakło. Fani Katy Evans mogą odczuć delikatny zawód ale dla chwili relaksu warto ją przeczytać.

Ocena: 3,5/6

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiece

, by NieGrzeczne Recenzje

In Dorota Gąsiorowska, Lily

Przedpremierowa recenzja książki Doroty Gąsiorowskiej „Szept syberyjskiego wiatru” [Lily]

Tytuł: „Szept syberyjskiego wiatru”

Autor: Dorota Gąsiorowska

Wydawnictwo: Między Słowami

Data Wydania: 03.04.2019

Ilość stron: 480

Opis Wydawcy: Opowieść o uczuciu silniejszym niż syberyjski wiatr.

Kalina musi zostawić wszystko, co kocha. Oszukana przez wspólniczkę, wraca do Polski po wielu latach nieobecności i zaczyna pracę w fabryce porcelany należącej do jej bogatej babki.

W nowych obowiązkach ma jej pomóc Sergiusz, prawa ręka starszej pani. Mężczyzna jest od początku zaskakująco wrogo nastawiony do Kaliny. Jednak za każdym razem, kiedy dziewczyna patrzy w jego oczy ? głębokie niczym jezioro Bajkał ? czuje, że skrywa on jakąś tajemnicę.

Pewnego dnia babka prosi Kalinę, by odebrała z Petersburga dziwną przesyłkę. W podróży towarzyszyć ma dziewczynie Sergiusz. Dwie tajemnice, Babki i Sergiusza, splecione ze sobą, zawiodą Kalinę aż na Syberię. To tam za przewodnika dziewczyna będzie musiała obrać własne serce.

Tylko czy odważy się go posłuchać?

I co się stanie, gdy do jej serca wtargnie uczucie silniejsze niż sam buran,

porywisty syberyjski wiatr?

~*~*~*~

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Doroty Gąsiorowskiej należy do bardzo udanych. Naprawdę nie spodziewałam się tego, że książkę o dość sporej objętości pochłonę w trzy wieczory, a tak się właśnie stało. Historia Kaliny wciągnęła mnie i trzymała w napięciu i ciekawości kolejnych wydarzeń aż do samego końca. Opowieść o dziewczynie, która musi się odnaleźć w kraju, z którym nie wie, czy jeszcze ją coś łączy, poza przypomnieniem o tragedii, jakiej doświadczyła jako dziecko, głęboko zapadła w moje czytelnicze serducho.

„Nie wiedziała już, czy czuje się Polką, czy może bardziej Brytyjką. I jeszcze te rosyjskie korzenie... Kim właściwie była?”

„Szept syberyjskiego wiatru” to powieść z gatunku literatury obyczajowej z delikatną nutą romansu. Autorka opowiada o losach Kaliny Fiodorow, która jest w połowie Rosjanką, w połowie Polką, w dodatku przez większość życia mieszkającą w Szkocji. Jako mała dziewczynka traci ukochanych rodziców, trafiając pod opiekę ciotki Moniki, z którą wyjeżdża na Wyspy Brytyjskie. Kiedy razem z ciotką popadają w finansowe kłopoty, dziewczyna postanawia w końcu przyjąć zaproszenie babki Leonii i wrócić do Polski, gdzie ma przygotowywać się do przejęcia fabryki porcelany, której babcia jest właścicielką. W obowiązkach ma jej pomagać Sergiusz, jednak ten, wrogo nastawiony do dziewczyny, nie wywiązując się z powierzonej funkcji mentora. Stopniowo jednak, im częściej zbliża się do niej, im bardziej ją poznaje, tym mocniej ciągnie go do Kaliny, powodując niemałe zamieszanie w sercu dziewczyny.

„Odkryła smutek Sergiusza. W jednej chwili – być może nieświadomie – mężczyzna zrzucił maskę i obnażył własne uczucia. Irytował ją do granic możliwości, nieraz miała ochotę wymierzyć mu siarczysty policzek, ale czasem – w chwilach gdy Sergiusz pozwalał dojść do głosu prawdziwej naturze – chciała być blisko niego.”

Wszystko się zmieni, gdy Kalina zostanie wysłana przez babcię do Petersburga, by wnuczka odebrała pewną przesyłkę. Towarzyszem podróży okazał się Sergiusz, do którego Kalinę zaczyna mimowolnie przyciągać. Dziewczyna nie rozumie zażyłości oraz zaufania, jaka łączy Sergiusza i Leonię, jednak dzielnie stawia czoła wszelkim wyznaniom, jakie niesie praca w fabryce u boku mężczyzny. Nie wie, że oboje łączy tajemnica, która może zburzyć wszystko, co Kalina zdołała zbudować w Polsce. Czy posłucha serca, czy też głosu rozsądku każącego jej wracać tam, gdzie wszystko wydawało się mniej skomplikowane? Mam nadzieję, że tego się dowiecie sięgając po tę powieść. ;)

„Wiedziała, że jeszcze tu wróci. Klimat Petersburga, zapach, otoczenie, ta cała unosząca się w powietrzu magia, oczarowały ją od pierwszego spojrzenia.”

Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów, zarówno tych pierwszo, jak i drugoplanowych. Narracja trzecioosobowa zastosowana przez autorkę pozwala nam się zagłębić w myśli wielu postaci, przez co mamy dużo szerszy obraz wydarzeń. Każdy z bohaterów jest dobrze przedstawiony, każdemu autorka poświęca tyle czasu ile potrzeba, by dać się czytelnikowi poznać. Nie ma tu postaci nie istotnych, stanowiących zapchaj dziurę fabularną. Każda ma swój wkład w wydarzenia, jakie mają miejsce w fabule, każda ma swoją rolę.

Kalina wydaje się bardzo zdeterminowaną, młodą kobietą i to jej najwięcej poświęca się czasu, z wiadomych względów – to ona gra pierwsze skrzypce w tym koncercie na granicy dwóch światów – rosyjskiej przeszłości, polskiej teraźniejszości i przyszłości, która może połączyć te dwie strony rodzinnej historii. Dziewczyna z każdym problemem staje w szranki, nie chowając się przed nimi, ani poddając się, gdy coś pójdzie nie tak. Tylko raz, w toku fabuły możemy ujrzeć ją załamaną, a wszystko za sprawą wyjścia na światło dzienne tajemnic, które nadszarpną zarówno zaufanie, jak i uczucie, jakim darzy dwie ważne osoby w swoim życiu.

„Miała coraz bardziej dość zaborczego temperamentu Sergiusza, tego, jak traktował ludzi. Nie znosiła go, ale jednocześnie nie wyobrażała sobie, gdyby nagle miało go przy niej zabraknąć.”

Z kolei Sergiusz Ostrowski, protegowany babki Leoni, z początku daje się poznać czytelnikowi, jako zarozumiały gbur, który romansuje ze swoją sekretarką, Anetą (nawet nie wiecie jak ja jej nie znosiłam, aż do samego końca powieści). Wobec Kaliny jest opryskliwy, a jednocześnie zaborczy, co dziewczynie miesza w uczuciowym kociołku i jeszcze bardziej komplikuje życie. Z czasem mężczyzna odkrywa kolejne karty, dzięki czemu czytelnik widzi przemianę, ale i zaczyna powoli rozumieć, dlaczego zachowywał się tak, a nie inaczej. Mimo denerwującego charakteru, okazuje się, że pod płaszczykiem złośliwości skrywa się coś więcej.

Dystyngowana babka Leonia wydaje się nieprzystępną kobietą o sercu z lodu. Jednak, gdy przyjrzymy się tej postaci bliżej, a już zwłaszcza przez pryzmat jej własnych losów, o których dowiadujemy się pod koniec książki, zaczynamy nie tylko rozumieć jej zachowanie, ale i autentycznie jej współczuć. Niewątpliwie w toku fabuły można dostrzec, że darzy swoją wnuczkę uczuciem, choć nie zawsze potrafi to okazać.

„Gdy myślała o nieznanej ekscentrycznej babce i kraju, który właściwie znała jedynie z opowieści i sporadycznych wiadomości, czuła, że powinna tam być, że to miejsce się o nią upomina.”

Bardzo barwną postacią jest opiekunka Leoni, Katia. Starsza pani, wplatająca rosyjskie słowa w swoje wypowiedzi, przez co, niekiedy musimy domyślić się, tak jak i Kalina, o czym opiekunka rzecze, jest barwnym elementem tej historii. :D Katia jest niesamowitą bohaterką drugoplanową, która właściwie stanowi taki łącznik pomiędzy poszczególnymi postaciami występującymi w powieści. Kobieta – zarządca, trzyma w rękach całe domostwo Fiodorów, wściubiając nos w sprawy, które niektórzy chętnie zachowaliby dla siebie. Jest wszędobylska, twarda i nieustępliwa, a jednocześnie troszcząca się o rodzinę, z którą jest związana od lat. Widać to zwłaszcza w relacji łączącej ją z Leonią.

„Obiad będzie kak wsiegda, a u panienki swoje sprawy. U mnie tolko prośba, sztoby panienka zaniosła pismo temu Malickiemu. Nasz pustogołowyj Florek znowu pomylił adresa.”

Choć to nie wszyscy bohaterowie, którzy są świetnie wykreowani i ciekawi, oraz mający wpływ na to, w jaki sposób potoczą się losy Kaliny na polskiej ziemi, to jednak ta czwórka jest moim zdaniem najistotniejsza i najlepiej rozpisana, choć pokusiłabym się jeszcze o jedną osobę, na której zmianę, to z kolei Kalina będzie miała wpływ – czyli Joanna, niedaleka sąsiadka domu Leoni. Jeżeli jednak chcecie dowiedzieć się, z czym ta zmiana jest związana, sięgnijcie po tę książkę, naprawdę warto. ;)

Powieść jest świetnie skonstruowana, wszystkie wątki przeplatają się tworząc spójną całość. Napisana lekkim piórem i pięknym językiem. Jedynym do czego mogłabym się przyczepić, to zbyt długie opisy, które spokojnie można by było skrócić, bez uszczerbku dla fabuły. Całość czyta się przyjemnie, płynnie i szybko. Historia jest wciągająca, wzruszająca, a nawet trzymająca w napięciu, co powoduje, że nie sposób się od niej oderwać. Z czystym sumieniem mogę Wam tę powieść polecić, gdyż jest to po prostu kawał dobrej literatury kobiecej. ;)

Lily

Moja ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Między Słowami.

, by NieGrzeczne Recenzje

In antologia, dramat

Antologia "Siła jej piękna" [Lily]

Tytuł: „Siła jej piękna”

Autor: Alicja Wlazło, Agnieszka Zakrzewska, Maria Zdybska, Agnieszka Sudomir, Daria Skiba, Anna Karnicka, Agnieszka Opolska, Małgorzata Falkowska

Wydawnictwo: Inanna

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 270

Opis Wydawcy: WYJĄTKOWE HISTORIE DLA WSZYSTKICH WYJĄTKOWYCH KOBIET

Osiem utalentowanych polskich autorek i jedno niełatwe zadanie — odnalezienie siły i piękna, które tkwią w każdej z nas. Opowiadania wchodzące w skład antologii są tak różnorodne jak kobiety, które je napisały. Autorki opowiadają o zwycięstwie w zmaganiach z przeciwnościami losu i osobistymi dramatami.

Czy twoja historia jest podobna? Czy teraz uwierzysz w siebie? Czy dotrzesz do ukrytej w tobie siły? Każda z nas jest inna, piękna na swój wyjątkowy sposób!

OD KOBIET DLA KOBIET

ODNAJDŹMY W SOBIE SIŁĘ I PIĘKNO!

~*~*~*~

Antologie mają to do siebie, że zawierają w sobie wiele tekstów, z których czytelnik może wybrać jakiś dla siebie. Niniejszy zbiór został stworzony przez kobiety dla kobiet. Nic więc dziwnego, że na premierę wybrano idealną datę, czyli Dzień Kobiet. NieGrzeczne Recenzje mają przyjemność patronować temu zbiorowi. Znajdziecie w tej książce zarówno romans, historię obyczajową, czy też fantastykę, opowiadania przepełnione dramatyzmem oraz miłością.

Każda z autorek ma swój styl, zaś w swoich opowiadaniach przedstawiają swoją wizję kobiety i siły, jaką każda ma w sobie. Historie są zróżnicowane nie tylko pod względem gatunkowym, ale i jakościowym. Jak to zwykle bywa w takich zbiorach, są lepsze i nieco mniej zachwycające teksty. Każdy czytelnik oceni, które jego zdaniem należą do danego worka. ;) Choć nie wszystkie opowiadania trafiły w mój gust, to jednak mam swoje ulubione, które uważam, że są na tle całej Antologii najciekawsze i najbardziej dopracowane, i to właśnie te chciałabym Wam przedstawić bliżej.

Pierwszym opowiadaniem, które skradło moje czytelnicze serducho jest historia napisana przez Alicję Wlazło pt. „ Kroczek po kroczku”. Autorka przedstawiła historię Zoe i Austina, dwoje nastolatków dotkliwie doświadczonych przez los. Oboje muszą sobie poradzić ze zmianami, jakie zaszły w ich życiu – nowa szkoła, brak akceptacji przez rówieśników.

Zoe od samego początku zyskała moją sympatię. Dziewczynka stara się radzić sobie ze złośliwością swoich rówieśników, jednocześnie znając ból odrzucenia, pomaga nowemu chłopakowi w szkole, który uchodzi za odludka i dziwaka. Gdy jednak Austin zyskuje nowych przyjaciół, odsuwa się od dziewczyny, raniąc jej uczucia. Zoe nie poddaje się, pokazując mu, że prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystkie trudy.

„To właśnie przy Zoe poczuł, że jego życie jeszcze się nie skończyło, że może dalej próbować osiągnąć stan choć odrobinę przybliżony do szczęścia.”

Z kolei Austin, to zagubiony chłopak, który z trudem poradził sobie z tragedią rodzinną. Do tego wszystkiego, szybko został uznany za dziwaka. Nikt nie wyciągnął ku niemu pomocnej dłoni, oprócz Zoe, która dostrzegła w nim samą siebie, gdy przeniosła się do nowej szkoły i musiała radzić sobie z niczym nie uzasadnioną nienawiścią. Dzięki Zoe, Austin ponownie otwiera się na świat i kroczek po kroczku goi rany zadane mu przez los.

Opowiadanie mnie wzruszyło i naprawdę dobrze mi się je czytało. Widać, że autorka przemyślała fabułę, doskonale wiedziała, co chce przekazać czytelnikowi. „Kroczek po kroczku” to historia z przesłaniem, by zwracać uwagę na swoje czyny, które mają swoje konsekwencje i nie należy oceniać ludzi, nim się ich dobrze nie pozna.

„Nie myśl, że tak łatwo z ciebie zrezygnuję, Austin. Nie porzucisz mnie, nie, dopóki mam coś do powiedzenia.”

Kolejny opowiadaniem, które zapadło mi w pamięć, jest tekst Anny Karnickiej „Dziewczyna w mojej piwnicy”. Opowiada o Ryen, która obsługuje serwerownię, gdzie trzyma pieczę nad maszyną określaną mianem Yggdrasil. Jest kobietą pełną tajemnic. Bardzo spodoba mi się ta kreacja i z ciekawością czytałam jej historię. Jest powściągliwa, ciekawa i dosyć osobliwa.

Kiedy pewnego dnia, na piętrze domu w którym dziewczyna wynajmuje mieszkanie w piwnicy, zjawia się nieznajomy mężczyzna, Ryen nie jest pewna czy się od razu ujawnić. Z podsłuchanej rozmowy dowiaduje się, że ma on zatrzymać się na trochę u znajomego, który wynajmował jej piwnicę.

Gdy następnego dnia zjawia się w firmie, by na podstawie otrzymanego zlecenia, ma pomóc przy projekcie i wprowadzić odpowiednie dane do Yggdrasila, okazuje się, że będzie współpracować z nowym współlokatorem. Kobieta jest zafascynowana Andrei’em, tym bardziej coraz trudniej jest jej wyznać, że mieszkają pod jednym dachem. Z pewnością nie pomaga fakt, że z powodu projektu, przy którym ma pomóc Ryen, przyjaciel Andreia walczy o życie, zaś jemu również może grozić niebezpieczeństwo.

„Oni tam wszyscy na górze są głupi – powiedziała Silke. – Dyrektorzy, kierownicy projektów, cała reszta. Myślą, że z magicznymi substancjami jest tak samo jak ze wszystkim innym i jeśli raz coś się nie powiodło, to trzeba wymieniać ludzi i próbować tak długo, aż się uda. I ja, i ty, i Bosse, i drzewo – zerknęła w górę, na mrugające pod sufitem diody – wiemy, jak jest naprawdę. Jeśli jakiejś substancji nie udaje się pozyskać, to nie dlatego, że ktoś coś zrobił źle, tylko dlatego, że po prostu cena jest zbyt wysoka, by szeregowy pracownik był w stanie ją zapłacić.”

Autorka napisała naprawdę ciekawe opowiadanie z gatunku fantastyki. Tajemnicza maszyna, poszukiwanie eliksiru życia, niespodziewane i skomplikowane uczucie jakie rozwinie się pomiędzy Ryen i Andreiem, do tego niebezpieczeństwo związane z dążeniem ludzi do osiągnięcia czegoś, co zdaje się stać w sprzeczności z naturą, okraszone mrocznymi konsekwencjami – to wszystko w jednym opowiadaniu, które jest niebanalne, oryginalne i wciągające.

Również opowiadanie pt. „Skrzydła” napisane przez Agnieszkę Opolską jest warte uwagi.

Jest to historia o rozliczaniu się z bolesną przeszłością, pewnym zamknięciem jakiego potrzebowała główna bohaterka wracając do rodzinnego domu po rzeczy zmarłej matki. Amelia dawno temu opuściła rodzinne strony, jednak po śmierci ukochanej matki postanowiła wrócić do miejsca, w którym przeżyła koszmar. Pierwszy raz wyrzuca z siebie wszystko, co zżerało ją od środka niczym trucizna.

Opowiadanie trudne, lecz jakże prawdziwe. Bowiem, jak wiele domów ma zapisane w swych murach ból i morze wylanych łez, zniszczonych marzeń, złamanych serc i rozwianych złudzeń, że jest wszystko dobrze. Bohaterka w pewien sposób godzi się z tym, że przeszłości nie zmieni, a jej ojciec, choć wielokrotnie ją skrzywdził, dziś jest tylko cieniem demona z jej lat dziecięcych.

„Świat się zatrzymał na ułamek sekundy, a ja byłam tam, na wsi, czułam powietrze, które rozwiewało jej włosy, i po raz ostatni usłyszałam jej śmiech. „To się skończyło...” – niósł się jej głos.”

Historie przedstawione w niniejszej antologii są zróżnicowane, przez co każdy z czytelników może odnaleźć coś dla siebie. Kilka autorek, różne style, lecz jeden temat – kobieta. Każde z opowiadań ukazuje siłę kobiet, w odmiennych życiowych sytuacjach, wyróżniających się charakterem, rozwagą, miłością wobec najbliższych, czy też odwagą do stawania na przeciw problemów, nie unikając walki o własne szczęście.

Powyższe trzy opowiadania niewątpliwie zaliczają się do moich ulubionych, ale pozostałe również są warte uwagi. Zachęcam Was do sięgnięcia po ten zbiór. Jestem ciekawa, jakie byłoby Wasze zestawienie wielkiej trójki. ;)

Lily

Moja ocena: 4,5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Inanna.

, by NieGrzeczne Recenzje

In Lily, Napij się i zadzwoń do mnie

"Napij się i zadzwoń do mnie" Penelope Ward [Lily]

Tytuł: „Napij się i zadzwoń do mnie”

Autor: Penelope Ward

Tłumaczenie: Wojciech Białas

Wydawnictwo: Helion, sekcja editio red

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 288

Opis Wydawcy: Po wypiciu butelki dobrego wina wiele może się zdarzyć - szczególnie jeśli w zasięgu ręki ma się telefon, a szlachetny trunek posłużył do wskrzeszenia wspomnień z czasów, kiedy się było zakochaną smarkulą. Rana Saloomi, śliczna i bystra tancerka brzucha, najwidoczniej o tym zapomniała. Pamiętała natomiast świetnie dawne dni. I oczywiście Landona Rodericka. Jej rodzice wynajmowali od Rodericków mieszkanie w garażu. Rana była wtedy taka szczęśliwa. Oboje byli zaledwie nastolatkami, ale więź, która ich połączyła, była niezwykła.

Wszystko się skończyło, gdy rodzice Rany zostali wyrzuceni z wynajmowanego lokum i rodzina musiała wyjechać na drugi koniec stanu. Tamtego dnia kontakt się urwał. Dziewczyna doszła do wniosku, że chłopak o niej zapomniał i że ona powinna zrobić to samo. Niestety, jej się to nie udało - mimo upływu lat nie zapomniała. Rana wyrosła na przepiękną młodą kobietę i wciąż się zastanawiała, kim stał się jej dawny adorator, co robi, jak wygląda i czy znalazł już miłość swojego życia. Któregoś czwartkowego wieczoru, po nieudanym dniu i opróżnieniu butelki shiraza, znalazła numer jego telefonu i... zadzwoniła. I nie była to ich ostatnia rozmowa.

Landon wcale o niej nie zapomniał, ale nie zdradził, dlaczego nie próbował jej odszukać. Twierdził również, że jego rodzice nie wyrzucili jej rodziny z mieszkania, a cała historia wyglądała inaczej. Wkrótce okazuje się, że tajemnic i niedopowiedzeń jest więcej. Także Rana nie chce zdradzać swoich. Właściwie najrozsądniej byłoby rzeczywiście o sobie zapomnieć. Ale... ani on, ani ona nie umieją tego zrobić. Napięcie rośnie. Pożądanie buzuje. W obojgu rodzi się przeczucie, że zawsze należeli do siebie. Jak jednak zaufać komuś, kto boi się szczerości?

Usłyszałeś już dosyć, żeby się rozłączyć?

~*~*~*~

Z twórczością Penelope Ward miałam już okazję wcześniej się zapoznać i przyznam, że jak na razie jest to najsłabsza jej książka. Sama historia przypomina sinusoidę, ma swoje ciekawsze i bardziej monotonne momenty. Całościowo jednak, nie wypada źle. ;)

Rana Saloomi, piękna i bystra dziewczyna, która pracuje jako tancerka brzucha, pewnego wieczoru, upojona procentami postanawia zadzwonić do przyjaciela z dzieciństwa, Landona Rodericka. Znajomość pomiędzy tą dwójką urwała się nagle, po wyprowadzce w nieciekawych okolicznościach rodziców Rany, kiedy była jeszcze nastolatką, z mieszkania wynajmowanego u Rodericków. Na pozór luźna rozmowa przez telefon zapoczątkuje coś głębszego niż mogliby oboje się spodziewać. Zarówno Landon jak i Rana, wiele przeszli przez minione lata, jednak nadal coś ich do siebie przyciąga, pomimo tego, iż dzieli ich tysiące kilometrów.

„ – Mam tyle niedoskonałości.

– Podobnie jak wiele z najpiękniejszych diamentów świata. Nie ma nic złego w niedoskonałościach. To one czynią nas ludźmi.

Odchyliłam głowę do tyłu i wzięłam głęboki oddech, chłonąc jego słowa. Jakimś sposobem wiedziałam, że nie zapomnę ich do końca życia.”

Długie rozmowy powodują, że oboje zbliżają się do siebie, poznając za każdym razem skrawek siebie nawzajem. Najpierw połączy ich romans przez telefon, następnie w wyniku pewnych okoliczności, uczucie w realnym życiu. A jednak, oboje dzieli tajemnica, która może ich rozdzielić na zawsze.

Zarówno Rana, jak i Landon, jako bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Wyraziści, dający się od razu polubić, skradną zapewne niejedne serducho. Oboje poranieni przez los, oboje próbujący ułożyć swoje życie na nowo, ponownie zaufać drugiej osobie i zaakceptować młodzieńcze błędy. Niewątpliwie obie postaci mają w sobie coś pociągającego, co powoduje, że mamy ochotę oboje przytulić, wrzucić do jednego samolotu i wysłać w ich wymarzone miejsce na ziemi. Humorystyczne akcenty wprowadzone do fabuły przez autorkę przełamywały bardziej smutne fragmenty. Całość jest napisana w narracji pierwszoosobowej, poprowadzona z punktu widzenia Rany, oprócz epilogu, który przejął na wyłączność Landon. ;)

„Pod wieloma względami nasza historia przypominała kostkę Rubika – była kolorowała i skomplikowana.”

Autorka pokazuje w swojej powieści, że zanim zaakceptujemy innych, musimy zacząć akceptować siebie i swoje niedoskonałości, oraz nauczyć się żyć z konsekwencjami podjętych w przeszłości decyzji.

„ – Masz obsesję na punkcie swojego wyobrażenia na mój temat – na punkcie tajemnicy. Rzeczywistość jest dużo bardziej popaprana.

– Czy rzeczywistość nie jest taka za każdym razem? Związek polega na akceptowaniu tego, co dobre, co złe i co brzydkie. Nikt nie jest doskonały.”

Historia ma, moim zdaniem, trzy etapy – ciekawy początek, nudnawy i niewiele wnoszący do fabuły środek i intrygujący, niespodziewany koniec. Pomimo monotonnego nieco środka, całościowo ta historia się broni i warto się z nią zapoznać. Może i nie jest najlepszą z napisanych przez autorkę, to jednak niesie w sobie przesłanie i wzruszającą opowieść, którą z przyjemnością przeczytałam.

Moja ocena: 4,5/6

Lily

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Helion sekcji editio red.

, by NieGrzeczne Recenzje

In fantasy, Meg

"W objęciach wroga" Adelina Tulińska [Meg]

, by NieGrzeczne Recenzje

In Justyna Chrobak, Lily

"Trzy razy M" Justyna Chrobak [Lily]

Tytuł: „Trzy razy M”

Autor: Justyna Chrobak

Wydawnictwo: Novae Res

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 320

Opis Wydawcy: Nikt nie potrafi bezbłędnie zaprojektować sobie życia.

Kiedy życie 27-letniej Małgosi rozpada się w drobny mak, dziewczyna postanawia raz na zawsze odciąć się od przeszłości. Wyjeżdża z Wrocławia i zatrzymuje się u starszej siostry, która pomaga jej stanąć na nogi. Nowe otoczenie, nowi ludzie, nowa praca... Małgosia czuje, że właśnie rozpoczyna się kolejny rozdział jej życia i jest z tego dumna. Nawet niesympatyczny szef nie stanowi dla niej większego problemu. Ale jak to zwykle z przeszłością bywa, ta lubi powracać w najmniej odpowiednich momentach. Dlatego pewnego dnia dziewczyna będzie musiała raz jeszcze spojrzeć w twarz mężczyźnie, od którego starała się uciec...

Czy to, co wywalczyła dla siebie w nowym miejscu, przepadnie? Czy czarne chmury, które się nad nią zbierają, przyniosą w końcu oczyszczającą burzę?

~*~*~*~

Bardzo brakowało mi romansu, w którym fabuła nie będzie oscylowała wyłącznie wokół seksu. „Trzy razy M” stanowiło dla mnie powiew wiosny – świeża, przyjemna i piękna.
Historia może i nie jest wyjątkowo oryginalna, bo i o taką, nie łudźmy się, dziś szalenie trudno, zwłaszcza w gatunku jakim jest romans. Można powiedzieć, że już o wszystkim pisano. :D A jednak, mimo wszystko, z ciekawością śledziłam historię dwudziestosiedmioletniej Małgosi i jej walki z przeciwnościami, by stanąć na nogi i ponownie spróbować zaufać, że będzie jeszcze szczęśliwa.

Małgorzata niespodziewanie opuszcza Wrocław oraz niewiernego i zakłamanego partnera. Zatrzymuje się u siostry, która pomaga Małgosi rozpocząć nowe życie w Bielsku-Białej. Choć pierwsze dni są dla głównej bohaterski depresyjne przez brak pracy, mieszkania, rozstania z mężczyzną, którego kochała, Kasia cały czas podnosi ją na duchu i motywuje do wzięcia się w garść. Kiedy w końcu dziewczyna postanawia osobiście poroznosić CV. Szczęście się do niej uśmiecha już pierwszego dnia. Małgosia trafia do firmy zajmującej się architekturą krajobrazu Korzyński&Brzozowski.

„Było parę minut przed ósmą. W środku panowała cisza, delikatnie zakłócana jedynie przez cicho grające radio, umiejscowione gdzieś za biurkiem recepcjonistki. Kobieta podniosła oczy znad dokumentu, który właśnie czytała. Przez chwilę zastanawiała się, kim jestem, ale po paru sekundach musiała mnie rozpoznać. Uśmiechnęła się szeroko na powitanie, wstała i ruszyła w moim kierunku.”

Dziewczyna ma nieszczęście już wcześniej wpaść na jednego ze współwłaścicieli, Mikołaja Brzozowskiego. Nie zrobiwszy na nim wówczas dobrego wrażenia, Małgosia obawia się, że nie zabawi długo w nowej pracy. Humorzasty szef mimo wszystko sprawia, że dziewczyna chce pokazać, na ile ją stać. Jej sytuacja ulega zmianie, gdy okazuje się, iż ma ona coś więcej do zaprezentowania, niż ładną buzię. Ratując ważny dla firmy projekt, dostaje stałe miejsce i widoki na upragniony nowy start. Mimo iż wydaje się, że życie Gosi powoli zaczyna się układać, historia skomplikuje się, gdy na horyzoncie pojawią się sprawy z jej przeszłości, zagrażające dopiero co z trudem uporządkowanemu życiu. Do tego, niespodziewanie o jej względy zacznie się starać dwóch przystojnych szefów…

„Mój nieznośny szef, który był jedynym i bardzo poważnym minusem mojej nowej pracy, chyba troszkę się do mnie przekonał i istniała szansa, że będziemy się dobrze dogadywać.”

Postać Małgosi na początku mnie denerwowała. Wydała mi się jęczącą dziewczynką, a nie dorosłą kobietą, która całe swoje szczęście powierza mężczyźnie. Gdy zabraknie tego jednego elementu, nagle wszystko się wali, a dziewczyna zamiera… Na szczęście tylko na chwilę. Jest niewątpliwie ambitna i potrafi walczyć o swoje życie. Zatem, po kilku stronach, zaczęłam jej współczuć, by następnie kibicować w dążeniu do pokazania swoim szefom, a zwłaszcza jednemu z nich, że jest wartościową osobą dla firmy. Nie jest łatwo pozbierać się po zdradzie człowieka, z którym planowało się spędzenie reszty życia, a jednak Gosia, krok po kroku, uświadamia sobie, że to nie jej były partner stanowi o jej wartości.

„Teraz, po kilku tygodniach, kiedy próbowałam zbudować swoje życie na nowo, on pojawia się znikąd i rozwala wszystko. Czy tak dużo chcę? Pragnę tylko już nigdy więcej nie spotkać go na swojej drodze. Chcę w końcu przestać się go bać.”

Męscy bohaterowie są równie dobrze wykreowani, jak i Gosia, choć akurat oni od razu zyskali moją sympatię. :D Cóż poradzę, mam słabość do tych dwóch panów. ;) Autorka ukazała nam Marcina i Mikołaja poprzez kontrast pomiędzy nimi. Mikołaj – energiczny, pełen pasji i miłości do tego, co robi. Z kolei Marcin – spokojny i racjonalny, który stanowi niejako głos rozsądku w firmie. Obaj nadają tempa historii i powodują, że z ciekawością czytelnik śledzi ich poczynania, zarówno na gruncie zawodowym, jak i prywatnym. Protagonista zaś, którego osoba nie jest akurat zaskoczeniem, kładzie się cieniem na całości fabuły, choć jest ledwie wspomniany. Jednak można wyczuć, że pojawi się w najmniej odpowiednim momencie by namieszać w kociołku nowego życia Małgorzaty. Czy poradzi sobie z przeszłością, czy też ponownie ucieknie z podkulonym ogonem?

„Sapnęłam zdenerwowana i odwróciłam od niego wzrok. Pewność siebie, którą jeszcze chwilę wcześniej czułam, nagle bezpowrotnie się ulotniła i to tylko dlatego, że użył twardszego tonu głosu.”

„Trzy razy M” jest to biurowy romans obyczajowy, z ciekawym tłem fabularnym. Zabawna i wciągająca historia, napisana lekkim i ładnym językiem sprawia, że z przyjemnością się ją czyta. Jest to idealna lektura dla fanek dobrych, klasycznych romansów oraz dla czytelniczek, które podobnie jak ja, są zmęczone już wulgarnością dzisiejszej literatury. Tę powieść polecam Wam z całego, przepełnionego romantyzmem serca. ;) Czekam na kolejne powieści tej autorki, bo naprawdę warto.

Moja ocena: 5/6

Lily

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Novae Res.