NieGrzeczne Recenzje

In Albatros, Ann

"Instytut" Stephen King czyli powrót Mistrza [Ann]

Tytuł: „Instytut”

Autor: Stephen King

Wydawnictwo: Albatros

Wydano: 11.09.2019

Stron: 672

***

Opis wydawcy:

Zjawiają się w nocy.

W ciągu dwóch minut eliminują wszystkie przeszkody.

I uprowadzają obiekt.

Interesują ich dzieci.

Wyjątkowe dzieci…

Luke Ellis budzi się w pokoju do złudzenia przypominającym jego własny, tyle że bez okien. Wkrótce orientuje się, że trafił do tajemniczego Instytutu i nie jest jedynym dzieciakiem, którego tu uwięziono. To miejsce odosobnienia dla nastolatków obdarzonych zdolnościami telepatii lub telekinezy. W Instytucie zostaną poddani testom, które wzmocnią ich naturalną, choć nadprzyrodzoną moc. Opiekunowie nie mają skrupułów – grzeczne dzieci są nagradzane, nieposłuszne – są surowo karane. Wszyscy jednak, prędzej czy później, trafią do drugiej części Instytutu, a stamtąd nikt już nie wraca.

Gdy kolejne dzieci znikają w Tylnej Połowie, Luke jest coraz bardziej zdesperowany. Musi uciec i wezwać pomoc. Bo jeśli komuś miałoby się udać, to właśnie jemu.

***

O tym, że Stephen King jest pisarzem wyjątkowym, chyba nie trzeba nikogo przekonywać. Jego powieści sprzedały się w milionach egzemplarzy, a mnóstwo z nich doczekało się również swoich ekranizacji czy adaptacji. Ja zetknęłam się po raz pierwszy z twórczością mistrza grozy jeszcze w podstawówce, sięgając po „Miasteczko Salem”. Pamiętam wieczory spędzone na czytaniu tej powieści w ukryciu przed rodzicami. Do tej pory miło wspominam emocje, jakich dostarczyła mi lektura. Kolejne lata mijały, a styczność z książkami Kinga kończyła się różnie. Niektóre wywierały na mnie naprawdę duże wrażenie, przy innych lekko się nudziłam lub denerwowałam zakończeniem psującym mi odbiór całości. Dlatego do lektury „Instytutu” podeszłam pełna obaw. Na szczęście tym razem się nie rozczarowałam.

Akcja powieści rozkręca się powoli. Można powiedzieć, że prawdziwa uczta dla czytelnika zaczyna się nieco później. Przez pierwsze kilkadziesiąt stron powoli wsiąkamy w specyficzny klimat. Kiedy dotarłam do mniej więcej setnej strony, zorientowałam się, że nie mogę oderwać się od lektury i kolejne kilkaset stron czytałam do późnej nocy, by jak najszybciej poznać rozwiązanie zagadki.

Głównym bohaterem „Instytutu” jest Luke, dwunastolatek wyróżniający się ponadprzeciętną inteligencją. Określenie go mianem geniusza nie będzie nadużyciem. Jednak nie tylko inteligencja sprawia, że chłopak jest wyjątkowy; posiada on zdolność telekinezy. Co prawda nawet sam nie zdaje sobie sprawy z tych rzadkich umiejętności, jednak przez tę właściwość trafia na celownik pewnej tajnej organizacji. Zostaje porwany i umieszczony w ukrytej gdzieś w lasach stanu Maine placówce, gdzie znajdują się dzieci podobne do niego. Razem z chłopakiem trafiamy w sam środek trwającego od wielu lat projektu, w którym wykorzystywane są dzieci posiadające zdolności telekinezy i telepatii.

Sam pomysł na fabułę nie jest może czymś odkrywczym. Ile razy przerabialiśmy w literaturze motyw dzieci o wyjątkowych zdolnościach, eksperymentów na ludziach, czy tajnych organizacji rządowych, sterujących światem. Jednak wartka akcja i wyszlifowany warsztat Kinga sprawiają, że otrzymujemy coś, co mocno wciąga czytelnika. Dodatkowym atutem jest główny bohater. Luke’a można łatwo polubić, utożsamić się z jego wyborami, odczuwać jego emocje i lęki, kibicować jego poczynaniom. Pozostałe postaci dziecięce również nie pozostawią czytelnika obojętnym. Wszystkie nad wiek dojrzałe, o odmiennych charakterach zapadają w pamięć, dzięki czemu niektóre sceny grają na naszych emocjach jeszcze silniej, a zakończenie pozostawia słodko-gorzki posmak.

Jeszcze zanim zaczęłam lekturę „Instytutu” natknęłam się na porównania powieści do „Stranger things” czy „To”. Ja osobiście widzę nawiązania do „Stranger things” (choć właściwie to twórcy serialu inspirowali się dziełami Kinga, więc trudno byłoby nie dostrzec podobieństw). Podczas czytania „To” towarzyszyły mi inne emocje. Pomijając fakt, że w obu przypadkach mamy do czynienia z grupą dzieciaków, na które czyha niebezpieczeństwo, są to dla mnie kompletnie różne sprawy.

Nie mogę nazwać „Instytutu” horrorem. Mamy tutaj raczej do czynienia z thrillerem z elementami horroru. Wyraźnie widać, że Mistrz w tej powieści nieco złagodniał, spojrzał na swoich bohaterów od nieco innej strony, nie stawiając już tak mocno na straszenie czytelnika. Dostarcza nam też materiału do przemyśleń. Można zadać sobie pytanie, co jest ważniejsze: dobro jednostek (w tym przypadku dzieci ze specjalnymi zdolnościami) czy kierowanie się własnymi przekonaniami dla utrzymania porządku. Czy okrucieństwo jest usprawiedliwione, jeśli ma służyć dla wyższego dobra.

Podsumowując, mogę z czystym sumieniem polecić „Instytut”. Zadowoleni powinni być nie tylko fani Kinga, czy wielbiciele horrorów. Nawet moja przyjaciółka, która z jego twórczością nie ma raczej zbyt często do czynienia, dała się wciągnąć w wir akcji i dosłownie pochłonęła książkę w dwa dni. I chociaż „Instytut” nie trafi na moje osobiste podium książek Mistrza, nadal jest wysoko w hierarchii. Cieszę się, że po kilku powieściach, które nie do końca trafiły w moje oczekiwania (a wobec książek Kinga oczekiwania mam wyższe niż wobec reszty), mogłam przeczytać coś, co przypomniało mi emocje, jakie odczuwałam podczas czytania jego najlepszych dzieł.

Moja ocena: 9/10

Autor: Ann

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Albatros

, by NieGrzeczne Recenzje

In Alannah, Bracia Slater

"Alannah" L.A. Casey - najlepszy dodatek serii Bracia Slater ;) [Lily]

Tytuł: „Alannah”

Autor: L.A. Casey

Tłumaczenie: Sylwia Chojnacka

Wydawnictwo: Kobiece

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 168

Opis Wydawcy: Dalszy ciąg piątego tomu powieści. Kontynuacja bestsellerowej serii irlandzkiej pisarki L.A. Casey.

Alannah Ryan zmaga się z demonami: nawiedzająca ją w snach twarz zamienia jej noce w koszmar. Zachowuje to dla siebie, chcąc chronić ukochanego, uginającego się pod ciężarem własnych problemów. Jednak strach zaczyna całkowicie ją pochłaniać. Damien Slater wiedzie życie, jakiego zawsze pragnął, i ma u swojego boku kobietę, którą kocha. Zauważa jednak, że Alannah tłumi w sobie coś, co ją niszczy.

Czy zdoła dotrzeć do ukochanej? Czy udowodni, że jego miłość jest wieczna?

~*~*~*~

„Alannah” jest kontynuacją wydarzeń z „Damiena”, piątej części serii o braciach Slater. I mogę Wam powiedzieć jedno, jak nie przepadam za tymi dodatkami z punktu widzenia pań Slaterów, tak „Alannah” jest, moim zdaniem, najlepszym dopowiedzeniem historii.

„Skarbie, wiem, że mnie kochasz – przerwał mi Damien. – I wiem, dlaczego tak się opierałaś i bałaś za każdym razem, gdy rozmawialiśmy o przyszłości. Ty chcesz naszej przyszłości, tylko za bardzo boisz się, że ktoś nam ją odbierze.”

Alannah walczy z koszmarami, które pojawiły się po wydarzeniach mających miejsce w piątym tomie historii Slaterów. Pomimo tego, że u jej boku jest cudowny i kochający mężczyzna, nie potrafi się uwolnić od złych myśli. Nie chce, by Damien dowiedział się, że człowiek, który usiłował zniszczyć ich więź, wciąż ma na nią tak duży wpływ. Oboje będą musieli się zmierzyć ponownie z tajemnicami i własnymi lękami. Czy im się uda? Czy ostatecznie pogrzebią szanse na szczęśliwe zakończenie?

Ta część została poprowadzona w narracji pierwszoosobowej z punktu widzenia Alannah. Nie jest ona bez wad, choć jednocześnie jest też najlepszą z dotychczas wydanych dodatków. Nie będę zdradzać Wam, co jest tu tak idiotycznym zwrotem akcji, że aż nie mogłam uwierzyć, iż autorka faktycznie coś takiego zawarła w fabule. Jeżeli będziecie chcieli, przeczytacie sami. :P Ja się uśmiałam z zażenowania, ale cóż… Nie można mieć wszystkiego. Co do relacji Damiena i Alannah, którzy znów przeżywają ciężkie chwile. „Alannah” zgrabnie uzupełnia ich historię, choć tak jak przy poprzednich dodatkach, ten również mógłby się znaleźć bezpośrednio w głównej książce. Cóż, taka decyzja autorki, albo wydawców. Jak zwykle, dowiadujemy się także, jak potoczyły się dalsze losy pozostałych bohaterów, co uważam za plus. Uwielbiam wiedzieć, co się dzieje u moich ulubieńców. :D

„Kiedy któraś z dziewczyn chłopaków ma problem, oni osobiście się tym zajmują. Ty jesteś moją dziewczyną, więc ja się tobą zajmę. Właśnie tak to działa w tym warsztacie.”

Z uwagi, że jest to zakończenie serii o braciach Slater, chciałabym Wam polecić ją w całości. Miała ona swoje wzloty i upadki, jednak w całokształcie wypada całkiem nieźle i, przynajmniej ja, miło spędziłam czas na ich lekturze. Mam nadzieję, że Wam również się te powieści będą podobać. ;)

Dodam jeszcze, że autorka ma w zanadrzu kolejne części powiązane z tą serią, które będą dotyczyły dzieci Slaterów oraz braci Alannah. Także, jak widzicie, jeszcze tak do końca się z nimi nie rozstajemy. ;)

Lily

Moja ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

, by NieGrzeczne Recenzje

In ból, Bracia Slater

"Damien" L.A. Casey - piękne zwieńczenie historii braci Slater [Lily]

Tytuł: „Damien”

Autor: L.A. Casey

Tłumaczenie: Sylwia Chojnacka

Wydawnictwo: Kobiece

Rok Wydania: 2019

Ilość stron: 480

Opis Wydawcy: Piąty tom bestsellerowej serii Bracia Slater, która uwiodła tysiące czytelniczek na całym świecie!

Alannah Ryder zawsze cierpiała w milczeniu. Czasem cisza stawała się tak ogłuszająca, że doprowadzała ją niemal do szaleństwa. Kiedyś zamarzyła o przygodzie, o czymś innym niż zwykłe życie, które wiodła. Marzenie, którym był przystojny uwodziciel, odwróciło się przeciwko niej i sprawiło, że Alannah kompletnie się załamała.

Damien Slater był przyczyną wszystkich nieszczęść w życiu ukochanych osób. Decyzja, którą podjął, gdy miał zaledwie piętnaście lat, zniszczyła życie jego braci i nie mógł zrobić nic, aby to zmienić. Najboleśniejsze było to, że zrujnował życie jedynej kobiety, która pragnęła zostać z nim dłużej niż jedną noc. Ta myśl nieomal zniszczyła też jego.

Chwilowa ucieczka pomogła mu się uleczyć, ale jego powrót do Irlandii wywołał jeszcze większy ból Alannah.

Czy pojawi się między nimi iskra, która na nowo wznieci ogień w ich sercach?

~*~*~*~

Na „Damiena” L.A. Casey fani autorki czekali z utęsknieniem i doczekali się. Ta książka jest delikatniejsza od poprzednich, nastawiona bardziej na relację pomiędzy bohaterami niż na ich przeszłość. Przyznam Wam się od razu, że ta część skradła moje serducho. ;)

"Damien mnie skrzywdził, ale nigdy nie dam mu okazji, by zrobił to ponownie. Powiedział, że mnie nie chce, i do końca życia o tym nie zapomnę."

Damien jest ostatnim z braci Slaterów. Był przez resztę chroniony jako najmłodszy. Przez to też dręczyły go wyrzuty sumienia wobec rodzeństwa. Gdy na jego drodze stanęła Alannah, okazało się, że będzie kolejną „rzeczą”, której będzie żałował. Kiedy powraca na łono rodziny, postanawia naprawić swoje błędy i zdobyć na nowo miłość ukochanej.

Z kolei Alannah, usiłuje utrzymać dystans, który dotąd utrzymywała wobec paczki Slaterów. Nie pomogło też to, co zrobił jej w przeszłości Damien. Usiłowała znienawidzić mężczyznę, jednak nie tak łatwo wyrzucić z serca kogoś, kto na dobre się w nim rozgościł.

"Dzisiaj rano nie myślałam logicznie, gdy Damien był blisko mnie. Efektem był zachwycający pocałunek, który tylko bardziej namieszał mi w głowie."

Cała książka nie obfituje w jakieś niesamowite zwroty akcji. Jest raczej typową historią opowiadającą losy dwójki postaci, ich związku oraz dochodzenia do porozumienia, odnalezienia się na nowo i wybaczenia sobie nawzajem błędów przeszłości. Nie ma tu też ogromnej ilości scen erotycznych, co osobiście poczytuję za plus. Do tego autorka wprowadziła znany nam już z poprzednich części humor. Ogółem – cud, miód i malinka – przynajmniej dla mnie. :D

Oczywiście jest i minus. Niestety w tej powieści otrzymujemy jeden „znaczący” zwrot akcji, który moim zdaniem, po pierwsze był zupełnie niepotrzebny, zaś po drugie, został wprowadzony na siłę i nie miał żadnego uzasadnienia. Po prostu tam się pojawił i już. Myślę, że książka nie straciłaby zupełnie nic, gdyby ten epizod wyrzucić.

Całość została napisana oczywiście z dwóch perspektyw w pierwszej osobie, czyli autorka utrzymała konwencję poprzednich tomów. Uważam, że z każdą książką widać, że autorka się rozwija, pod względem warsztatowym, jak i emocjonalnym. Wydawało mi się, że na etapie „Damiena” to już nie były historie nieco odrealnione, lecz naprawdę miałam wrażenie, że taka relacja pomiędzy bohaterami mogłaby wydarzyć się w prawdziwym życiu.

"Spośród wszystkich braci Slater on był mi najbardziej obcy. Nie rozmawialiśmy zbyt często nawet wtedy, gdy ze sobą przebywaliśmy."

Ja tą częścią byłam zachwycona i polecam Wam nie tylko „Damiena” ale i całą serię o braciach Slater. Są to lekkie, zabawne, a jednocześnie emocjonujące książki z dodatkiem wątków erotycznych oraz sensacyjnych. Myśląc, że to koniec, nieco zrobiło mi się smutno, bo związałam się z tymi bohaterami, jednak jedna z naszych NieGrzecznych czytelniczek mnie bardzo uszczęśliwiła – są kolejne części! Zatem, pozostaje mieć nadzieję, że Wydawnictwo Kobiece nie zawiedzie i będziemy mogli cieszyć się w dalszym czasie naprawdę niegrzecznymi postaciami. ;)

Lily

Moja ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

, by NieGrzeczne Recenzje

Pages

"Instytut" Stephen King czyli powrót Mistrza [Ann]

"Alannah" L.A. Casey - najlepszy dodatek serii Bracia Slater ;) [Lily]

"Damien" L.A. Casey - piękne zwieńczenie historii braci Slater [Lily]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Pages

"Instytut" Stephen King czyli powrót Mistrza [Ann]

"Alannah" L.A. Casey - najlepszy dodatek serii Bracia Slater ;) [Lily]

"Damien" L.A. Casey - piękne zwieńczenie historii braci Slater [Lily]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Subscribe