"To nie ja, kochanie" to opowieść, w której główną rolę odgrywa klub motocyklowy, jednak fabuła opowiada również o sekcie, gdyż to właśnie z niej ucieka Mae, główna bohaterka powieści. Ten wątek porusza tematy tabu. Dość realistycznie opisane są praktyki, jakie panują w sektach. Przyznam, że niejednokrotnie czułam złość, czytając o tym, co się tam dzieje, głównie w przypadku dzieci. A najbardziej wstrząsająca była myśl, która wciąż gdzieś mi się przewijała, że takie rzeczy niestety są na porządku dziennym. Duży plus dla autorki, za zagłębienie się w drażliwy temat. Zaznaczę, że zrobiła to z dużym wyczuciem, co w sumie również wymagało pewnych umiejętności.

Między Styxem, a Mae jest wyjątkowa więź, ponieważ tak naprawdę, spotkali się już wcześniej, gdy byli jeszcze dziećmi, jednak owe spotkanie było dla obojga tak znamienne, że nigdy o nim nie zapomnieli. Dla Mae, która żyje w zasadzie w "innym" świecie, od dziecka poddawna manipulacjom odpowiedzialnych za ten proceder ludzi, widok Styxa jest szokiem. Już przy pierwszym ich spotkaniu. 

Narracja w tej powieści jest pierwszoosobowa, lecz przedstawiona ze strony zarówno Mae, jak i Styxa, przy czym w niektórych fragmentach autorka dopuszcza do głosu innych bohaterów. Jednym z nich jest Ryder, który na samym końcu zaskoczy czytelnika. 

Bardzo fajną sprawą jest np to, że autorka zamieściła słowniczek, który zawiera terminologię związaną z Zakonem — sekta — oraz terminologię klubu Kaci Hadesa. Jest tam nawet zamieszczona struktura organizacyjna. Dzięki temu zaczynając czytać, wiemy już z czym mamy do czynienia, bo przecież nie każdy czytelnik jest fanem Sons of Anarhy ;)

Główni bohaterowie są bardzo różni, co w sumie jest oczywiste. Żywiołowy, dziki syn prezesa klubu motocyklowego, który przejął po ojcu schedę, to mężczyzna nieowijający niczego w bawełnę, stanowczy i potrafiący zadbać o rzeczy, na których mu zależy. Pomimo że jego ułomność może się wydawać problematyczna, doskonale sobie z nią radzi w każdych okolicznościach. Nawet tych skrajnych. Jego tok myślenia oraz "wypowiedzi" są ostre i wymowne. 

Mae jest całkowitym kontrastem dla Styxa. Do tej pory żyła w kłamstwie, w zamknięciu i w kompletnej nieświadomości życia poza ogrodzeniem, za jakim ją trzymano. Uciekła w dniu, w którym jej życie miało się jeszcze bardziej skomplikować. Traf chciał, że ponownie spotkała Styxa. Jest nieśmiała, totalnie wycofana i można chyba powiedzieć, że uczy się dostosowywać do świata, którego do tej pory nie znała. Świata, który okazał się zupełnie inny niż ten, jaki przedstawiano jej, gdy była uwięziona. 

W tej powieści wciąż coś się dzieje, nie ma przestojów, nie są to żadne sztampowe, przesłodzone rzeczy, lecz godne uwagi zdarzenia. Ta książka zaskakuje. Koniec był nieprzewidywalny i w jednej chwili nadał fabule zupełnie innego wymiaru. Na usta cisnęło się WTF!?

Książka jest nietuzinkowa, porusza odważne tematy i jest napisana płynnym, przyjemnym w czytaniu językiem. Autorka umiejętnie manipuluje narracją, dając czytelnikowi szerszą perspektywę. 

Zastanawiało mnie czy tytuł będzie coś znaczył w fabule i czy w ogóle jest jakoś z nią powiązany, bo przyznam, że jest dość nietypowy. Stawiałam na to, że nie. Pomyliłam się. Jednak nie napiszę, co oznacza i w jakim kontekście został w tekście użyty. Musicie przekonać się o tym sami.

Nie byłabym sobą, gdybym się do czegoś nie przyczepiła, bo wiadome, że nie ma rzeczy idealnych. W tej fabule była jedna taka rzecz, która mnie od samego początku raziła. I do samego końca nie przestała. Mianowicie było to określenie, jakim nazywano kobietę, ponoć czule. Jakoś nie mogłam się do tej czułości przyzwyczaić. Przyznam, że gdyby mój partner zastosowałby taką czułość w stosunku do mnie, natychmiast dostałby w mordę, w najlepszym wypadku. 

To nie ja, kochanie jest pierwszą częścią cyklu Kaci Hadesa, druga to "Uleczę Twe serce" i opowiadała będzie o losach Lilah i Ky. Jednak osobiście z utęsknieniem oczekuję na część trzecią, "Uleczone dusze", która będzie opowiadała o siostrze Mae, Maddie i Flame. Ta para ewidentnie jest najbardziej charakterystyczną ze wszystkich i przeczuwam, że przypadną mi najbardziej do gustu. Zresztą seria ta jest wielowątkowa, więc czytając, zdążycie poznać wszystkie postacie. Mam nadzieję, że wydawnictwo editiored nie pozwoli nam długo czekać na kolejne części i nadal będzie wybierało tak fantastyczne przekłady.

"Moje serce zamarło.

Moje oczy wyszły z orbit.

O... kurwa..."

To ostatnie zdania tej powieści i tak szczerze mówiąc, idealnie oddały to, co w tamtej chwili poczułam.

"Mógłby być cholernie przystojny, gdyby jego oczy nie emanowały nieustannie śmiercią. Dziwki miały rację, trzymając się od tego psychola z daleka. Gdyby któraś go dotknęła, wyrwałby jej serce jedną ręką".

Ciekawi Was kim jest ten uroczy dżentelmen, którego zacytowałam powyżej? Pamiętajcie, że ta fabuła ma wiele intrygujących wątków i jeszcze więcej niekonwencjonalnych postaci. Nie straszne Wam tematy tabu? Zatem sięgnijcie po powieść "To nie ja, kochanie" — Tillie Cole. 

Czy się wzruszyłam? Tak, ale nikomu nie mówcie. Wkurzyłam się? Owszem! Padło "Co tu się kurde zadziało?"? No ba, żeby to raz. Fabuła mnie zaskakiwała? Niejednokrotnie. A w szczególności jej koniec. 

Tak! Ta powieść zdecydowanie budzi emocje. Polecam!

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu editiored