Tytuł: „Niedokończona baśń”

Autor: Dorota Gąsiorowska

Wydawnictwo: Między słowami

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 602

Opis Wydawcy: Życie pisze baśnie piękniejsze niż te ukryte w murach akwitańskich zamków.

Julia nosi w sobie ogromny ból – straciła ukochanego mężczyznę i sama wychowuje pięcioletnią córeczkę. Życie jednak daje jej niezwykłą szansę. Kobieta zostaje asystentką Susanne Benoit, słynnej francuskiej pisarki, której twórczość przez lata podziwiała. Wkrótce wyruszą razem w podróż do magicznej Akwitanii. Tam okaże się, że Susanne również skrywa w sercu bolesną tajemnicę.

Julia stanie przed trudnym wyborem – będzie musiała zdecydować, czy powinna posłuchać głosu serca, czy też postąpić tak, żeby nikogo nie zranić. Przy okazji spróbuje rozwikłać zagadkę pewnej średniowiecznej księgi, na której kartach spisano zapierającą dech w piersiach historię niespełnionej miłości, od stuleci czekającą na szczęśliwe zakończenie.

Ale czy Julia będzie umiała napisać własną baśń, piękniejszą niż te skrywane przez tajemnicze księgi i kamienne mury akwitańskich zamków?

~*~*~*~

To moje drugie spotkanie z twórczością Doroty Gąsiorowskiej, które mogę zaliczyć do udanych. Autorka naprawdę świetnie operuje słowem, kreśląc świat z jakiego nie mamy ochoty wychodzić. Malownicze opisy i realistyczni bohaterowie sprawiają, że czytelnik czuje się jakby członkiem stworzonej historii.

Powieść przedstawia losy Julii, samotnej matki pięcioletniej córeczki, Basi. Choć jej życie nie jest usłane różami, to jednak otrzymuje od losu niezwykłą szansę – możliwość pracy u pisarki, którą podziwia. Po owocnej rozmowie z osobliwą Suzanne Beoit otrzymuje u niej posadę asystentki. Kobieta porywa dziewczynę do świata przepełnionego magią i tajemnicami. W miejscu pracy poznaje także mężczyznę, który krok po kroku zaczyna leczyć pęknięte po śmierci ukochanego męża serce Julii.

"Kiedy usłyszała, jak za Maćkiem zamykają się drzwi, z oczu Julii popłynęły łzy. Nie umiała tego powstrzymać. Kolejny raz dotarło do niej, że nie panuje nad swoim życiem."

Przyznaję, że momentami główna bohaterka mnie irytowała i właściwie nie wiedziałam do końca, dlaczego. Każdy ma przecież humory. :P Jednak zmiękczała całość jej malutka i bardzo rezolutna córeczka. Dziewczynka potrafi zdobyć nawet najbardziej zatwardziałe serca. Moje jednak, zdobyła postać męska powieści, czyli Maciej mieszkający naprzeciwko swojej ciotki, Suzanne. Mężczyzna, którego z pewnością każda z nas chciałaby mieć u swego boku, nie tylko w tych dobrych chwilach, ale i wówczas, gdy przychodzą te złe.

W tle fabuły tli się również niejedna tajemnica, zaś Julia stanie przed trudnym wyborem, kiedy na horyzoncie pojawi się ktoś jeszcze… Również jej pracodawczyni wiele skrywa przed światem. Ich wspólna podróż do Akwitanii sprawi, że cały ich świat wywróci się do góry nogami.

"Gdy zobaczyła wychodzącą z bramy Suzanne i towarzyszącego jej Macieja, jeszcze przyłożyła palec do ust, nakazując Basi milczenie.

- To znaczy, że wcale mam się nie odzywać i nawet dzień dobry nie mogę powiedzieć? - Dziewczynka ze zdziwieniem spojrzała na mamę, przerzucając za ramię misternie zapleciony warkoczyk."

Powieść została napisana w narracji trzecioosobowej, z punktu widzenia głównej bohaterki. Choć lubię znać punkt widzenia różnych postaci, to jednak taki układ narracyjny w wydaniu niniejszej autorki mi nie przeszkadza. Książkę czyta się płynnie i szybko. Historia, z życia wzięta, jednocześnie doprawiona szczyptą baśniowych klimatów. Dorota Gąsiorowska ponownie zabiera czytelników do świata, który fascynuje i nie pozwala odłożyć powieści aż do końca.

Jeżeli zatem poszukujecie nieco magii i ciekawej historii, to niewątpliwie „Niedokończona baśń” może Was zauroczyć. A ja czekam już na kolejne książki autorki. :)

Lily

Moja ocena: 5,5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Między Słowami.

Tytuł: „Ściema”

Autor: K. Bromberg

Wydawnictwo: Editio red (Helion)

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 320

Opis Wydawcy: Zane Philips to bogaty australijski biznesmen - i wyjątkowo arogancki dupek. Nosi potwornie drogie garnitury, jest niemożliwie atrakcyjny i ma najbrzydszego psa pod słońcem. To jeden z tych typów, od których najlepiej trzymać się z daleka. Właśnie rozkręca kolejny biznes - portal randkowy, ale nie taki, na którym wyrywa się laskę na szybki numerek, tylko taki, na którym poszukuje się kogoś na resztę życia. Pomysł może odnieść spory sukces, ale potrzebuje naprawdę dobrej, profesjonalnej promocji.

Harlow Nicks jest modelką. Wciąż czeka na kontrakt stulecia, dzięki któremu jej kariera ruszy z kopyta. Zanim to jednak nastąpi, dzielnie stara się wiązać koniec z końcem i zarobić na życie. Pewnego razu, gdy spieszyła się na kolejną rozmowę w sprawie pracy, przez kompletny przypadek natknęła się na Zane'a. Nie było to szczęśliwe spotkanie: rozszczekany pies, złamany obcas, krótka pyskówka i, oczywiście, nici z posady. Niezbyt obiecujący początek, prawda?

Na skutek nieprzewidzianych okoliczności i dwóch kłamstw dziewczyna otrzymuje od Zane'a niecodzienną propozycję zatrudnienia. Ma udawać jego ukochaną i promować wraz z nim portal randkowy. Promocja okazuje się kilkumiesięczną imprezą objazdową. Harlow i Zane spędzają więc razem kilka miesięcy w jednym autobusie. Na początku ona nie może ścierpieć arogancji szefa, jednak jego magnetyzm robi swoje. Z kolei on zaczyna odczuwać dziwną fascynację swoją zadziorną pracownicą. Udawany związek staje się coraz bardziej rzeczywisty. Z każdym kilometrem temperatura tej przedziwnej relacji rośnie. To nie może się skończyć happy endem...

~*~*~*~

Kolejna książka K. Bromberg na mojej czytelniczej liście to prawdziwa petarda. Niewątpliwie „Ściema” będzie jedną z ulubionych książek z gatunku romansu, którą wpiszę na swoją listę. Romantyczna, zabawna, pełna pozytywnej energii historia dwójki ludzi, którzy gdyby nie pewien mało urodziwy psiak i złamany obcas zapewne nigdy by się nie spotkali.

„Koleś jest samozwańczym królem windy. Ma w nosie, że nie jest tu sam, a nawet jeśli odnotował obecność innych, to służymy mu tylko do tego, aby mógł nam zaimponować swoją zajebistością, gdy tak naprawdę pewnie dalej mieszka z mamusią. (…) Tak się zaczyna moja historia… resztę pozwolę Wam przeczytać w spokoju.”

Harlow Nicks, modelka z wielkimi aspiracjami, lecz aktualnie bez morza zleceń. Marzy, by w końcu jej kariera ruszyła z miejsca. Kiedy właśnie zmierza na rozmowę w sprawie pracy, nieoczekiwanie natrafia na mężczyznę, który bierze ją przez pomyłkę za nową dog kobietę wychodzącą na spacer z cudzymi psami, i bez zbędnych słów wręcza zaskoczonej dziewczynie smycz. Kobieta nie tylko łamie sobie obcas ulubionych butów, ale i spóźnia się na rozmowę o pracę. A to wszystko przez zadufanego w sobie aroganta, który uważa, że cały świat jest na jego usługi. I co z tego, że jego australijski akcent powodował szybsze bicie jej serca? Istotne było to, że traktował innych z góry, zaś kobiety, jako przygodę bez zobowiązań. Tak rozpoczęta znajomość nie wróży niczego dobrego, prawda?

„Nigdy jeszcze żadna kobieta nie rozmawiała ze mną w ten sposób. Zwykle kobiety są wobec mnie uległe. Chcą mi sprawić przyjemność i zyskać moje względy. Jestem cholernie pewny, że ta nie chciała. (…) Tak zaczyna się moja opowieść...”

A jednak. Spotkanie Zane’a z pewną siebie, bystrą i charakterną Harlow spowoduje nie tylko kłopoty z postanowieniami mężczyzny odnośnie nie wiązania się uczuciowo z żadną kobietą, ale także z ogromnym projektem portalu randkowego, nad którym pracuje. Kiedy w przypływie wyrzutów sumienia, Zane postanawia dać nowe buty Harlow, zaprasza ją na przyjęcie, podczas którego dziewczyna będzie mogła nawiązać nowe kontakty. W ten sposób pragnie zadośćuczynić ich niefortunnemu pierwszemu spotkaniu. Podejrzliwa dziewczyna po namowach ze strony matki postanawia przyjąć zaproszenie aroganta.

„– Rybko, włożyłam ci do walizki kondomy.

– Jezu, mamo. Myślałam, że mam trzymać aspirynę między kolanami.

– Czasem trzeba dać sobie na luz!

– Coś z tobą nie tak, i to bardzo – kwituję ze śmiechem.

– Możliwe. Ale chcę tylko mieć pewność, że będziesz przygotowana na każdą ewentualność. Dlatego wrzuciła ci do plecaka również mały zapas słodyczy na czarną godzinę.”

Wszystko zapewne byłoby dobrze, gdyby nie kilka uwag Zane’a podsłuchanych przez przypadek przez Harlow uciekającą przed nachalnym gościem Australijczyka. Dziewczyna postanawia zagrać na nosie temu bawidamkowi. Kilka kłamstw spowoduje, że oboje będą musieli udawać zakochanych. Czy jednak to, co do siebie zaczynają czuć, naprawdę jest tylko ściemą?

„Wyraz Twojej twarzy podczas dzisiejszej prezentacji. Widać było wyraźnie, że ię zastanawiasz, jak by to mogło być, gdyby to było naprawdę. Nie myl naszego przedstawienia z rzeczywistością.”

Narracja pierwszoosobowa, z punktu widzenia obojga bohaterów daje nam szerszy wgląd w ich życie. Postacie wyraziste i barwne, przez co w żadnym momencie nie możemy narzekać na nudę. Z każdą stroną poznajemy je coraz bardziej, odkrywając, że nic nie jest do końca takie, jak nam się początkowo zdawało.

„Harlow, to nic złego, że masz na niego ochotę. Ale uczucia… to kłopoty.”

Historia pokazuje, że żadne kłamstwo nie sprawi, iż uwierzy w nie serce. Napisana lekko, z humorem spowoduje, że nieraz się uśmiechniecie podczas lektury. Jednocześnie jest wzruszająca i seksowna, a to naprawdę wybuchowe połączenie. Autorka kolejny raz mnie nie zawiodła i napisała naprawdę przyjemny i ciekawy romans. :)

Lily

Moja ocena: 6/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

Tytuł: „Wodnik”

Autor: Karol Gmyrek

Wydawnictwo: Triglav Dzieciom

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 66

Opis Wydawcy: (na stronie wydawnictwa – niestety – na okładce brak jakiegokolwiek opisu)

Do osady nad brzegiem jeziora przybywa młody Wodnik. Mieszkańcy przygarniają chłopca do siebie, ofiarują mu dach nad głową i dzielą się swoim szczęściem, a także problemami. Historia Wodnika, to opowieść o zderzeniu świata dziecka ze światem dorosłych. W mitologii słowiańskiej jest miejsce na bliskość, która przenika i czułość, której wszyscy pragniemy.

Książka dla dzieci, której w ślad za treścią nadaliśmy sentymentalną szatę. Mamy nadzieję, że rodzicom przypomni ich własne dzieciństwo, a pociechy zapozna z delikatną magią dawnej ilustracji.

~*~*~*~

Powiem szczerze, że długo zabierałam się do napisania tej recenzji. Dlaczego? Ponieważ mam z tą książką kilka zagwozdek. :P Na wstępie zaznaczę, że choć sama nie mam dzieci, to znam dzieciaki i często się nimi opiekowałam i bawiłam na imprezach rodzinnych. Z własnego dzieciństwa także pamiętam co mi się podobało w takich książeczkach. ;) Zatem, czy „Wodnik” Karola Gmyrka podobałby się małej Lily? Przekonajmy się. :D

Zacznę tym razem od minusów, bo przyznam, że one najbardziej mnie zirytowały. Tak bardzo, że podchodziłam do tej pozycji kilka razy, choć nie jest obszerną lekturą. W dodatku, to książka dla dzieci! To, co już Wam zaznaczyłam powyżej, w części opisowej książki, czyli... brak opisu na tylnej okładce. Naprawdę nie rozumiem tego zabiegu, czy też przeoczenia. Przecież to głównie rodzice kupują swoim pociechom książeczki. W jaki sposób mają to zrobić, nie wiedząc o czym ta historia jest? Nie łudźmy się. W dzisiejszych, tak zabieganych czasach, nie znajdziecie mi wielu rodziców, którzy będą czytać książkę na miejscu w księgarni, czy bibliotece, by dowiedzieć się, czy będzie odpowiednia dla jego dziecka. Albo też, czy może mu się spodobać. Żeby przytoczyć Wam opis, musiałam sięgnąć do strony Wydawnictwa...

Kolejnym minusem, moim zdaniem, jest brak oznaczenia dla jakiego wieku jest ta lektura dedykowana. Nigdy nie byłam osobą, która traktuje dzieci jako te „głupsze”, bo małe i jeszcze wiele nauki przed nimi... Dzieci są dużo bardziej spostrzegawcze, niż niejeden dorosły, przy tym mają niesamowitą wyobraźnię. Jednak, nie zmienia to faktu, że dana lektura powinna być dostosowana do wieku. Tu, przyznam, to tylko moje założenie, ale wydaje mi się, iż książeczka jest przeznaczona dla nieco starszego czytelnika – może dla dzieci w okolicy sześciu, siedmiu lat. Znajdziemy w niej bowiem wiele słów, do których powinien zostać na końcu dodany słowniczek, gdyż są od dawna nieużywane w mowie potocznej. Sama musiałam kilka z nich sprawdzić. :P

To może teraz plusy, żeby nie było, że się znęcam nad autorem książki dla dzieci. :P Nic bardziej mylnego. Sama historia jest ciekawa i z przesłaniem, co doceniam. „Wodnik” to pierwsza część opowieści o morskim stworku, jak sam tytuł mówi – wodniku. Poznajemy jego życie wśród ludzi, którzy go przygarnęli. Z uwagi na to, że stworzonko żyje w dawnych czasach, przy okazji dowiadujemy się ciekawych rzeczy i o ich życiu codziennym, a przy tym i o zwyczajach słowiańskich. Wodnik wraz z Kaziem, chłopcem w rodzinie, którego zamieszkał, napotyka równie ciekawe postaci, jak i on sam. Pojawiają się zatem np. Popiołki czy Licho.

Opowieść została napisana w narracji trzecioosobowej. W środku znajdziemy ilustracje, zarówno czarno-białe, jak i kolorowe, zaś każdy rozdział opatrzony jest niewielkim rysunkiem. Sama książka ma format A4 i dość sporą czcionkę. Historię polecić mogę nieco starszym czytelnikom, którzy lubią duże formaty książek. Co do pytania postawionego na początku, powiem Wam, że mała Lily zapewne gnębiłaby rodziców, żeby wyjaśnili jej znaczenie wielu słów, ale z przyjemnością popatrzyłaby na obrazki, które niezmiennie od dzieciństwa uwielbia.

Lily

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję autorowi.

Tytuł: „Rozwód po polsku. Strach i nadzieje”

Autor: Iza Komendołowicz

Wydawnictwo: W.A.B.

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 320

Opis Wydawcy: „I że Ci nie odpuszczę aż do śmierci...”

Książka Izy Komendołowicz ukazuje realia rozwodów współeczesnych Polaków. Autorka przedstawia czytelnikom szokujące studia przypadków, opowieści adwokatów czy opinie terapeutów.

Książka zawiera dziesiątki osobistych wypowiedzi osób, które są w trakcie i po rozwodzie. Teksty te, często są bulwersujące, lecz niekiedy wzbudzają grozę i śmiech. Te świadectwa w zestawieniu ze słowami adwokatów i terapeutów tworzą piorunującą mieszankę, obok której nie sposób przejść obojętnie!

~*~*~*~

Do sięgnięcia po książkę „Rozwód po polsku” Izy Komendołowicz skłonił mnie fakt, że miałam przed sobą praktyki w sądzie, właśnie w sekcji rozwodowej i chciałam się przekonać, czy to, co przeczytam będzie jakimś uzupełnieniem tego, co zobaczyłam na własne oczy.

Zatem, tytułem wstępu, brałam udział w rozprawach jako „widz” – gwoli wyjaśnienia, sprawy rozwodowe odbywają się przy drzwiach zamkniętych w Sądach Okręgowych, co oznacza, że oprócz zainteresowanych stron i sędziego oczywiście, a także dwóch ławników, co do zasady, nikt więcej nie może zasiadać na sali rozpraw. Ja byłam takim wyjątkiem od zasady, z uwagi na szkolenie zawodowe. Tak, czy inaczej, podobnie jak wszystkich na sali, obowiązuje mnie tajemnica (nie mogę podać szczegółów, które mogłyby spowodować ujawnienie stron tych postępowań). Kiedy zatem, już po praktykach, otrzymałam omawianą dziś pozycję, chciałam skonfrontować to, co opisała autorka – dziennikarka, z tym, czego sama byłam świadkiem na kilku sprawach. Jak ma się książka do rzeczywistości? ;)

Może zacznę od struktury „Rozwodu po polsku”. Nie jest to bowiem powieść, lecz raczej forma wywiadu połączonego z reportażem. Autorka na początku przedstawia nam rozmowy przeprowadzone z bardzo różnymi rozwodnikami. Następnie dzieli książkę na określone rozdziały traktujące o różnych problemach, z jakimi borykają się ludzie, którzy chcą, albo i nie, się rozstać. W tych częściach przedstawia się czytelnikowi wypowiedzi prawników (adwokatów, radców prawnych, sędziów), mediatorów, detektywów, czy psychologów sądowych, ale i bohaterów różnych dramatów, jakie mają niejednokrotnie miejsce podczas całego procesu związanego z rozwodem.

Rozwód to często ani początek, ani koniec problemów. Zazwyczaj zaczynają się one na długo przed podjęciem decyzji o rozstaniu małżonków, czasem jest to wykalkulowana decyzja, niekiedy ostatnia deska ratunku, a kiedy indziej po prostu kaprys dwojga niedojrzałych ludzi. Powodów jest tak wiele, jak wiele jest małżeństw. Niektóre są błahe, jednak inne mrożą krew w żyłach, gdy się o nich czyta.

Znaczący, moim zdaniem jest podtytuł: „Strach i nadzieje”. Zarówno bohaterowie wywiadu przeprowadzonego przez dziennikarkę, jak również pełnomocnicy wskazują, że niejednokrotnie towarzyszą rozwodnikom oba te uczucia. Strach ma różne oblicza. Jednak najczęściej pojawia się obawa przed samotnością i radzeniem sobie w przyszłości samemu. Dodatkowo potęguje ten strach pytanie – co z dziećmi? Często to właśnie one są najbardziej pokrzywdzone przez rozwodowe boje rodziców. Wplątywanie ich w tę wojnę zawsze zawsze pozostawia ślad, czasem bledszy, a czasem bardzo głęboki, którego skutki odczuwają już, jako dorośli ludzie.

Rozwody budzą w ludziach naprawdę skrajne emocje. Często dowiadujemy się więcej o naszej mrocznej stronie właśnie podczas rozstania. W książce przedstawione zostały zarówno spory o każdą złotówkę, jak również całkiem pokojowe rozstania z myślą – byle się od siebie uwolnić i zacząć od nowa.

Niniejsza pozycja nie jest łatwą lekturą i z pewnością nie każdemu się spodoba sposób przedstawienia tego trudnego tematu, jaki podjęła dziennikarka. Myślę jednak, że ta książka może stanowić jednocześnie przestrogę przed tym, jak rozwodu nie przeprowadzać, jak również wskazówką, motorem do podjęcia decyzji o rozstaniu. Każda sytuacja jest inna, indywidualna i na swój sposób ciężka dla małżonków, co przekłada się też na emocje, które im towarzyszą.  W każdej sprawie będzie również innych ich poziom. Niemniej, to, co jest wspólne dla każdego rozwodu, to właśnie strach i nadzieje.  

Lily

Moja ocena: 4,5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu W.A.B.