Tytuł: „Nie ma światła w ciemności”

Autor: Claire Contreras

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

Wydawnictwo: Kobiece

Ilość stron: 280

Rok wydania: 2019

Część: pierwsza

Opis wydawcy:

Przeszłość spowita ciemnością.

Przyszłość bez szans na światło dnia.

Czy tragiczną przeszłość można wymazać z pamięci?

Blake przez całe życie zmaga się z traumą po śmierci rodziców. Nie umie poradzić sobie z nocnymi koszmarami, wspomnieniami, pytaniami. Zaczyna coraz częściej myśleć o Cole’u, z którym przyjaźni się, odkąd trafiła do rodziny zastępczej. Przez lata obserwowała, jak kolejne dziewczyny opuszczały jego pokój, a szepty innych towarzyszyły mu na szkolnych korytarzach.

On ma dziewczynę, ona ma chłopaka, jednak między nimi wyczuwa się pożądanie. Blake postanawia rzucić światło dnia na cienie przeszłości. Czy uda się jej zachować przy sobie tych, na których naprawdę jej zależy?

~*~*~*~

Na wstępie przyznam się Wam szczerze, że z Claire Contreras i jej twórczością mam styczność po raz pierwszy. Przyciągnął mnie opis, który zapowiadał ciekawą historię. „Nie ma światła w ciemności” nie jest wyłącznie romansem. W niniejszej powieści odnajdziemy także mroczną tajemnicę, która w jakiś sposób łączy naszych bohaterów, sprawiając, że pragniemy wciąż wiedzieć więcej, i więcej, tak, że strony książki przelatywały miedzy palcami nie wiadomo kiedy.

Blake mając zaledwie trzynaście lat zostaje sierotą. Po śmierci rodziców trafia do rodziny zastępczej. Jak się okazuje, nie jest jedyną podopieczną przybranej ciotki Magie, która staje się dla niej bliska niczym matka. Tam też poznaje Cole’a, Aubry’ego, Phoeby, Grega, z którymi będzie się wychowywać oraz przyszłą przyjaciółkę Becky.

Pomiędzy Blake i Cole’m już w okresie dorastania rozwija się uczucie, bynajmniej nie bratersko siostrzane. Okoliczności jednak sprawiają, że dziewczyna zrywa z ukochanym. Po latach, znów mają okazję odbudować to, co Blake zniszczyła w obawie przed sprowadzeniem na Cola niebezpieczeństwa.

"Jego pocałunki i pieszczoty na zawsze wyryły się w mojej pamięci. Postarał się, aby żaden mężczyzna nigdy mu nie dorównał. Ostatecznie zranił mnie bardziej niż ja jego."

Dziewczyna za wszelką cenę dąży do poznania prawdy o przeszłości i swoim życiu. Pragnie otrzymać odpowiedzi na dręczące ją od lat pytania. Czy jednak warto poświęcić wszystko w imię tego, co już dawno przeminęło? Na to pytanie będzie musiała odpowiedzieć bohaterka i podjąć decyzję, czy brnąć w przeszłość, czy też zostawić ją za sobą i patrzeć w przyszłość z ukochanymi osobami u boku.

Historia przedstawiona została w dwóch przestrzeniach czasowych – wtedy i teraz. Taka przeplatanka sprawia, że czytelnik powoli zagłębia się w losy Blake oraz Cole’a, stopniowo otrzymując nowe skrawki obrazu, jaki maluje nam autorka. Fabuła została oparta na narracji pierwszoosobowej, poprowadzonej z punktu widzenia głównej bohaterki.

Przyznam, że początkowo zupełnie nie wiedziałam, o czym jest niniejsza książka. Autorka kluczy od pierwszych stron. Dopiero w okolicy połowy książki sytuacja klaruje się na tyle, by w jakiś sposób zrozumieć postępowanie Blake. Z tego też powodu, poznając dziewczynę, nie potrafiłam się do niej przywiązać, a jej zachowanie mnie drażniło. Momentami miałam wrażenie, jakby bawiła się ludźmi wokół siebie, nic sobie nie robiąc z ich uczuć.

Gdzieś właśnie w połowie historii, powoli zaczynałam się do niej przekonywać. Jej czyny nabierały swego rodzaju sensu, choć nadal nie pochwalałam jej wyrachowania wobec pewnych postaci. Mogłam jednak z większym zrozumieniem śledzić jej poczynania oraz wybory, jakich dokonywała.

"Moje rany w pewnym sensie się zabliźniły, ale to nie oznacza, że mniej się boję. Boję się tego, co nieznane. Boję się być sama. Boję się nie być sama. Boję się, że ktoś mnie kocha, i boję się, że nikt mnie nie kocha. Żyję w ciągłym strachu i mam potrzebę kontroli nad wszystkim."

Dużo lepiej, moim zdaniem, została wykreowana postać Cola. Wydawał mi się zdecydowanie bardziej złożoną postacią, którą chętnie poznałabym bliżej. Na przestrzeni opisywanych lat i zdarzeń uczucia mężczyzny w stosunku do Blake, pomimo upływu czasu, nadal są głębokie. Z jakiś względów, w pewnym momencie ich relacja ulega zmianie. Pomimo tego, iż nie byli parą, wcale nie zachowywali się jak przyjaciele, do czego wydaje się, że dążyła Blake, a jak osoby będące w związku, choć oboje mieli wówczas już innych partnerów.

Zazdrość Blake o dziewczyny Cola, nieuzasadniona zaborczość względem mężczyzny w momencie, kiedy sama ma chłopaka, wyraźna chemia między nimi – wszystko jarzyło się niczym neon z napisem – po co te cyrki?! Co z wami?! Przyznaję, że wielokrotnie podczas lektury zadawałam to pytanie bohaterom. Tak, zdarza mi się debatować z postaciami z kart książek. :D Nienormalne, wiem. :P Ale, ja nie o tym. Wiele zachowań głównej bohaterki było sprzecznych i niezrozumiałych. Kilkukrotnie miałam wrażenie, że mam do czynienia z rozpuszczonym dzieciakiem bawiącym się innymi, bo tak mu wolno.

"Mówią, że cały świat może się rozpaść na kawałki w ułamku sekundy (...)"

Pomimo tych kilku wskazanych wcześniej niedociągnięć ta historia wciąga, choć pozostawia ogromny niedosyt. Pomysł był naprawdę ciekawy, zwłaszcza, że podbudowany intrygującą tajemnicą kryjącą się w przeszłości głównej bohaterki. Zawiodło jednak wykonanie i niekonsekwencja, z jaką autorka poprowadziła fabułę. Liczę, że może druga część nadrobi niedostatki tej pierwszej, bo pod koniec zrobiło się ciekawie, a i Blake, jakby mniej irytowała. ;)

Moja ocena: 4,5/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

Tytuł: „Powiedz mi to szeptem”

Autor: Kerry Anne King

Tłumaczenie: Justyna Spandel

Wydawnictwo: Niezwykłe

Ilość stron: 354

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Samotna matka, Maisey Addington, nigdy nie spełniała oczekiwań swojej matki. Nie wyszła za mąż, była odrobinę zagubiona w życiu i marnowała swoje wysokie IQ na pracę bez perspektyw. Jedyną rzeczą, która wychodzi Maisey, jest jej relacja z dwunastoletnią córką, Elle… dopóki rozmowa telefoniczna nie niszczy równowagi ich życia. Matka Maisey jest w śpiączce, a starzejący się ojciec musi zmierzyć się z oskarżeniami o znęcanie się i zaniedbanie.

Wracając do rodzinnego domu, Maisey musi podjąć rozdzierającą serce decyzję dotyczącą wyboru podtrzymania życia swojej matki lub jej śmierci. Zdezorientowany ojciec zniszczył dokumenty rodzinne, a wśród nich znajdowała się ostatnia wola matki. Szukając odpowiedzi, Maisey odkrywa jedną tajemnicę za drugą, aż trafia na druzgocącą prawdę.

Obsesja Maisey dotycząca rozwiązania rodzinnej tajemnicy zmusza ją do zbadania swoich najmroczniejszych wspomnień oraz jest bodźcem do rozpoczęcia walki z ojcem Elle o opiekę nad nią. Czy miłość Maisey do córki będzie na tyle silna, aby przerwać krąg przemocy i stworzyć dla nich nowy początek?

~*~*~*~

Powieść „Powiedz mi to szeptem” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Kerry Anne King. Jestem zaskoczona, jak bardzo poruszyła mnie ta książka. Sam tytuł zwiastował dużą dawkę emocji, lecz to, co otrzymałam, było szokującym obrazem, o którym może i mamy świadomość, że istnieje, lecz traktujemy go, jako odległy. Takie historie dzieją się gdzieś poza nami, gdy jednak spojrzymy na problem przemocy w rodzinie z bliska, czujemy niemoc wobec bólu ukrytego za uśmiechem.

Główna bohaterka jest dość specyficzną osobą. Wydaje się być mało rozgarnięta, zagubiona we własnych myślach. A jednak, pomimo tego, iż nie odnajduje się wśród meandrów życia, ma cudowną córkę, która jest dla niej wszystkim. Maisey Addington nie miała łatwego dzieciństwa. Pomimo posiadania kochających rodziców, przez cały czas czuła, że w jej rodzinie brakuje kogoś bardzo ważnego. Kiedy jej matka – Leah, trafia do szpitala, zaś ojcu grozi więzienie, kobieta wraca do domu. Na miejscu okazuje się, że musi podjąć bardzo trudne decyzje. Do kłopotów zdrowotnych obojga jej rodziców dochodzą także skrywane przez lata tajemnice matki, które mogą wszystko zmienić.

Maisey wydawała mi się być naprawdę zagubiona i bardzo niezdecydowana, co do własnego życia i decyzji, jakie musi każdego dnia podejmować. Z pewnością wpływ na to, jaka była główna bohaterka, miało zachowanie i lęki jej matki, które na nią przelewała. Choroba Leah daje szansę kobiecie rozwiązać zagadkę z przeszłości, i wreszcie pozwolić zaznać zasłużony spokój. Obsesyjnie więc dąży do wyciągnięcia na światło dzienne wszystkich mrocznych rodzinnych sekretów. Odnalezienie siostry, do tej pory będącej dla niej jedynie wymyśloną przyjaciółką ze wspomnień spowoduje lawinę, jakiej nikt nie zdoła zatrzymać.

Wszystko, co dotąd było niewyraźne i mgliste w głowie Maisey, nagle nabiera ostrości i sensu. Kiedy zaś dochodzi do sytuacji, gdy to córka głównej bohaterki jest zagrożona, szepty zmieniają się w rozpaczliwy krzyk o sprawiedliwość dla jej matki, Marley, Elly oraz dla niej samej. Córka Leah rozpoczyna więc walkę o życie bez przemocy i strachu. Czy zdoła się wyrwać z tego zaklętego kręgu?

Fabuła poprowadzona została głównie oczami Maisey, w narracji pierwszoosobowej. Z drugiej strony otrzymujemy opowieść Tony’ego – strażaka, który walcząc z własnymi cieniami z przeszłości, mimowolnie zaczyna pomagać kobiecie wrzuconej w wir dramatycznych wydarzeń. W tym wypadku, narracja została utrzymana w trzeciej osobie. Wszystkie luki w opisywanej historii, autorka uzupełnia poprzez dziennik matki głównej bohaterki.

Postać Tony’ego idealnie została wpasowana w niniejszą powieść. Powoli odkrywa przed nami, dlaczego tak bardzo zaangażował się w sprawę zupełnie mu obcej dziewczyny. Szybko przywiązuje się zarówno do niej, jak i do jej córki. Wciąż jednak tkwi w przeszłości, która widziana oczami dziecka, głęboko się w nim wyryła wpływając na to, w jaki sposób postępuje, jako dorosły mężczyzna.

„Powiedz mi to szeptem” niewątpliwie skłaniająca do myślenia, ukazująca przemoc ukrytą pod płaszczem miłości. Kerry Anne King pokazuje czytelnikowi, że to, co przeżywa małe dziecko, kształtuje je w określony sposób. Niejednokrotnie lęki odczuwane przez dorosłego wypływają z przeszłości. Jednocześnie autorka daje nam wyraźnie do zrozumienia, jak związek dwojga ludzi może być toksyczny, i jak łatwo możemy wpaść w spiralę błędów popełnionych przez rodziców, świadomie bądź nie, powielanych przez nas w przyszłości.

Moja ocena: 6/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Niezwykłe.

Tytuł: „Wymarzony mężczyzna”

Autor: Kristen Ashley

Tłumaczenie: Agnieszka Lipska-Nakoniecznik

Wydawnictwo: Akurat

Ilość stron: 576

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Tyra Masters przeżyła taki dramat, że mocnych wrażeń wystarczy jej do końca życia. Teraz wróciła do równowagi i spokojnie na nowo próbuje ułożyć swoje sprawy. Udaje jej się to aż do chwili, kiedy spotyka mężczyznę ze swoich snów. Wytatuowany, umięśniony motocyklista raczy ją tequilą i najlepszym seksem, jakiego w życiu doświadczyła. Tyra wie, że to nie tylko alkohol i gorąca namiętność. Czuje, że spotkała mężczyznę, o jakim zawsze marzyła. Niestety, ten wspaniały facet jest także jej nowym szefem… Kane „Tack“ Allen ma pewną zasadę: nie zatrudnia dziewczyn, z którymi się przespał. Kiedy więc dowiaduje się, że osoba, z którą spędził ostatnią noc jest nowo zatrudnioną kierowniczką biura, bez namysłu zwalnia ją z pracy. Tyra zaciekle walczy o zachowanie posady. Tack godzi się na jej pozostanie, ale pod warunkiem, że już nigdy nie wylądują razem w łóżku. Nigdy więcej. Jednak gdy atmosfera zaczyna być gorąca, Tack przekonuje się, że sam ma ochotę złamać wszelkie ustalenia…

~*~*~*~

„Wymarzony mężczyzna” to kolejna już część serii rozpoczętej powieścią „Tajemniczy mężczyzna” poczytnej autorki, Kristen Ashley. Tym razem, historia opowiada o znanym z poprzednich części prezesie klubu motocyklowego „Chaos” oraz dziewczynie, która wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia.

Tyra spotyka tego jedynego w pubie. Nie spodziewa się tylko, że po upojnej nocy, wymarzony mężczyzna wykopie ją ze swojego łóżka, nawet nie całując na pożegnanie. Na domiar wszystkiego, Kane „Tuck” Allen jest jej nowym szefem. Gdy następnego dnia czeka pod biurem na obecną kierowniczkę, mającą jej przekazać obowiązki, widzi Tucka obściskującego się z jakąś kobietą. Upokorzona dziewczyna postanawia, że nie da mu satysfakcji po tym, w jaki sposób ją potraktował i mimo wszystko podejmie się pracy, do której się zobowiązała. Nie daje się wyrzucić mężczyźnie, pomimo tego, że ten jasno komunikuje, czego od niej chce i bynajmniej, nie jest to świadczenie pracy.

Każdego dnia, Tyra udowadnia Kane’owi, że potrafi wykonywać swoje obowiązki sumiennie, bez względu na to, z kim spała. Tym sposobem nieświadomie zdobyła uwagę głównego bohatera, który zaintrygowany dziewczyną postanawia złamać swoją podstawową zasadę – nie sypiania z personelem. :D Co z tej wybuchowej mieszanki wyniknie? Zapraszam do lektury, wierzcie mi, nie będziecie się nudzić. ;)

„Nigdy nie znałam mężczyzny takiego jak ty, więc nie wiem tak naprawdę, co mam o tobie myśleć. Bo kiedy jesteś miły, wydaje mi się, że to gra warta świeczki, a potem robisz się niemiły, naprawdę niemiły, tak jak teraz, i wtedy nie wiem, co mam robić.”

Powieść została napisana w narracji pierwszoosobowej, z punktu widzenia dwójki głównych bohaterów. Jeśli chodzi o kreację, autorce świetnie wyszło ukazanie, że pomimo różnic, związek dwojga ludzi może się udać, przy pracy nad nim przez obie ze stron. Tyra jest odważną, pełną ciepła i seksapilu dziewczyną, która nie boi się wyzwań i walczy o to, na czym jej zależy. Bardzo podobało mi się budowanie relacji pomiędzy nią, a dwójką nastoletnich dzieci Kane’a. Z kolei prezes klubu motocyklowego jest twardy, nieustępliwy, a jednocześnie pod tą skorupą, kryje się w nim kochający mężczyzna, zdolny do wszystkiego, by ochronić swoją rodzinę. I właśnie to jest rzecz, która ich łączy najbardziej i jaka mnie w tej książce najbardziej ujęła.

„– Sprowadzając sprawę do sedna, mam robić to, co sam będziesz chciał, żebym robiła, albo robisz to, co sam będziesz uważał za stosowne. Czy właśnie na to wyrażam zgodę?

Ksąciki ust Tacka zadrgały.

– Tak – mruknął.

– Cóż, tak wygląda temat przewodni mojego życia z Kane’em „Tuckiem”Allenem – oznajmiłam.”

Bardzo podobało mi się to, jak autorka opisała kiełkujące uczucie, to jak ważna jest rozmowa w związku i wspieranie siebie nawzajem. Z uśmiechem śledziłam, jak Tyra wpadła do rodziny Allenów i z szybkością błyskawicy została do niej przyjęta. Choć dzieciaki początkowo są nieco nieufne, to jednak troska, jaką ich otoczyła kobieta przekonuje ich do Tyry.

Miałam spory problem z zachowaniem Kane’a. Rozumiałam, że specyfika jego charakteru jest uzależniona od tego, kim jest i w jakim środowisku wzrastał. Jego stosunek do Tyry był wręcz szowinistyczny. Dla niego, kobieta stanowiła dodatek, który miał być na jego zawołanie. Trochę trudno było mi się do niego przekonać, jednak jego poszczególne czyny nabrały sensu przy końcu książki, kiedy autorka wyjaśnia nam tę kwestię. Zatem, na końcu rozgrzeszyłam faceta. :D

„Życie jest za krótkie, żeby babrać się w gównie.”

„Wymarzony mężczyzna” jest dużo lepiej napisany niż poprzednia część. Zerknąwszy na autora tłumaczenia, wydaje się, że to właśnie tu należy upatrywać zmiany na lepsze. Odnośnie fabuły, jest przemyślana, dobrze skonstruowana, a przede wszystkim, każdy element ma sens, nawet, gdy Kristen Ashley nawiązuje do wydarzeń z poprzednich książek. To, jak zgrabnie łączy wątki należy zapisać na plus. W całokształcie książka wypada dużo lepiej niż jej poprzedniczka, głównie pod względem językowym. Historia, jak zawsze u Kristen, wciągająca, zabawna i seksowna, czyli najlepsze połączenie w romansie. Mogę Wam z czystym sumieniem ją polecić. ;)

Moja ocena: 5/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Akurat.

Tytuł: „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”

Autor: Stuart Turton

Tłumaczenie: Łukasz Praski

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron: 512

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: O jedenastej wieczorem Evelyn Hardcastle zostanie zamordowana.

Masz osiem dni i osiem wcieleń.

Pozwolimy ci odejść pod warunkiem, że odkryjesz, kto jest zabójcą.

Zrozumiano? W takim razie zaczynamy…

Evelyn Hardcastle będzie umierać każdego dnia, aż do momentu, gdy ktoś odkryje, kim jest jej zabójca.

Wśród gości zaproszonych do Blackheath jest kilku ludzi, którzy próbują to zrobić. Nie mają równych szans ani równych możliwości. Stale przeżywają ten sam dzień, usiłując rozwiązać zagadkę, lecz każdy wieczór nieubłaganie przeszywa dźwięk wystrzału z rewolweru…

Jeśli Aiden Bishop nie zwycięży w wyścigu o odkrycie tożsamości mordercy, nigdy nie opuści posiadłości. Ma osiem szans: każdego ranka przez osiem dni obudzi się w ciele innego gościa... Jeśli nie uda mu się znaleźć zabójcy, cały cykl zacznie się od początku. I znów będzie musiał odkrywać, kim są jego przeciwnicy i który z nich pod eleganckim ubraniem skrywa śmiertelnie ostry nóż…

Agatha Christie, która triumfalnie wkroczyła w XXI wiek.

Zachwycająca łamigłówka! To najbardziej nieprzewidywalna zagadka kryminalna roku!

 ~*~*~*~

Kryminał na najwyższym poziomie. To pomyślałam, gdy skończyłam czytać powieść Stuarta Turtona „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”. Książka wciąga i zwodzi czytelnika aż do samego końca. Jednocześnie napisana pięknym językiem, który sprawia, że nie chce się od niej odrywać.

„Jestem w czyśćcu i nie wiem nic o grzechach, które mnie tu przywiodły.”

Historia przedstawiona została z punktu widzenia Aidena Bishopa, choć on sam nie pamięta kim jest, ani jak się nazywa. Poznajemy głównego bohatera w chwili, gdy ucieka przed mordercą, mając na ustach jedno imię – Anna. Nie wie, co się stało, ani w jaki sposób znalazł się w lesie. Jednak uczucie strachu o nieznaną mu kobietę oraz poczucie zagrożenia ze strony przemykającego zarośla cienia, sprawia, że biegnie przed siebie, aż trafia na potężną rezydencję. Gdy dociera do posiadłości Blackheath, z przerażeniem odkrywa, że znalazł się w ciele innego człowieka…

„‒ Był pan lekarzem – prostuje. – Potem kamerdynerem, dzisiaj playboyem, jutro bankierem. Żaden z nich nie jest pańskim prawdziwym obliczem ani pańską prawdziwą osobowością. Tych został pan pozbawiony, kiedy wkroczył pan do Blackheath, i zostaną panu zwrócone dopiero wówczas, gdy opuści pan tę posiadłość.”

Każdego dnia, nasz bohater budzi się jako inny mieszkaniec Hardcastle. By wydostać się z koszmaru, Aiden ma jedno zadanie – dowiedzieć się, kto zabił Evelyn Hardcastle nim wybije północ siódmego dnia. Nie będzie to łatwe, gdyż przeszkadzać mu będzie pewien lokaj. Morderstwo Evelyn to także nie jedyna tajemnica, jaka drąży to przeklęte miejsce. Kolejne dni przynoszą nowe informacje, coraz bardziej szokujące, by w finale, wręcz zmrozić krew w żyłach zarówno bohaterów powieści, jak i czytelników.

„‒ Skoro jest pan w stanie mnie uwolnić, dlaczego pan tego po prostu nie zrobi, do diabła?! – złoszczę się. – Po co te gierki?

‒ Bo wieczność jest nudna – odpowiada. – A może dlatego, że istotna jest sama gra.”

Powieść została napisana w narracji pierwszoosobowej. Historię śledzimy oczami Aidena w różnych jego wcieleniach. Każdego dnia otrzymujemy kolejne puzzle układanki, którą staramy się wraz z głównym bohaterem ułożyć w cały obraz w logiczną całość. Każda z postaci została przemyślana i świetnie nakreślona, przez co, nie tylko poznajemy każdą z postaci, ale również czytelnik może się do nich przywiązać. Stworzony przez autora świat przedstawiony jest tak bogaty, że nie sposób nie poczuć, iż podróżuje się przez historię wraz z Aidenem, tropiąc mordercę. Ostatnio tak mnie zafascynowały książki o Scherlocku Holmesie. :D

„Mam wrażenie, jakbym dostał cios, i na pewno taki był jego zamiar. Dokądkolwiek idę, zawsze wyprzedza mnie o krok. I nie wystarcza mu samo zwycięstwo. Chce, żebym o nim wiedział. Chce, żebym się bał. Z niewiadomego powodu chce, bym cierpiał.”

Kryminał, thriller i dawka fantastyki w najlepszym wydaniu. Stuart Turton stworzył wyjątkową powieść, która wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu aż do końca. Zapewniam Was, że przy tej lekturze, na pewno nie będziecie się nudzić. Lekki język, bogate słownictwo i wspaniale skonstruowane tło fabularne z genialnie wykreowanymi postaciami w całokształcie daje literaturę, którą wręcz należy przeczytać. Dobra zabawa intelektualna gwarantowana. ;)

„Wszyscy w tym domu noszą maski.”

Moja ocena: 6/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Tytuł: „Więcej niż pocałunek”

Autor: Helen Hoang

Tłumaczenie: Paweł Wolak

Wydawnictwo: Muza

Ilość stron: 480

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Zwyciężczyni w plebiscycie na najlepszą książkę 2018 roku największego portalu literackiego na świecie – Goodreads Choice Awards. Uzyskała przy tym bezprecedensową liczbę 45 tysięcy głosów!

Według trzydziestoletniej Stelli świat powinien rządzić się jedynie prawami logiki. Tworzenie algorytmów wydaje jej się zdecydowanie prostsze niż relacje z mężczyznami. Wizja bliskości budzi w niej niechęć, a na myśl o całowaniu robi jej się niedobrze. Trochę pod wpływem matki, trochę dla samej siebie postanawia to zmienić. Na pewno nie pomagają jej chorobliwe trudności z nawiązywaniem relacji. Czy to wina objawów zespołu Aspergera, czy może Stella tak po prostu ma?

Do wprowadzenia zmian w swoim życiu Stella zabiera się nietypowo. Potrzebuje dobrego treningu. Uznaje, że do ćwiczeń najlepiej nada się profesjonalista, czyli wynajęty mężczyzna do towarzystwa. Tak poznaje Michaela. Plan lekcji, który wspólnie realizują, wychodzi znacznie poza całowanie. Ich biznesowy układ szybko zmienia swój charakter. Stella odkrywa, że w życiu najbardziej liczy się to, co wymyka się równaniom matematycznym.

~*~*~*~

„Więcej niż pocałunek” Helen Hoang to niezwykła historia o kobiecie, która postrzega świat nieco inaczej, niż inni. Kobiecie, która jak każdy pragnie kochać i być kochana. Chce poczuć, że pasuje do otaczającego ją świata. Choć bardzo się stara sprostać temu wyzwaniu, nie idzie jej najlepiej, zwłaszcza, gdy chodzi o relacje z mężczyznami.

Jest wiele spektrum autyzmu, jak wspomina nam sama autorka w posłowiu. Stella, główna bohaterka powieści, jest wysoko funkcjonującą autystką. To choroba, która charakteryzuje się problemami w kontaktach społecznych, różnego rodzaju obsesyjnymi zachowaniami, czy też dziwnymi zainteresowaniami. Osoby takie usilnie starają się dopasować do otoczenia, jednak poprzez schematyczne zachowania i często powiązane z nimi natręctwa są z góry skazani na przegraną dla uważnego obserwatora, choć nie tylko.

„– Wiem, że nie lubisz niespodzianek. Uważam jednak, że należy otwarcie mówić o naszych oczekiwaniach. Chcielibyśmy dać ci odpowiednio dużo czasu, dlatego już teraz powinnaś wiedzieć, że jesteśmy gotowi na wnuki. (…)

– Będę to miała na uwadze – oznajmiła Stella.

Była w szoku i dopadła ją galopada panicznych myśli. Wnuki to przecież nic innego jak małe dzieci. A to oznacza pieluchy. Całe góry brudnych, śmierdzących pieluch.”

Stella jest odnoszącą sukcesy trzydziestolatką, która uważa, że świat powinien rządzić się jedynie prawami logiki. Woli zatem tworzenie algorytmów, niż randki, a pracę zamiast objęć. Chcąc spełnić marzenia rodziców o małżeństwie i dzieciach ukochanej córki, kobieta postanawia podszkolić się z dziedziny seksu. Uważa bowiem, że jeśli będzie lepsza na tej płaszczyźnie, to uda jej się w końcu znaleźć odpowiedniego mężczyznę i przy sobie go zatrzymać. Stella cały czas sądzi, że to z powodu jej „dziwactw” nie jest w stanie cieszyć się z intymności. Podchodzi zatem do kwestii w sposób pragmatyczny, jak do każdego zadania. Wyszukuje w Internecie faceta do towarzystwa, któremu składa propozycję udzielenia jej lekcji seksu.

„Kiedy zobaczyła zdjęcie Michaela, wiedziała, że to ten. Jej uwagę przykuły przede wszystkim ciemnobrązowe oczy i ukośne brwi. W spojrzeniu tego mężczyzny było coś intensywnego, ale jednocześnie… przyjaznego.”

Michael to młody mężczyzna, który ze względu na problemy rodzinne, wykonuje zawód, z którego może i nie jest dumny, ale pozwala mu pomóc najbliższym i utrzymać się na powierzchni. A jednak, czytając odkrywamy, że to bardzo uzdolniony, elokwentny i pełen empatii człowiek, który boryka się z traumatycznymi wydarzeniami z lat dziecięcych. Jest to postać równie skomplikowana i nieoczywista, jak i Stella. Także posiada swoje tzw. „dziwactwa”, a przeszłość kładzie się cieniem na każdej podejmowanej przez niego decyzji. Wydarzenia, jakie ciążą na jego duszy sprawiają, że uważa się za kogoś gorszego i niezasługującego na miłość.

„Czuła się całkowicie otumaniona. Chodziło jej przecież o zwykłe lekcje seksu. Czy to naprawdę musiało być takie skomplikowane? Miała wrażenie, że ciało odmawia jej posłuszeństwa. Dlaczego tak bardzo zależy jej na sprawieniu Michaelowi przyjemności? Przecież ona wcale nie lubi chodzić do klubów. Czyżby udawała kogoś, kim nie jest? Nie poznawała już samej siebie.”

Autorka posługuje się narracją trzecioosobową, zaś historię śledzimy z punktów widzenia, zarówno Stelli, jak i Michaela. Dzięki temu zabiegowi, czytelnik może nie tylko zapoznać się bliżej z głównymi bohaterami, ale również zerknąć w ich przeszłość, która oboje ukształtowała, a także lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz obawy, jakie im stale towarzyszą. Obie postaci są wielowymiarowe i niejednoznaczne. Kiedy wydaje nam się, że już wszystko wiemy, okazuje się, iż jest wręcz odwrotnie.

„Z jego doświadczenia wynikało, że miłość to przede wszystkim ograniczenie wolności. Zamyka cię w pułapce i odcina skrzydła. Ciągnie cię w dół i zmusza do robienia rzeczy, na które nie masz najmniejszej ochoty.”

Fabuła niewątpliwie jest bardzo dobrze przemyślana, a łańcuch zdarzeń prowadzi nas do interesujących wniosków. Książka jest wyraźnie przesycona emocjami, nadzieją na lepszą przyszłość. Widać na pierwszy rzut oka, jak wiele z siebie dała postaci, jaką wykreowała Helen Hoang, która podobnie, jak jej bohaterka ma zdiagnozowany zespół Aspergera. Autorka pokazuje, że nie ma sytuacji bez wyjścia i zawsze należy walczyć o to, co kochamy.

„Lubił Stellę, chociaż starał się zdławić w sobie to uczucie. Wiedział również, że nie uda mu się jej przy sobie zatrzymać.”

Lekki styl autorki, swoboda, z jaką opowiadana jest historia oraz język, jakim się posługuje, pokazuje, że o seksie można pisać ze smakiem i na poziomie. Powieść ma w sobie głębię i przesłanie, co naprawdę bardzo rzadko zdarza się w erotykach. A jednak, Helen Hoang ukazuje nam ludzi z prawdziwymi problemami, którzy pragnąć żyć, kochać, poczuć, że gdzieś przynależą, że są akceptowani. Autorka ukazuje czytelnikowi, jak wiele zależy od osób, jakimi się otaczamy oraz tego, czy potrafimy zaakceptować swoje ułomności i przekuć je w zalety.

„Więcej niż pocałunek” to niekonwencjonalny, odświeżający i wspaniale napisany romans. Historia, jaką opowiada nam autorka jest niezwykła również dlatego, że jest oparta na przeżyciach jakie były jej udziałem. U Helen także zdiagnozowano zespół Aspergera. Poczucie, że nie pasuje do świata, w którym przyszło jej żyć towarzyszyło jej przez większość czasu, a jednak pokazała, że też może być szczęśliwa i w pełni się realizować zawodowo i społecznie.

„Jeśli jakaś kobieta kupowała bieliznę swojemu facetowi, to oznaczało to, że go kocha.

Stella wiedziała, że jest do tego zdolna.

Wyszła więc wcześniej z pracy i pojechała na zakupy. Kiedy wróciła do domu, owinęła prezent czerwoną kokardką i włożyła do dolnej szuflady(…).”

Książka, którą miałam przyjemność przeczytać pozostawiła we mnie ślad. Wiem, że często do niej będę wracać, gdyż jest wyjątkowa. Daje nadzieję tam, gdzie wydaje się, że już dawno zgasła pozostawiając po sobie ciemność. Jeżeli zatem lubicie dobre książki oraz romanse na wysokim poziomie, to niniejsza powieść będzie dla Was idealna. Z pewnością pozostanie z Wami na dłużej, a po lekturze nie będziecie czuli, iż była to strata czasu.

Moja ocena: 6/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.