NieGrzeczne Recenzje: czerwca 2019

In Ann, editio red

"Słodki dom" Tillie Cole, czyli o miłości wbrew wszystkiemu [Ann]

Tytuł: „Słodki dom”

Autor: Tillie Cole

Wydawnictwo: Editiored

Wydano: 04.06.2019

Stron: 352

~*~*~*~

Opis wydawcy:

Molly Shakespeare nie miała najłatwiejszego dzieciństwa. Bardzo wcześnie straciła rodziców. Wychowywała ją babcia, która utwierdzała wnuczkę w przekonaniu, że aby wykorzystać swoją szansę i stać się kimś, musi pracować ciężej niż inni. Molly była bystra, inteligentna, rozkochana w wiedzy i wyjątkowo oczytana, jednak bardzo samotna. Większość ludzi widziała w niej tylko brązowowłosą okularnicę, najczęściej milczącą, skrytą, niezbyt modnie ubraną i niemajętną. Dziewczyna podjęła decyzję o wyjeździe z rodzinnej Anglii do Alabamy, by tam ukończyć studia i zrobić doktorat z filozofii, gdyż bardzo chciała daleko zajść.

Molly prędko się przekonuje, że ten wyjazd radykalnie zmieni jej życie. Ludzie w Alabamie kochają futbol, głośną zabawę i mają nieznośny temperament. Jednak największym zaskoczeniem i równocześnie największą rewolucją w poukładanym życiu Molly okazuje się Romeo Prince: gwiazda sportu, potomek rodziny z tradycjami i dziedzic wielkiej fortuny, a przede wszystkim chłopak o boskim ciele, cudownych oczach i zniewalającym uśmiechu. Romeo robi, co chce, i może mieć każdą dziewczynę, której zapragnie. Ale z jakiegoś powodu upodobał sobie Molly...

~*~*~*~

„Słodki dom” jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Tillie Cole. Nie miałam jeszcze okazji poznać jej w nieco bardziej drapieżnym wydaniu, więc nie jestem pewna, jak radzi sobie w innych książkach, jednak ta romantyczna, momentami ckliwa odsłona, którą prezentuje w tej powieści jest całkiem udana.

Nieco bałam się tego, co zaserwuje nam autorka. Czytając opis, spodziewałam się sztampowej opowieści o bad boyu, który zakochuje się w szarej myszce i zmienia dla niej swe wszystkie zwyczaje. I owszem, po części otrzymałam coś takiego, jednak w o wiele bogatszym wydaniu.

Wszystko zaczyna się dość typowo: Molly Shakespeare – inteligentna, kochająca książki, mądra dziewczyna, spotyka przypadkowo gwiazdę futbolu, pochodzącego z bogatej rodziny Rome’a Prince. Chłopak cieszy się opinią podrywacza, któremu nie oprze się żadna dziewczyna i który tak naprawdę żadnej ze swoich zdobyczy nie traktuje poważnie. Z jakiegoś powodu Molly wzbudza jego zainteresowanie. Do tego momentu podążamy za schematem. Jednak wkrótce okazuje się, że główni bohaterowie to nie tylko papierowe postaci.

Każde z nich mierzy się z demonami przeszłości. Dziewczyna jest sierotą: jej matka zmarła przy porodzie, ojciec popełnił samobójstwo, gdy miała 6 lat, a ostatnia krewna – babcia odeszła po przegranej walce z nowotworem, gdy Molly miała 14 lat. Dziewczyna ucieczkę od biedy i samotności odnajduje w nauce, ma problemy z przywiązywaniem do ludzi oraz wykazuje tendencję do ucieczki przed uczuciami. Rome, a właściwie Romeo nie doświadczył w swym życiu miłości, jego rodzice nie są z niego dumni i widzą w nim wyłącznie środek do osiągnięcia celu. Zaplanowali za niego całe życie, małżeństwo z dziewczyną, której nie kocha, nie biorąc przy tym pod uwagę jego zdania.

Uczucie łączące Molly i Rome’a wydaje się z góry skazane na porażkę. Choć ich poranione dusze wydają się stworzone dla siebie nawzajem, pochodzą oni z dwóch różnych światów, a rodzina chłopaka nie ma zamiaru zaakceptować jego wybranki. Autorka w wielu momentach nawiązuje do „Romea i Julii”, począwszy od imienia głównego bohatera, nazwiska bohaterki, znaczenia pewnego balkonu, na używanych przez protagonistów cytatach kończąc. Taki zabieg przypadł mi do gustu i dzięki niemu poczułam do bohaterów większą sympatię.

„Słodki dom” to swoisty wulkan emocji. Narracja prowadzona z perspektywy Molly pozwala w pełni zanurzyć się w targających nią wątpliwościach. Styl autorki jest przyjemny, płyniemy przez lekturę bez większych problemów. Początkowo dość niespieszna akcja nabiera tempa, gdy Molly i Rome zostają parą. Pod koniec miałam wrażenie, że autorka spieszyła się podczas pisania. Być może wynika to z kumulacji największych przeciwności właśnie w tej części powieści. Mimo to, książka przypadła mi do gustu. W kilku miejscach można się wzruszyć i zastanowić nad tym, co w życiu najważniejsze i co czyni nas tym, kim jesteśmy.

„Molly, dom to nie miejsce. To nie kraj, miasto, budynek czy nieruchomość. Dom jest tam, gdzie druga połowa twojego serca, dom to osoba, która dzieli z tobą smutki i pomaga ci nieść brzemię straty. Dom to osoba, która mimo wszystkich przeciwności losu zawsze trwa przy tobie i daje ci wieczne szczęście.”

Na koniec dodam, że wielbicielki romansów z nutką pikanterii powinny być usatysfakcjonowane, gdyż w książce znajdziemy nieco scen +18. Opisane są jednak z wyczuciem, w klimacie odpowiadającym całej książce.

Podsumowując: Mogę polecić „Słodki dom” wszystkim fankom literatury kobiecej. To ten typ książki, która nie pozostawi czytelniczki w obojętności: najpierw oczaruje słodyczą pierwszych miłosnych uniesień, a później rozerwie serce na strzępy bólem straty. Choć historia nie jest może nieprzewidywalna, czy zaskakująca, można spędzić na jej lekturze miły wieczór, pogrążając się w wykreowanym przez autorkę świecie. Mimo że bohaterowie doświadczyli wiele cierpienia, po zakończeniu ich historii pozostaje w nas mimo wszystko nadzieja, że prawdziwa miłość jest w stanie pokonać wszelkie przeciwności. „Słodki dom” jest pierwszym tomem opisującym losy Molly i Rome’a. Czy sięgnę po kolejne? Zdecydowanie tak.

Moja ocena: 7/10

Autor: Ann

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Editiored

, by NieGrzeczne Recenzje

"Zakochani rozbitkowie" Julie Johnson [Lily]

Tytuł: „Zakochani rozbitkowie”

Autor: Julie Johnson

Tłumaczenie: Karolina Bochenek

Wydawnictwo: Kobiece

Ilość stron: 264

Rok wydania: 2019

Opis wydawcy: Julie Johnson, światowej sławy autorka romansów w trzymającej w napięciu historii o sile przetrwania i potędze zakazanej miłości.

Nie sądziła, że przeżyje katastrofę lotniczą.

Nie sądziła, że utknie na bezludnej wyspie.

Nie sądziła, że zapragnie takiego mężczyzny.

Wyjazd na Fidżi ma być dla Violet Anderson przygodą życia i przepustką do szczęścia, jednak nieoczekiwanie przeradza się w koszmar. Samolot, którym leci Violet, rozbija się, a z katastrofy uchodzi z życiem tylko troje pasażerów. Czekanie na pomoc na bezludnej wyspie, w odcięciu od reszty świata, to codzienna walka o przetrwanie. Szczególnie że Violet do jednego z rozbitków zaczyna żywić uczucie, które nigdy nie powinno mieć miejsca.

~*~*~*~

„Zakochani rozbitkowie”, to książka idealna na lato dla romantyczek, które pragną nie tylko odprężenia przy delikatnym romansie, ale i emocjonującej przygody. Napisanie, że jest ona lekką lekturą chyba byłoby jednak nieodpowiednie, bowiem w tle rozgrywa się dramat.

"I tak oto poddaję się wiatrowi zmian. Nie patrzę wstecz i zostawiam za sobą to, co było."

Violet Anderson właśnie skończyła szkołę średnią. Przed rozpoczęciem collegu, postanawia przeżyć nieco przygód. Natrafia się idealna okazja, kiedy to jej nauczycielka pomaga jej zdobyć letnią pracę, jako opiekunka u zamożnej rodziny, która wiele podróżuje. Pakuje się zatem, żegna z nadopiekuńczą matką i wyrusza w pierwszą przygodę przed kolejnym etapem życia. Nie spodziewa się tylko dwóch rzeczy – że będzie brała udział w katastrofie lotniczej oraz, że trafi na bezludną wyspę z mężczyzną, którego szczerze nie znosi.

"W przeciwieństwie do popularnych doświadczeń z pogranicza śmierci, życie wcale nie przewija mi się przed oczami. (...) Jedyna myśl, która się pojawia w mojej głowie, to: "Mama mnie zabije, jeśli zginę w katastrofie samolotowej!", co wydaje się najgłupszą rzeczą wymyśloną przeze mnie w całym moim siedemnastoletnim życiu. Niezbyt elokwentne stwierdzenie na zakończenie egzystencji."

Podczas pobytu na wyspie, gdzie skazani są wyłącznie na siebie, wychodzą na jaw ich skrywane dotąd tajemnice. Muszą poradzić sobie z przeciwnościami, odnaleźć siłę, by przetrwać. Bohaterowie będą zobligowani do podjęcia trudnych decyzji, które na zawsze ich zmienią. Gdzieś pośrodku bezkresu oceanu, na bezludnej wyspie zakwitnie też niespodziewane uczucie. To, czy ono przetrwa, pozostawię Wam już do samodzielnego odkrycia, mając nadzieje, że sięgniecie po niniejszą powieść. :)

"Nigdy nie przestawaj walczyć, Violet. Nic wartościowego na tym świecie nie przychodzi bez walki."

Nie jest to jakaś skomplikowana książka, jednak ma ona swój urok. Napisana w narracji pierwszoosobowej, z punktu widzenia głównej bohaterki, wydaje się za mało rozbudowana, jak na całkiem ciekawy fabularny pomysł. Pozytywnym dodatkiem mogłoby być ukazanie tego, co działo się z Beckiem, zwłaszcza, że w nim samym zachodzi niemała przemiana podczas pobytu na wyspie. Jeżeli chodzi zaś o główną bohaterkę, można powiedzieć, że jak na siedemnastolatkę, Violet jawi się, jako wyjątkowo dojrzała dziewczyna. Pomimo początkowego przerażenia, potrafiła zachować zimną krew w najtrudniejszych sytuacjach. Co do zakazanej miłości, cóż.. Jeżeli dla kogoś trzynaście lat różnicy pomiędzy bohaterami jest czymś zakazanym i niedopuszczalnym… :D Dla mnie ten aspekt akurat aż tak kontrowersyjny nie był.

"Jeśli polityka łączy ze sobą dziwnych ludzi, to katastrofy lotnicze z pewnością łączą najbardziej nieprawdopodobnych sojuszników."

Podsumowując, jest to idealny romans na letni wieczór. Może i nie zapadnie głęboko w pamięć, i nie spowoduje większego spustoszenia w czytelniczym życiu, ale będzie całkiem przyjemnym przerywnikiem codzienności. Na plus mogę zapisać to, że nie jest to kolejny erotyk, tym razem na bezludnej wyspie. Ma w sobie coś więcej niż samą relację romantyczną, dlatego jeżeli ktoś liczy na seksualne doznania przez większość tej dość krótkiej opowieści, to nie ten adres. ;) Mogę zatem polecić tę książkę osobom, którym już przejadły się romanse nasączone w nadmiarze, niczym tort urodzinowy, scenami seksualnymi, które pragną się odprężyć i przy okazji przeżyć przygodę razem z bohaterami.

Moja ocena: 4,5/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Kobiece.

, by NieGrzeczne Recenzje

In czarownice, czary

"Gdzie Diabeł mówi Dobranoc. Tom 1. Księżyc jest pierwszym umarłym" Karina Bonowicz [Lily]

Tytuł: „Gdzie Diabeł mówi Dobranoc. Tom pierwszy. Księżyc jest pierwszym umarłym”

Autor: Karina Bonowicz

Wydawnictwo: Initium

Ilość stron: 576

Rok wydania: 2019

Część: I

Opis wydawcy: Według legendy, wiele stuleci temu czwórka przyjaciół została wygnana z rodzinnej wioski, gdyż ludzie lękali się ich czarów. Rozeszli się w cztery strony świata, ale zadziwiającym zbiegiem okoliczności i tak wszyscy dotarli w to samo miejsce – do czarciego kamienia. Tam wywołali diabła i dobili z nim targu... Ich potomkowie przez wieki odczuwali skutki tego paktu i bezskutecznie próbowali się z niego wywikłać. Czy przedstawicielom kolejnego pokolenia uda się wreszcie wrócić do normalności? Jakie przeszkody będą musieli wcześniej pokonać? Z jakimi przeciwnikami się zmierzyć? Jakich sojuszników pozyskać? Małe miasteczko na odludziu stanie się sceną niezwykłych wydarzeń.

Po niespodziewanej śmierci rodziców siedemnastoletnia Alicja trafia pod opiekę ciotki, która mieszka w posępnym miasteczku na Podkarpaciu o mrocznej nazwie Czarcisław. Niezbyt zachwycona wyjazdem z Warszawy, dziewczyna nie czuje się dobrze w nowym miejscu, najwyraźniej pełnym dziwaków i kryjącym jakieś ponure sekrety. Zagubiona nastolatka krok po kroku odkrywa, że nikt tu nie jest tym, za kogo się podaje. Sama też musi zmierzyć się z brzemieniem swojej prawdziwej natury i wykonać niebezpieczne zadanie.

~*~*~*~

Powiem Wam, że polska fantastyka ma się naprawdę nieźle, a polska fantastyka w wydaniu kobiecym, jeszcze lepiej. ;) W przypadku książki „Gdzie Diabeł mówi Dobranoc”, w pierwszej kolejności przyciągnął mnie tytuł, zaraz potem okładka, dopełniając ciekawość opisem. Tym sposobem, spędziłam kilka dni ze świetnie napisaną powieścią z gatunku fantastyki dla młodzieży. I nie przeszkadzał mi fakt, że już dawno jestem po etapie „młodzieńczym”. :P Historia Alicji mnie pochłonęła bez reszty. Ale, zacznijmy od początku.

Siedemnastoletnia Alicja Kujadynowicz trafia do ciotki Tatiany po nagłej śmierci rodziców. Czarcisław, to małe miasteczko gdzieś na Podkarpaciu, czyli w środku niczego, jak to określa miejsce swojego zesłania nasza bohaterka. :D Ciotka okazuje się być całkiem młodą kobietą, nieco dziwną, ale rokującą na niezłą opiekunkę, której największym mankamentem jest totalny brak zdolności kulinarnych. Alicja nie ma problemów z aklimatyzacją, gdyż całe życie wraz z rodzicami przeprowadzała się z miejsca na miejsce. Jednak nigdy dotąd nie mieszkała na wsi, gdzie każdy o każdym wszystko wie i każdego zna. Dziewczyna poznaje specyficznych mieszkańców i ich dziwne zwyczaje, a z czasem legendy, które początkowo wywołują rozbawienie, by następnie przerazić ją swym realizmem.

Miejscowa legenda głosi, że czwórka przyjaciół została założycielami miasteczka przywołując Diabła przy czarcim kamieniu dobili targu z Diabłem, skazując tym samym siebie i swoich potomków na życie z klątwą. Kolejne pokolenia starają się zerwać pakt, jednak nie wszyscy są chętni brać udział w niebezpiecznym rytuale.

"Na myśl o tym, co wydarzyło się na cmentarzu, Alicja dostawała gęsiej skórki."

W ten niezwykły świat, pełen sekretów i dziwnych stworzeń dosłownie wpada Alicja, która w dodatku okazuje się być guślnicą - czyli potocznie mówiąc - czarownicą. Kreacja jej postaci bardzo przypadła mi do gustu. Jest naprawdę realistyczna i wyrazista. Ma charakterek odpowiedni dla jej wieku. Wyróżnia się na tle pozostałych bohaterów, przyciągając uwagę czytelnika. Nie sposób jej nie polubić, i nie wspierać w decyzjach, czy też wątpliwościach, a nawet obawy przed nieznanym.

"Dogadywanie się z tobą to jak proszenie Władimira Putina, żeby odmówił modlitwę za pokój na świecie."

Niewątpliwie fascynujący są także pozostali mieszkańcy miasteczka. Zarówno drugo, jak i trzecioplanowe postacie są przemyślane, każda z nich ma swoje zadanie i udział w wydarzeniach. Kilka zaskoczyło mnie pozytywnie, inne, wprawiły w zdumienie swoim postępowaniem. Z pewnością nie można liczyć na nudę podczas lektury, gdyż książka opiera się na świetnie skonstruowanych dialogach i dynamicznej akcji.

"Stara Szottowa? - prychnęła Tatiana. - No, zdziwiłabyś się. To zupełnie przeciwny kierunek.

- To znaczy?

- Przewodnicząca kółka różańcowego i naczelna stroicielka ołtarzy na Boże Ciało. - Tatiana przewróciła oczami.

Alicja się skrzywiła.

- Serio?

- Serio, serio. Więc lepiej przy niej nie próbuj żadnych sztuczek, bo będziesz miała na karku egzorcystę i dziewczynki sypiące kwiatki."

Książka została napisana w narracji trzecioosobowej, a fabuła poprowadzona jest głównie z punktu widzenia Alicji. Możemy jednak w kilku momentach mieć wgląd w życie pozostałych bohaterów, co niewątpliwie można poczytać za duży plus. Uwielbiam wiedzieć, co tam się dzieje u reszty postaci, co myślą, czy też co odczuwają.

"- Jurko? - Alicja zmarszczyła brwi. Skąd on... Powiedziałaś mu?

- Po pierwsze, jest patologiem, więc się zna - odparła spokojnie Tatiana. - Po drugie, zna nas i zawsze nam pomaga...

- ... tuszować takie sprawy - dokończyła Natasza. - Gdyby nie on, bylibyśmy w dupie.

Dziadek Olgi i Borysa chrząknął znacząco.

- W odbycie - poprawiła się Natasza, co go raczej nie uspokoiło.

Świetnie. A więc nie dość, że znalazła się w siedlisku dziwadeł, to jeszcze ci, którzy są normalni, pomagają innym utrzymywać, że generalnie nic się nie dzieje, po lesie nie biegają wilkołaki i nikt nikomu nie wysysa krwi."

Autorka doskonale nakreśliła świat przedstawiony. Czytelnik ma wrażenie jakby naprawdę znalazł się w Czarcisławiu i słuchał fascynujących opowieści o słowiańskich legendach, przeżywając przygodę wraz z Alicją i jej niezwykłymi towarzyszami. Pierwszy tom przekonał mnie do tego, że warto czekać na kolejne. Zakończenie wbiło mnie w fotel. Fabuła jest przemyślana, dialogi realistyczne, bohaterowie prawdziwi i efektowni. Akcja rozgrywa się stopniowo, dzięki czemu czytelnik ma możliwość poznać i przywiązać się do postaci. Wierzenia słowiańskie dodają uroku i magii całej książce, a humor, niekiedy czarny, sprawia, że co i rusz uśmiechałam się do siebie podczas lektury. Karinę Bonowicz mogę spokojnie wpisać na listę moich ulubionych autorek z gatunku rodzimej fantastyki.

Z całego serca polecam Wam tę powieść i czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy historii Alicji, jej ekscentrycznej ciotki i paczki osobliwych przyjaciół.

Moja ocena: 6/6

Lily

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję Wydawnictwu Initium.

, by NieGrzeczne Recenzje

In 2019, Drwal

"Drwal. Miłość, która narodziła się z natury" K.N. Haner [Kocyk]

, by NieGrzeczne Recenzje

In Dr Anjali Mahto, lifestyle

"Skin beauty. Biblia pięknej i zdrowej skóry" - Dr Anjali Mahto [Sil]

, by NieGrzeczne Recenzje

In Albatros, Damian Dibben

"Bo jaki sens ma życie, jeśli nie jest przygodą?" - recenzja niezwykłej książki pt. "Mam na imię Jutro" Damian Dibben [Lily]

Tytuł: „Mam na imię Jutro”

Autor: Damian Dibben

Tłumaczenie: Janusz Ochab

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron: 384

Opis Wydawcy: Urzekająca opowieść o odwadze, poświęceniu i magicznej więzi łączącej człowieka i jego najwierniejszego towarzysza.

Rok 1815. Zimowy wieczór w Wenecji. Pewien pies czuwa przy katedrze, mając nadzieję, że wreszcie pojawi się jego pan. Dawno temu właśnie tu się rozdzielili i tu mieli się spotkać. Minęły jednak lata, a po panu – lekarzu, chemiku i filozofie, z którym przemierzył całą Europę, odwiedzając królewskie dwory i pola bitwy – wciąż nie ma śladu. Pies wyczuwa jednak trop jego odwiecznego wroga. Porzuca więc w miarę bezpieczne schronienie i wyrusza w podróż w poszukiwaniu najbliższego mu człowieka.

Z mokrym nosem przy ziemi i wiernym towarzyszem, kundlem wabiącym się Sporco, u boku musi się spieszyć – by znaleźć pana, zanim zrobi to ten Zły. I nie może się przy tym nadziwić, że te dwunożne istoty rządzące światem, które potrafią kochać i tworzyć takie piękne rzeczy, stać na tyle okrucieństwa. Mimo to nie traci nadziei i pędzi na swych czterech łapach na ratunek panu.

Bo czy ktoś może kochać bardziej niż pies?

~*~*~*~

Tym razem zacznę od okładki, bowiem to, jak wiele pracy włożono w nią, jest godne podziwu. A to, co okala treść „Mam na imię jutro” jest wręcz magiczne i przyciągające wzrok. Mnie również chwyciła za literackie serce a to, co znajduje się od wewnętrznej strony sprawiło, iż jeszcze głębiej weszłam w historię o psie, który przez długie lata swego życia niestrudzenie poszukiwał dawnego przyjaciela. Niewątpliwie na uwagę zasługuje zarówno kolorystyka, jak i niejako „streszczenie” powieści poprzez zamieszczone na okładce grafiki. W centrum wszystkiego, jest oczywiście nasz Czempion.

„Nadciągają szare chmury, zaczyna się robić chłodniej, przepada wiosenny nastrój. Czuję się jak idiota, bo spędziłem tu tyle czasu, wierząc, że dziś wydarzy się coś cudownego. Dlaczego po tylu latach miałoby się to stać właśnie dzisiaj?”

Pewnego zimowego wieczoru w Wenecji, w roku 1815, mężczyzna zostawia swojego psa pod katedrą i każe mu na siebie czekać. Jeżeli kiedykolwiek się zgubią, właśnie w tym miejscu, na schodach katedry mają się ponownie odnaleźć. Jednak mijają lata, a pan się nie pojawia, lecz pies zaczyna wyczuwać zapach jego odwiecznego wroga…

„Vilder siedzi pośród żołnierzy niczym olbrzymia wrona i ukradkiem znów wyjmuje butelkę z balsamem, upija łyk i chowa ją do kieszeni, W tle wznosi się wielka kopuła katedry. Mojej katedry. Każda cząstka ciała, każdy mięsień, ścięgno i włos drżą mi z niepewności, pozostaję jednak na miejscu.”

Już na początku dowiadujemy się, iż czekający na swego pana pies odbył podróż przez wiele żywotów. Historia rozpoczyna się od niejako ostrzeżenia. Kiedy to na brzeg wypływa ciało kuriera wzięte przez chwilę omyłkowo za człowieka, przed którym zdaje się, iż pan Czempiona ucieka. Niedługo jednak spotykają Vildera, człowieka, który może mieć związek ze zniknięciem pana. Postać ta będzie nam towarzyszyć niemal przez całą powieść, gdyż wyczuwszy jej zapach, nasz Czempion wraz z kumplem Sporco wyruszają jego tropem. Może on, bowiem doprowadzić psa do swojego pana.

„Las ciągnie się bez końca, koła brną w koleinach. Wreszcie zostawiamy za sobą liściaste drzewa, droga się prostuje, nabieramy tempa, wjeżdżając między iglaki. Towarzyszy nam tętent końskich kopyt, a właściwie ich echo odbite od drzew, i ostatnie promienie zachodzącego słońca.”

Narratorem powieści jest nasz Czempion, który wspomina chwile spędzone ze swoim panem oraz przygody, jakie ich spotkały. Retrospekcje przeplatane są teraźniejszością, w której żyje pies. Poznajemy jego przyjaciół, jak choćby wspomnianego wcześniej kundla Sporco — psiaka zostawionego na brzegu jeszcze, gdy był szczeniakiem, czy też LaPerlę — suczkę, wyrzuconą z domu po śmierci jej pani.

„Słyszę radosne szczekanie i znajomy tupot łap. Przesuwam jedzenie, chowając je w legowisku. Sporco, „bałaganiarz”, jak go nazywam, to bezpański piec, który często kręci się w pobliżu izby celnej, szukając resztek.”

Książkę bardzo przyjemnie się czyta. Napisana w narracji pierwszoosobowej, w całości z punku widzenia naszego Czempiona, który snuje niezwykle wciągającą opowieść. Wyraziste opisy, świetne poczucie humoru autora, doskonale skonstruowane dialogi oraz niekonwencjonalna fabuła sprawiają, że jest to lektura, którą mogę z czystym sumieniem polecić każdemu, kto ceni doskonale napisaną historię.

„Nie byłem tam, powiedział z żalem w oczach – żalem, który sięgał daleko w przeszłość, żalem, że on nie był równie silny jak brat, że zabrakło mu hartu ducha, by wykorzystać życie, które otrzymał.”

Wraz z psem zwiedzamy różne miejsca, przemierzając świat, zatrzymując się w czasie, niczym na przystanku autobusowym. Czy zatem naszemu Czempionowi uda się w końcu odnaleźć swego przyjaciela, ukochanego pana? Jakie przygody były jego udziałem? I jaki związek z historią ma złowrogi Vilder? Tego dowiecie się z lektury. ;)

Cała powieść jest owiana tajemnicą, która wisi nad czytelnikiem aż do samego końca. Niesie również ze sobą przesłanie, by nie zatracać się w przeszłości i czerpać z życia, jakie mamy tu i teraz. Spoglądać z nadzieją w przyszłość.

„To ważna nauka. Nie ma sensu spalać się z powodu przeszłości. Nie warto bać się kłopotów, które mogą nadejść. Nie ma powodu, by bać się ich dzisiaj. (…) I jutro – jutro zaczniemy od nowa.”

Lily

Moja ocena: 6/6

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Albatros.

, by NieGrzeczne Recenzje

In fantasy, Meg

"Pierwszy róg" Richard Schwartz [Meg]

Tytuł: Pierwszy róg

Autor: Richard Schwartz

Wydawnictwo: Initium

Ostatnio rzadziej sięgałam po fantastykę, dlatego kiedy nadarzyła się okazja, by zapoznać się z pierwszym tomem serii „Tajemnica Askiru” Richarda Schwartza pt. „Pierwszy róg” z chęcią zatopiłam się w tak dobrze zapowiadającej się opowieści.

Przyznam szczerze, że jeszcze nigdy nie czytałam fantasy, które działoby się w jednym miejscu, bez rozległych krain, podróży i poznawania nowych miejsc w sposób, do jakiego przyzwyczaiły mnie czytane wcześniej książki z tego gatunku. Tutaj cała akcja rozgrywa się w ogarniętym ogromnym mrozem zajeździe, z którego z uwagi na śnieżycę nikt nie może się wydostać. To ciekawy zabieg i raczej stosowany w horrorach czy kryminałach aniżeli w tego typu książkach. Niemniej taka sytuacja pozwala na pogłębienie psychologii postaci oraz ukazaniu skomplikowanych relacji oraz zachowań jakie mają miejsce, kiedy do głosu dochodzi frustracja, zmęczenie, niepewność oraz magia.

Całą opowieść poznajemy z perspektywy Havalda, dosyć starego wojownika (ciągłe podkreślanie tego, że jest już stary to jedna z tych rzeczy, które po pewnym czasie zaczęły mnie irytować), który jest jednocześnie bardzo tajemniczą postacią. Niby poznajemy jego myśli, a jednak ciągle niewiele o nim wiemy, nie znamy jego sekretów i tajemnic. Z początku, pomimo zainteresowania fabułą już od pierwszej strony, nie polubiłam Havalda. Pewne porady, których udzielał i stwierdzenia, które padały z jego ust sprawiły, że wydawał mi się dość szowinistycznym typem, ale z upływem stron zmieniłam o nim zdanie. Zdecydowanie szybciej i bardziej polubiłam damskie postacie – maestrę Leandrę i mroczną elfkę Zokorę. Ta pierwsza była jednocześnie dzielna, ale i urocza, druga zaś specyficzna w intrygujący sposób, przez co fragmenty z jej udziałem czytało się bardzo przyjemnie. Jej cięty język, pewna nonszalancja i sposób w jaki mówiła o seksie bywały nawet zabawne. Na pierwszy plan wysuwa się jeszcze jeden bohater mianowicie przywódca bandytów, po którym przez długi czas nie wiemy czego się spodziewać. Z jednej strony to w końcu złoczyńca, z drugiej… cóż sami musicie się przekonać!

Akcja z każdą stroną wciąga czytelnika coraz bardziej. Kiedy zostaje odnaleziony trup stajennego, a winnego, na dodatek najprawdopodobniej kogoś kto przemienia się w wilkołaka, trzeba szukać wśród gości gospody, atmosfera staje się ciężka. Do tego wszystkiego dochodzą magiczne moce, tajemnice, które skrywają bohaterowie i skomplikowane relacje międzyludzkie ( to może nieodpowiednie słowo bo mamy tutaj także inne rasy) potęgujące niepokój i napięcie. Zabieg zamknięcia tak różnych osobowości pod jednym dachem, w niesprzyjających warunkach i sekrety, które skrywa to miejsce okazały się doskonałym tłem dla niezwykłej przygody, pomimo że mogłoby się wydawać, iż po kilku rozdziałach zacznie wkradać się nuda. Nic z tych rzeczy! Zostaniecie pochłonięci przez kolejne niespodziewane wydarzenia aż do ostatniej strony.

Język, którym posługuje się autor z jednej strony pozwala doskonale wczuć się w klimat tego miejsca i całego wykreowanego świata, z drugiej zaś nie jest przytłaczający i nazbyt skomplikowany, dzięki czemu nie ciąży i pozwala płynąć po kolejnych akapitach. Precyzyjne opisy malują świat,w którym rządzi śnieg i chłód. Musze przyznać, że nie miałam absolutnie żadnego problemu z wyobrażeniem sobie jakiejkolwiek sceny. „Widziałam” dokładnie każdy kąt gospody, bohaterów oraz magię.

Jedynym aspektem, który jak dla mnie nie do końca autorowi się udał to wątek miłosny, który niby jest, a jakby go nie było. To jednak moje osobiste preferencje, ponieważ lubię romanse, zawsze liczę na jakiś i chętnie widziałabym go bardziej rozbudowany.

Pomijając powyższe fabuła wciągnęła mnie na tyle, że te prawie pięćset stron niemalże wciągnęłam przez dwa dni. Jestem bardzo ciekawa co autor zaserwuje mi w kolejnych tomach, na które czekam z niecierpliwością i całe szczęście, że są już dostępne na rynku.

Polecam!

Moja ocena 4,5/6

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Initium.

Meg

, by NieGrzeczne Recenzje

In editio red, Meg

"Niepokorna królowa" Meghan March [Meg]

, by NieGrzeczne Recenzje

Pages

"Słodki dom" Tillie Cole, czyli o miłości wbrew wszystkiemu [Ann]

"Zakochani rozbitkowie" Julie Johnson [Lily]

"Gdzie Diabeł mówi Dobranoc. Tom 1. Księżyc jest pierwszym umarłym" Karina Bonowicz [Lily]

"Drwal. Miłość, która narodziła się z natury" K.N. Haner [Kocyk]

"Skin beauty. Biblia pięknej i zdrowej skóry" - Dr Anjali Mahto [Sil]

"Bo jaki sens ma życie, jeśli nie jest przygodą?" - recenzja niezwykłej książki pt. "Mam na imię Jutro" Damian Dibben [Lily]

"Pierwszy róg" Richard Schwartz [Meg]

"Niepokorna królowa" Meghan March [Meg]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Pages

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Subscribe