NieGrzeczne Recenzje: lipca 2018

In 2018, Ania

"Mój zawodnik" - K. Bromberg [Nymph]

, by NieGrzeczne Recenzje

In Bad Things, editiored

"Bad Things. Tristan i Danika. Tom 1" - czyli emocjonalny rollercoaster od R.K.Lilley [Lily]

Tytuł: „Bad Things. Tristan i Danika. Tom 1”

Autor: R.K. Lilley

Gatunek: romans

Wydawnictwo: Helion w sekcji: editiored

Opis wydawcy: Jeśli czytałaś o losach burzliwego, podniebnego romansu Bianki i Jamesa z bestsellerowej trylogii "W przestworzach", poznałaś już Tristana i Danikę: niegrzecznego młodzieńca i poukładaną, miłą dziewczynę, która z całą pewnością powinna się trzymać z daleka od złych chłopców. Danika miała przecież dość problemów do rozwiązania w codziennym życiu. To, przez co kiedyś przechodziła, powinno sprawić, że przenigdy nie pozwoli sobie na ryzykowny związek. Jednak wszystkie żelazne zasady Daniki stopiły się niczym wosk, gdy któregoś dnia jej pracodawca - i dobry przyjaciel - przyprowadził Tristana.

Tristan wtargnął w jej uporządkowane życie jak rozpędzony pociąg. W ciągu zaledwie kilku dni Danika dała się porwać szaleństwu: grzeczne zainteresowanie niepostrzeżenie przerodziło się w pożądanie, pożądanie w miłość, a miłość w prawdziwą obsesję. Groźną, nieprzewidywalną, przerażającą. Nie mogą po prostu ze sobą być, ale też nie potrafią bez siebie żyć. Jakby było mało problemów z dopasowaniem dwóch skrajnych charakterów, na drodze między kochankami stają demony przeszłości. Stare dramaty, nieczyste sprawy. Jak trudno pokonać własny strach, jak bardzo człowiek jest bezsilny wobec swoich uprzedzeń?

~*~*~*~

Maska, którą na co dzień nosimy. Płaszcz, pod którym skrywamy cienie ciągnące się za nami nieustannie przez życie. Uśmiech za którym widnieje rozpacz i ból, choć niewidoczny na pierwszy rzut oka. Miłość, która może uskrzydlać, dawać oparcie ale i być zalążkiem uzależnienia, które jest w stanie doprowadzić do upadku. To wszystko właśnie dostaniecie czytając „Bad Things. Tristan i Danika. Tom 1”. Ta książka to emocjonalny rollercoaster na dodatkowym przyśpieszeniu.

Historia rozpoczyna się pozytywnie i zabawnie, jednak pozory mogą mylić. Gdy zagłębimy się w fabułę dostrzeżemy, że nie jest ona tak lekka, jak się początkowo wydawało. Powieść przedstawia bowiem związek, który wywiódł się z przyjaźni, jednak zmierza ku byciu destrukcyjnym dla bohaterów.

Danika jako niania i przyjaciółka swoich pracodawców postanawia okłamać Bev, by nie zagęszczać i tak napiętej sytuacji pomiędzy małżonkami. Jeremy bowiem zamiast szukać nowej pracy, sprowadza kolejne „talenty” muzyczne do ich domu. Gdy pojawia się Tristan, będący członkiem początkującej kapeli rockowej i zajmującym się promowaniem klubów, Danika przeczuwa tarapaty przez ogromne „T”, zwłaszcza przez pryzmat jej skłonności do niegrzecznych chłopców. W drodze wyjątku, dziewczyna postanawia załagodzić ewentualną krytyczną sytuację w domu okłamując przyjaciółkę co do prawdziwego powodu tymczasowej gościny mężczyzny, który z miejsca podbija wszystkich swym nieodpartym urokiem. Tak, nie tylko poznajemy Tristana, ale również rozpoczynamy historię przyjaźni tej dwójki.

Mężczyzna szturmem zdobywa domowników, swoimi talentami kulinarnymi, jak i poczuciem humoru. Wprowadza do uporządkowanego życia Daniki nieco szaleństwa i „luzu”, na który bardzo rzadko sobie pozwalała. Dziewczyna jednak od początku stawia wyraźną granicę — będą wyłącznie przyjaciółmi. Jeśli zaś chodzi o Tristana, przez krzywdę jakiej doznał od osoby, z którą pragną spędzić życie, nie widzi sensu w byciu na wyłączność i unika stałych związków, dając się pochłonąć egzystencji na bazie imprez. Z chęcią przystaje na układ oparty na przyjaźni, lecz nie jest to takie proste, jak mu się początkowo wydawało. Poczuje bowiem nie tylko pożądanie do pięknej kobiety, ale również coś więcej, co jak sądził dawno już w nim zgasło, zaborczo przy tym chroniąc tę niezwykle wartościową „rzecz”, choć sam tej myśli do siebie nie dopuszcza.

Większość fabuły zostało poprowadzone z punktu widzenia Daniki w narracji pierwszoosobowej. Uświadczymy jednak i kilku fragmentów, kiedy to poznamy przemyślenia Tristana, dzięki czemu będziemy mogli nieco bardziej zrozumieć jego zachowanie. Oboje bohaterowie mają za sobą niełatwą przeszłość, lecz to dziewczyna została wyjątkowo brutalnie skrzywdzona przez los, co będzie miało wpływ na podejmowane przez nią decyzje i walkę, by poradzić sobie z wydarzeniami sprzed lat.

Śledząc tę historię miałam mieszane uczucia. Z jednej strony, widziałam w Danice własny charakter, co mnie niezmiernie rozbawiło. Nie sądziłam, że kiedyś znajdę fabularną bratnią duszę. :D Oczywiście bez takiego bagażu doświadczeń jaki ma, co w pewnym stopniu usprawiedliwia jej rozchwianie emocjonalne, którego jesteśmy świadkami. Z drugiej strony, jakoś nie bardzo wierzę w terapię grupową na bazie procentów, a taką nam przedstawia autorka. Tak, kochani. Nie piszę Wam bajek, to naprawdę się dzieje.

„— Czuję się okropnie ślicznie — powiedziałam Tristanowi, dopijając drinka.

Omal nie udławił się ze śmiechu i także odstawił pusty kieliszek. — Jesteś śliczna, więc wszystko się zgadza.

— To przez alkohol. Kiedy czuję się naprawdę ślicznie, wiem, że jestem pijana. A ty co czujesz, kiedy się ululasz?”

Cóż, pomijając tę wątpliwej jakości terapię, samo uczucie rodzące się pomiędzy głównymi bohaterami ma podstawy do bycia toksycznym związkiem bazującym na wzajemnym uzależnieniu. I choć sama książka bardzo mi się podobała, gdyż początek był całkiem lekki z ogromną dawką humorystyczną, to nie byłam ślepa na ciemny aspekt tej historii. Obawiam się bowiem, że sporo czytelników nie dostrzeże tego, jak niewłaściwy jest związek Tristana i Daniki przynajmniej na etapie w jakim znajdują się w tej części. Liczę na to, że w kolejny tomach zobaczę proces przepracowywania problemów z którymi boryka się każde z nich. To przyciąganie wpadające w obsesję chyba nie zostało ukazane zbyt wyraźnie negatywnie, lecz mając świadomość kolejnego tomu i kontynuacji tej opowieści daję tej powieści kredyt zaufania, zwłaszcza gdy przeczytałam dedykację autorki.

Poza tymi dwoma aspektami, co do których może tylko ja się doczepiam jako przewrażliwiona czytelniczka :P, lektura dostarczy Wam sporo zabawy ale i wielu emocji, niekiedy bardzo sprzecznych. Oboje, zarówno imprezowy Tristan, jak i początkowo powściągliwa Danika, są niczym wulkan energii, grożący niespodziewanym wybuchem. Ogień i woda, dwa żywioły, które w tym wypadku idealnie oddają charaktery głównych bohaterów. Pytanie tylko, czy nie doprowadzi ich do spalenia, bądź zgaszenia jednego z nich, a może nawet obojga, pozostawiając jedynie zgliszcza.

„Kolejny tydzień był dla mnie piekłem gorszym, niż przeżyłam po którymkolwiek wcześniejszym rozstaniu, co napawało mnie lękiem, bo przecież to nawet nie było rozstanie z prawdziwego zdarzenia.

Nigdy nawet nie był twój, żebyś mogła go stracić — powtarzałam sobie co najmniej sto razy dziennie.”

Dodatkowych wrażeń dostarczą Wam także przyjaciele tej dwójki, którzy niezmiernie ubarwiają treść. Frankie powaliła mnie swoją osobą na kolana. Jest tak pozytywną postacią, że aż pragnie się przebywać jak najdłużej w jej towarzystwie.

A końcówka książki... to istna petarda wrzucona czytelnikowi tuż pod nogi. Spowoduje ona, że Wasze serce stanie w przypływie rozpaczy. Emocjonalna mieszanka zaserwowana przez R.K. Lilley na długo pozostawia w zawieszeniu. Tę książkę można jednocześnie pokochać i znienawidzić. A to najlepsza kombinacja jaką można stworzyć.

Czy polecam tę książkę? Tak, pomimo pewnych kwestii, które aż proszą się o ich pogłębienie, ale w tym względzie liczę na drugi tom. Będziecie się śmiać i płakać. Będzie Was bolało serce patrząc na rany jakie zadaje niektórym los. Będziecie współczuć zaburzeń i różnego rodzaju uzależnień z jakimi muszą się zmierzyć bohaterowie, ale i kibicować im w pokonaniu demonów z którymi żyją. Wartością dodaną jest także poruszenie przez autorkę trudnego tematu uzależnienia, którego wielu nie widzi, dopóki wyraźnie się go nie wskaże.

Ja z przyjemnością dowiem się, jak potoczą się dalsze losy Daniki i Tristana. Mam nadzieję, że Wy również ;)

Lily

Moja ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Helion, sekcji editiored.

, by NieGrzeczne Recenzje

In akcja, DziecięceZabawy

Tomasz Mróz w paranormalnym kryminale "Dziecięce zabawy" [Lily]

Tytuł: „Dziecięce zabawy”

Autor: Tomasz Mróz

Gatunek: pogranicze kryminału, akcji i science fiction

Wydawnictwo: Videograf

Opis Wydawcy: Rok 1967 był pełen wstrząsających wydarzeń. Trzej jedenastoletni chłopcy zostali zamordowani w bestialski sposób przez sprawcę nazwanego „Wampirem z Kopalni”, który po ujęciu stwierdził jedynie, że zbrodnie były wynikiem pomyłki, nie tłumacząc głębiej motywów postępowania. Ciało czwartej, dorosłej ofiary wspomnianej przez „Wampira” zniknęło bez śladu. Po latach znowu grasuje w miasteczku seryjny morderca, usuwając ze świata ludzi, którzy w 1967 byli rówieśnikami zamordowanych. Kolejne zabójstwa są wzorowane na tych sprzed kilku dekad. Śledztwo wydaje się prowadzić donikąd. Ślady stają się zagmatwane, a w zdarzeniach nie można się doszukać logiki. Na horyzoncie zdarzeń pojawiają się również niespodziewanie dziwne postacie: milioner Bratkiewicz, który twierdzi, że jest synem zaginionej ofiary „Wampira”, oraz piękna Catherine. Niewiarygodne, na pierwszy rzut oka przypadkowe fakty łączą się ostatecznie w logiczną całość. Czy można oddać swoje życie w imię przyjaźni? Jak mocno dążenie do bogactwa jest w stanie wypalić ludzką duszę? Czy zemsta może stać się motywem przewodnim na całe życie? Odpowiedź na te pytania staje się kluczem do rozwiązania zagadki. Powieść Tomasza Mroza to historia kryminalna z elementami grozy. Pomimo że treść opisuje zdarzenia z gruntu mroczne, to autor, swoim zwyczajem, nie stroni od ironicznych obserwacji rzeczywistości. Wszystko łączy się w zgrabną całość, która dostarcza zarówno emocji, jak i refleksji odnośnie do motywacji napędzającej ludzkie działania.

~*~*~*~

Tytuł „Dziecięce zabawy” Tomasza Mroza, jak również opis na okładce od razu mnie zaciekawił. Pomyślałam, że będzie to świetny kryminał. I faktycznie, byłby taki, gdyby nie fakt, że przez pierwsze, mniej więcej sto stron, byłam strasznie znudzona fabułą, która ciągnęła się strasznie opornie do przodu. Książkę zrehabilitowały pozostałe prawie dwieście kart na których powstała historia łącząca kryminał ze zjawiskami pozaziemskimi. Nagle wkroczyłam w mroczne wnętrze fabuły nakreślonej przez autora. Po skończonej lekturze, szczerze żałowałam, że nie była ona tak wciągająca od początku, ale cóż… Przejdźmy do konkretów. :D

Już na początku mamy przekazane wokół czego będzie kręciła się cała akcja, mianowicie wokół szatańskiego złota skradzionego przez dwóch mężczyzn. Każdy posiadacz złota zostaje zabity w imię bogactwa. Stąd zapewne wzięła się jego nazwa. Morderstwo wspólnika złodzieja, a później trzech jedenastoletnich chłopców stanowiło źródło, wręcz katalizator, wydarzeń mających miejsce około czterdziestu lat później.

„Zgodnie ze swoją diabelską naturą złoto pochłonęło kolejne ludzkie istnienie.”

Wstęp jest retrospekcją, momentem zajrzenia do przeszłości i zdarzeń, które miały wówczas miejsce. Następnie trafiamy do teraźniejszości, gdzie głównym miejscem akcji jest komisariat policji oraz miejsca kolejnych przestępstw. Już na początku lektury wiedziałam, a całość tylko mnie w tym utwierdziła, że gdyby opowieść o „szatańskim złocie” autor zamieścił na końcu książki, dałoby dużo lepszy efekt. Niestety ten fragment spowodował, że naprawdę nie potrzeba głębiej się zastanawiać, by odkryć co się wydarzy. Wielu zwrotów akcji, tudzież zaskoczenia wydarzeniami raczej nawet mniej uważny czytelnik nie uświadczy.

W książce napotykamy jednak na kilkoro ciekawych postaci, przy czym wydaje się, że głównym bohaterem jest komisarz Przytuła. Pulchny policjant, który wydaje się nieraz ciapowaty, innym zaś razem całkiem niezłym i zmyślnym śledczym. Często ma się wrażenie, że jest typowym w mentalności polskiej policjantem, który ma problem ze znalezieniem skradzionego roweru spod bloku, a co dopiero mordercy. W innych zaś momentach, czuje się jakby to była tylko maska codzienności pod którą skrywa się przenikliwy i analityczny umysł. Jego sympatyczna powierzchowność niejednokrotnie daje mu możliwość wydobycia informacji tam, gdzie wydaje się to trudne do osiągnięcia — jak choćby od bywalców „ławeczki”. Od razu na myśl przyszła mi słynna już ławeczka z serialu „Ranczo”. :D Takich skojarzeń jest więcej, choćby znany pewnie wszystkim czytelnikom z „Władcy Pierścieni” Golum i jego szaleńcze poczucie własności pierścienia wykutego w Mordorze. Tu również mamy do czynienia z takim zachowaniem. I na koniec podwładni komisarza, Wróżka i Mierczak stanowiący barwne dopełnienie opisywanej posterunkowej codzienności znacznie podnosi ocenę całości książki.

Rzeczoną codzienność dostajemy właśnie przez pierwszą setkę stron, przeplataną problemami nadchodzącego egzaminu sprawnościowego, kolejnymi trupami oraz przybyciem kobiety z przeszłości komisarza. Na komendzie bowiem pojawia się była narzeczona Przytuły — Jadwiga — która niespodziewanie otrzymuje szansę, by zemścić się na mężczyźnie, który w przeszłości nią wzgardził. Przeprowadza zatem dość specyficzne szkolenie antymobbingowe, siejąc zamęt w strukturach posterunku oraz rozpacz policjantów. Komendant ucieka z ewentualnego miejsca „tortur” zostawiając na straży swoich nieustraszonych podkomendnych. Niestety, policjanci muszą się skupić, nie tylko na odpieraniu ataku ze strony pani podinspektor, ale jeszcze złapać mordercę, który gromadzi na swym koncie coraz więcej ofiar.

„Policjanci zastygli na moment w milczeniu, pomimo że wizyta była zapowiedziana. Nawet wygadany Przytuła zapomniał na moment języka w gębie.

— Jadwinia? — wystękał w końcu, a jego twarz wyrażała zamęt w jego głowie.

Podszedł bliżej przybyłej, jednak ta nie wyciągnęła ręki na powitanie. Widać było, że zna ona komisarza i raczej nie wspomina miło.

— Przytuła? — Była równie zaskoczona, jak policjanci. — Jak ty wyglądasz? Gruby jak beczka!”

Mimo, iż nie zajęło mi dużo czasu odkrycie, kto zabija, jak również motyw tych morderstw nie stanowił wielkiej tajemnicy, nie chciałabym spojlerować, gdyż zapewne wielu będzie zadowolonych z książki i wolałoby samodzielnie odkrywać fabułę. Co zatem przemawia za tą lekturą? Przede wszystkim jest, tak czysto na gruncie polskim, po prostu zabawna, mimo iż jest utrzymana w konwencji kryminału. Ukazanie pracy policjantów w niewielkim komisariacie, tego w jaki sposób powiązania ze światem biznesu i osobami na określonych stanowiskach ułatwia życie oraz wykreowanie bohaterów z którymi nie sposób nie sympatyzować oraz ironiczne poczucie humoru autora, może się podobać. Osobiście uważam, że gdyby początek książki został bardziej przemyślany, dużo lepiej bym się bawiła przy tej lekturze, ale koniec końców mogę uznać „Dziecięce zabawy” jako nawet ciekawie napisany kryminał z wątkiem zjawisk nadprzyrodzonych.

„(…)Większość ludzi to wzrokowcy. Niby nic nie pamiętają, a jak widzą obrazek, bęc, klapki spadają z oczu. Właściwie to możemy ogłosić sukces. Złapany ptaszek trzepocze się w klatce, lecz karząca ręka sprawiedliwości… — Wróżka zacisnął drugą dłoń i pogroził niewidzialnemu wrogowi. Chyba uważał siebie za lokalne uosobienie Temidy. — Ona dosięgnie każdego łotra. Oj, już on nas popamięta, jakem Wruszkowski.

Wróżka najwyraźniej wybrał Onufrego Zagłobę jako idola. (…)

— Chyba za wcześnie na gratulacje — wymamrotał. Wróżka zastygł w pół ruchu. Spojrzał ze zdziwieniem na szefa. Ten wyjaśnił: — Mierczak znalazł przed chwilą martwego (…), z workiem na głowie.

— O, Jezu!

„Lokalna Temida” opadła z jękiem na krzesło. Upuszczony z rąk portret (…) sfrunął na podłogę. Entuzjazm wyparował bez śladu, powróciła szara rzeczywistość.”

I właśnie wplecenie w fabułę wątku sił nadprzyrodzonych zasługuje na docenienie. I tu akurat byłam zaskoczona tym, kto okazał się być osobami spoza ziemskiego padołu i jaki był ich udział w wydarzeniach i tych bieżących, jak również w przeszłości. Ten zabieg był udany i z całą pewnością ubarwił historię.

Nie można się przyczepić również do języka, bo ten jest na wysokim poziomie. Styl autora był dla mnie nieco toporny. Długie opisy, niekiedy zupełnie zbędne i nie wnoszące wiele do samej akcji, trochę męczyły, psując nastrój grozy i oczekiwania, jakie powinny towarzyszyć czytelnikowi przy tym gatunku. Dopiero, jak już wspomniałam wcześniej, po setnej stronie, wydawało mi się, jakby twórca „wyluzował” i dał się ponieść historii, którą pragnął przedstawić. Nagle, fabuła wciągnęła mnie tak, jak powinna od pierwszych stron i to, koniec końców dało ogólną satysfakcję z lektury.

Na uznanie zasługuje z pewnością przesłanie, jakie niesie ze sobą powieść. Czy w imię bogactwa warto poświęcić wszystko, swoje człowieczeństwo, rodzinę, przyjaciół? Czy zemsta naprawdę daje ukojenie, czy też pozostawia w sobie pustkę, której nie sposób zapełnić? Czytając uważnie, możemy zastanowić się nad kwestiami poruszanymi przez autora, które bardzo trafnie, moim zdaniem podsumowuje poniższy cytat:

„Odchylił zarzuconą na skarb płachtę i zapatrzył się w przyniesione złoto. Czy to jest aż tak cenne, żeby opuścić przyjaciół, zabijać ludzi, zdradzać, rezygnować z wszystkiego innego? Potem dopadło go inne pytanie. Czy jakiekolwiek działania ludzkie, choćby i pełne podłości oraz zdrady, sprzedawanie się za pieniądze lub dla idei, czy to jest naprawdę warte zemsty i poświęcenia jej życia? (…) Co dalej? Słowa wiedźmy wróciły proroctwem niczym bumerang. Był stary i zmęczony. Jak teraz żyć na tych zgliszczach?”

Jeśli zatem na ogół nie zaczytujecie się w kryminałach i po prostu chcecie się nieco pośmiać, przy czym odkryć, że nie tylko ludzie chadzają po wymyślonym przez autora świecie wchodząc w paradę bohaterom, to spokojnie możecie sięgnąć po tę lekturę. Fajerwerków raczej nie należy się spodziewać, ale jeśli przebrniecie przez mozolnie toczącą się do przodu pierwszą setkę, to pewnie uśmiechniecie się nawet przy końcu, stwierdzając, że nawet było fajnie spotkać się z Przytułą i jego podwładnymi. :) Ja najbardziej doceniłam nie samą historię, która jak już wiecie zaciekawiła mnie dopiero po pewnym czasie, lecz jej przesłanie. Czy warto zatem sięgnąć po „Dziecięce zabawy” Tomasza Mroza? Moim zdaniem, pomimo pewnych potknięć po drodze, warto zagłębić się w tej lekturze. ;)

„Oczy świeciły mu się radością. Diabelskie złoto swoim zwyczajem przyciągnęło już nową ofiarę, która jeszcze nieświadoma ogromu nieszczęść, które na nią spadną, szykowała kryjówkę na niespodziewanie znalezione bogactwo.”

Lily

Moja ocena: 4/6

Za możliwość przeczytania niniejszej książki dziękuję bardzo Wydawnictwu Videograf

, by NieGrzeczne Recenzje

In bad boy, Bad Boy's Girl

Bad Boy's Girl 3 - Blair Holden - czyli ciąg dalszy opowieści o nie takim złym chłopcu [Sil]

Autor: Blair Holden Tytuł: „Bad Boy’s Girl 3” Data wydania: 06.06.2018 Wydawnictwo: Jaguar Opis wydawcy: Do tej pory Tessa O’Connel, zwana także Muffinką, myślała, że nikt na świecie nie kryje tyle lęków i kompleksów, co ona. Jakież więc było jej zaskoczenie, gdy odkryła, że nie ma monopolu na podejmowanie dyktowanych wątpliwościami głupich decyzji. I że w tej akurat dyscyplinie facet jej życia bije ją na głowę. ...

, by NieGrzeczne Recenzje

In #bestseller, #kobiece

"Walka" Vi Keeland - czyli świetny początek serii MMA Fighter [Lily]

Autor: Vi Keeland

Tytuł: „Walka”

Rok wydania: 2017

Wydawnictwo: Kobiece

Opis wydawcy:

W życiu profesjonalnego fightera walka może mieć różne znaczenia. Nico Hunter dochodzi do wniosku, że ta pełna adrenaliny, rozgrywana w klatce nie może równać się z wewnętrznymi zmaganiami z… samym sobą. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy spotyka prawniczkę Elle…

~*~*~*~

„Walka” była moim pierwszym spotkaniem z Vi Keeland i mogę uznać je za bardzo udane. Autorka ma niewątpliwie talent do przyciągania uwagi czytelnika ciekawymi historiami. Ta, jaką nam przedstawia w niniejszej książce dotyczy złamanego przez jedno nieszczęśliwe zdarzenie zawodnika MMA Nicholasa Huntera i młodej prawniczki Elle James, która rozgrywa własną, wewnętrzną walkę z przeszłością jednocześnie tocząc kolejną — o własne szczęście.

Vi Keeland rozpoczyna książkę cytatem nieznanego autora:

„Pewnego dnia ktoś pojawi się w twoim życiu

i zrozumiesz, dlaczego nigdy

nie wychodziło ci z kimś innym.”

Moim zdaniem, jest to idealny wstęp do historii dwójki ludzi, którzy borykają się z demonami przeszłości, jakie nieustannie ich nawiedzają, nie pozwalając zamknąć pewnego etapu w życiu.

Oboje poznają się poprzez dotychczasowego partnera Elle, Williama, gdy ten prosi kobietę o pomoc przy sprawie swojego klienta, dotyczącej zerwania kontraktu o sponsoring. Nazwisko Nico wydaje się jej znajome, lecz dopiero po spotkaniu orientuje się, skąd zna sportowca. Pierwszy raz widziała go bowiem na jedynej walce, na jakiej była, i niestety na tej, która złamała mężczyznę tak dogłębnie, że od tamtego czasu nie jest w stanie ponownie wejść do klatki.

Nico od pierwszej chwili czuje, że kobieta która ma doprowadzić do rozwiązania jego kontraktu o sponsoring jest wyjątkowa. Jako mężczyzna pewny swojego uroku, nie bawi się w podchody, tylko pojawia się następnego dnia w jej kancelarii i zaprasza Elle na kolację. Nie bardzo wiedząc, czego może się po Nico „Pogromcy kobiet” spodziewać, kobieta wiedziona ciekawością i będąca niewątpliwie pod wrażeniem nieustępliwości mężczyzny zgadza się na spotkanie. Od tej pory, życie obojga będzie ulegało zmianom, które doprowadzą do konfrontacji z własnymi pragnieniami i tragicznymi wydarzeniami z przeszłości. Czy przezwyciężą problemy z jakimi oboje się borykają? Tego dowiecie się czytając „Walkę”.

Co do samej fabuły mogę powiedzieć, że jest ona ciekawa, poruszająca i z pewnością przy tej lekturze nie będziecie narzekać na nudę. To, co jest warte zaznaczenia, to pokazanie tego, jak wiele muszą poświęcać sportowcy, by osiągnąć sukces oraz to, ile znaczy dla dzieciaków z problemami dobre zajęcie i trochę uwagi. Vi Keeland porusza kwestię walk mieszanych i tego, że są one na tyle nieprzewidywalne, że może zdarzyć się niemal wszystko. Pokazuje jak wiele znaczą w naszym życiu osoby, które stoją za nami murem nawet wtedy, gdy sami je odpychamy, bądź myślimy, że nie jesteśmy warci ich miłości.

„Mija chwila ciszy, po czym Nico znowu się odzywa:

— Czego się teraz najbardziej boisz?

Znam odpowiedź, ale i tak się nad nią zastanawiam. Nie próbuję zetrzeć łez, które zaczynają płynąć po mojej twarzy, bo mam nadzieję, że Nico ich nie zauważy w ciemności. Jednak po chwili czuję na policzku jego dłoń ocierającą łzy.

Ciągle nie zebrałam się na odwagę, by odpowiedzieć na jego pytanie, a tymczasem on mówi:

— Ja się boję, że nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry. Że zabiorę cię ze sobą do piekła, do którego należę.”

Od razu spodobał mi się styl, jakim posługuje się autorka. Język nie jest wulgarny, co nieodmiennie doceniam w książkach z pogranicza romansu i erotyki, a sam tekst został dobrze przetłumaczony bez tak zwanych „kwiatków”, które niekiedy psują przyjemność z lektury. Również fakt, że fabuła została napisana z punktu widzenia zarówno Elle, jak i Nico spowodowała, że tym chętniej czytałam kolejne strony, z zainteresowaniem poznając ich oboje. Jest to książka, którą się czyta bardzo płynnie i szybko. Mamy konkretną historię i określone demony przeszłości, które zostają w całości wyjaśnione. A jednak, pomimo tego miałam nieodpartą ochotę spędzić nieco więcej czasu z Nico, Elle i ich przyjaciółmi. Z radością więc przyjęłam, że kolejne dwie części trylogii Fighter nie są całkowicie oderwane od moich ulubieńców. Ale o tym, może napiszę następnym razem. :D

Bohaterowie są wyraziści, dość ciekawie nakreśleni i niewątpliwie bardzo różni, a jednocześnie tak podobni. Takie połączenia wręcz uwielbiam. Bo i cóż może połączyć zawodnika MMA z prawniczką, poza gorącym romansem? Jak się okazuje, całkiem sporo, gdy spojrzymy głębiej niż wyłącznie na to, co pokazują na zewnątrz Nicholas Hunter i Elle James.

Elle, mimo że wydaje się drobną kobietką przy potężnej postury Nico, to jednak ma twardy charakter i doskonale wie, że znajdując właściwą osobę, walczy się o nią nawet wtedy, gdy ta robi wszystko, by każdego od siebie odepchnąć. Sama też usiłuje sobie poradzić z pogodzeniem się z wydarzeniami, które doprowadziły do tego, że z nikim jeszcze nie była do końca szczera. Przed nikim całkowicie się nie odkryła. Nie uważała, że warto. Jednak, w jej życiu pojawił się pewien niezłomny mężczyzna, który pragnie jej w całości, te blaski, które ze sobą niesie, jak i cienie ciążące na jej ramionach.

„Przez długi okres omijałam uczucia, a moje życie było bezbarwne. To trwało zbyt długo. Pierwszy raz od dłuższego czasu naprawdę chcę czuć. Poczuć wszystkie pozytywne emocje, negatywne i te, które są pomiędzy.”

Nicholas zaś, to mój numer jeden tej książki, mimo iż Elle jest także interesująca, to właśnie Nico mnie zaintrygował najbardziej. Mężczyzna od razu wzbudził moją sympatię i niejednokrotnie miałam ochotę przytulić go mocno do serducha. Silny, a jednocześnie, tak po ludzku, kruchy. Same sprzeczności zamknięte w człowieku, który musi przede wszystkim zmierzyć z własnymi demonami i wybaczyć samemu sobie oraz zaufać tym, którzy w niego wierzą i niezłomnie stoją u jego boku.

To, co warte jest podkreślenia to świetne poczucie humoru autorki, która potrafi rozładować napiętą i obfitującą w emocje chwilę poprzez dodanie tej warstwy humorystycznej, dzięki czemu czytelnik ma możliwość złapania oddechu i roześmiania się, nawet i przez łzy, które zakręciły cię przed momentem w oczach.

„— Co cię gryzie, synu?

— Nic.

— No dobra. Jak sprawy z Elle?

— Świetnie. — Podnoszę z ziemi skakankę i zaczynam skakać z ogromną szybkością. Lina przesuwa się pod moimi stopami dwukrotnie podczas jednego skoku.

— Preach? — Ściszam głos, by nikt na siłowni mnie nie słyszał. — Jak długo normalni ludzie spotykają się, zanim zaczną ze sobą sypiać?

Trener zaczyna się śmiać. Myśli, że żartuję.

— Nie, pytam serio. Jak długo? (…)

— No tak, przywykłeś do dziewczyn, które zrzucają przed tobą majtki, zanim w ogóle się do nich odezwiesz. I powiesz coś głupiego, jak to masz w zwyczaju. — Preach się śmieje pod nosem. — W końcu znalazłeś taką, która każe ci na to zapracować?”

Warto też przyjrzeć się samej okładce, która jest utrzymana w ciemnej kolorystyce, przełamywanej czerwienią. Mężczyzna pochylony, jakby w modlitwie, idealnie pasuje do tego, z czym boryka się główny bohater. Okładka została bezbłędnie dobrana do treści, przyciągnął mój wzrok, a sama treść mnie nie zawiodła. Jest to rewelacyjna historia, bardzo dobrze opisana przez autorkę, do której z całą pewnością będę wracać przy kolejnych jej powieściach wydawanych w naszym kraju.

Szczerze mogę Wam tę lekturę polecić. Będziecie się śmiać, jak i wzruszać, przeżywać wraz z bohaterami rozwój ich związku i może nawet uronicie łzę nad losem, który oboje bardzo doświadczył swymi cieniami. Czy w końcu zaświeciło dla Elle i Nico słońce? Bierzcie w swoje czytelnicze łapki „Walkę” i przekonajcie się sami. ;)

Lily :)

Moja ocena to: 5/6

, by NieGrzeczne Recenzje

To nie ja, kochanie (seria Kaci Hadesa) Tillie Cole [Nymph]

Autor: Tillie Cole Tytuł: To nie ja, Kochanie Seria: Kaci Hadesa Rok Wydania: 2018 Wydawnictwo: editio red Liczba stron: 375 Opis wydawcy: Kiedy spotykasz kogoś z innego świata, wszystko się zmienia. Nawet jeśli od razu nie zdajesz sobie z tego sprawy i po prostu postanawiasz żyć jak dotychczas, niewytłumaczalna tęsknota uświadamia Ci, że jest inaczej. Salome zwana Mae, krucha piękność, jedna z Przeklętych, została przeznaczona na żonę samego...

, by NieGrzeczne Recenzje

In Drań z Manhattanu, editiored

Przedpremierowa recenzja "Drania z Manhattanu" - czyli udanego duetu Vi Keeland oraz Penelope Ward [Lily]

Autorzy: Vi Keeland i Penelope Ward

Tytuł: „Drań z Manhattanu”

Rok Wydania: 2018

Wydawnictwo: Helion w serii: editio red

Opis wydawcy: On miał wiele twarzy. Ona pokochała je wszystkie.

Bogaty finansista z wysokim mniemaniem o sobie na pewno nie jest dobrym kandydatem na chłopaka dla nieprzebierającej w słowach Włoszki. Soraya Venedetta doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale przecież nic nie stało na przeszkodzie, by choć trochę o nim pofantazjować, prawda? Przystojniak, którego dziewczyna zauważyła w metrze, był zadbany i starannie ubrany, ale poza tym sprawiał wrażenie okropnego bufona. Być może Soraya po jakimś czasie dałaby sobie spokój z mrzonkami, gdyby przypadkowo nie znalazła jego zgubionej komórki. A jako, że była dobrze wychowana (przynajmniej tak o sobie myślała), postanowiła zwrócić zgubę. Bardzo szybko okazało się jednak, że piękny drań nie docenił tego gestu.

Graham J. Morgan nie ma jeszcze 30 lat, ale jest już uznanym biznesmenem, a jego firma świetnie prosperuje. Mężczyzna skupia się głównie na pracy i nie ma czasu na życie prywatne, woli zadowalać się przelotnymi romansami. Wszystko jednak się zmienia, gdy znajduje w swojej komórce zdjęcia pięknej nieznajomej. Widać na nich głęboki dekolt, śliczne nogi i niezwykle krągłą pupę. A potem okazuje się, że dziewczyna ma także długie lśniące włosy i piękną twarz. No i mówi to, co myśli - a to Grahama pociąga w niej chyba najbardziej. Tylko czy Soraya da się uwieść?

Tych dwoje dzieli niemal wszystko, ale łączy dzika namiętność i prawdziwe uczucie. Czy ich dwa różne światy połączą się w jeden wspólny?

Bardzo lubię książki Vi Keeland, więc z przyjemnością sięgnęłam i po tę, zastanawiając się przy tym, jak udał się ten duet z Penelope Ward. Mogę już na początku Wam powiedzieć, że całkiem nieźle wyszła paniom ta historia. ;)

Początek jednak nie był ciasteczkiem malinowym, którym delektowałabym się z przyjemnością. Niestety, wydawało się, że raczej będzie to dosyć nudna lektura i mało zaskakująca. Lecz, po przebrnięciu przez pierwsze strony, powoli akcja zaczęła się rozkręcać i zyskiwać w moich oczach poprzez kilka ciekawych rozwiązań zastosowanych przez autorki.

Fabuła napisana została zarówno z punktu widzenia Grahama Morgana, jak i Sorayi Venedetty. Dzięki temu możemy śledzić ich losy z obydwu stron, co przyznaję bez szemrania, że bardzo lubię. Również narracja pierwszoosobowa mi nie przeszkadzała, co niekiedy niestety sprawia, że lektura staje się bardziej udręką niż przyjemnością. Tu, na szczęście była tym drugim.

Historia przedstawia losy dwójki, całkowicie odmiennych ludzi, którzy poznają się poprzez zgubiony telefon przez jedno z nich. Pewnego dnia bowiem, jadąc do pracy metrem, Soraya dostrzega eleganckiego mężczyznę, który objawia wredny charakterek podczas prowadzonej przez niego rozmowy telefonicznej. Wybiegając pośpiesznie z pojazdu na swojej stacji, nie zauważa, że zostawił po sobie ślad w postaci telefonu. Soraya postanawia temu draniowi, jak go określa, oddać zgubę, choć nie od razu. Jest z natury ciekawską osóbką, więc sprawdza zawartość przedmiotu, który ukazuje sprzeczne informacje o jego właścicielu. Tym bardziej, zaciekawiona nim postanawia w końcu osobiście przekazać zgubę. Gdy mężczyzna w dość bezpośredni sposób oznajmia, że nie ma dla niej czasu, Soraya pozostawia telefon zafrapowanej recepcjonistce wraz z intrygującą wiadomością dla jego właściciela. Tak, by zapamiętał sobie, że ma czego żałować. :)

Cóż można powiedzieć o samych bohaterach? Są odmienni, to z całą pewnością, a jednocześnie wydają się do siebie idealnie pasować poprzez wzajemne uzupełnienie. Soraya jest temperamentną Włoszką, która mówi to co myśli, nie owijając w bawełnę. Pracuje w dziale porad „Zapytaj Idę”, gdzie stara się dawać rady czytelnikom, na temat przesyłanych przez nich pytań odnośnie swoich rozterek i bolączek życiowych. Cóż, może trafniej będzie powiedzieć, że udziela porad sporadycznie, gdy jej szefowa łaskawie wyda na to swoją zgodę. Z uwagi na bardzo otwarte i szczere odpowiedzi Sorayi, nieczęsto to się jednak zdarza. Kobieta uważa bowiem, że szkoda czasu na łgarstwa. Jeśli coś chce powiedzieć, po prostu to robi.

Kobieta podbiła moje serce swoją barwnością, zarówno co do wyglądu, jak i charakteru. Wyszczekana, bezpośrednia, szczera i jednocześnie obawiająca się otworzyć swoje serce — tak mogłabym ją w skrócie podsumować. Zmiany swoich emocji przejawiała poprzez ufarbowane końcówki włosów, co niekiedy stanowiło ostrzeżenie dla jej otoczenia. Czasami w książce wyraźnie objawiała się jej niepewność co do tego, że ona również zasługuje na miłość i szczęście, tak jak każdy inny.

„Naprawdę z całego serca chciałam z ufnością patrzeć na to, co się między nami rodziło, ale mimo wszystko jakaś część mnie wciąż kazała mi trzymać dystans. On jednak był taki pewny i tak całkowicie pozbawiony obaw, że jego spokój koił moje nerwy. Nienawidziłam tej słabej i strachliwej istoty, jaką w sobie nosiłam. Chyba przyszedł czas, abym spróbowała się jej pozbyć.”

Graham z kolei trzyma wszystkich wokół na dystans i nie przejmuje się, że przy okazji nie liczenia się z innymi ludźmi, może ich skrzywdzić. Zbudował wokół siebie mur, którego dotąd nikt nie zdołał naruszyć. Liczy się dla niego tylko praca, babcia i pies Blackie. Tylko przy babci Lil staje się „miękką kluchą”. Jest to przy okazji kolejna kobieta w tej książce, która mnie urzekła swoją siłą, a także oddaniem i miłością do wnuka, dla którego pragnie wszystkiego co najlepsze, nie zamykając przy tym oczu na jego wady.

„— Nie bój się zranienia. Lepiej wzbić się w niebo i upaść, niż nigdy nie poczuć, jak ziemia usuwa ci się spod nóg. Nawet chwilowa radość jest lepsza niż całkowity jej brak. Boisz się zranienia tak, jak ja boję się śmierci. Ale pomimo strachu zamierzam przeżyć w pełni każdy dzień, jaki mi został.”

Mężczyzna, jakoś od samego początku, pomimo swojego chamstwa — co tu dużo kryć takiego go poznajemy — czymś mnie ujął. Przede wszystkim powolnym zdobywaniem względów Sorayi, choć równie dobrze mógł dać sobie spokój i ruszyć na połów w innym stawie. Również wyjaśnienia, które otrzymujemy odnośnie tego, co takiego uczyniło go twardym i niedostępnym dla innych spowodowało, że moje serce zmiękło dla Grahama jeszcze bardziej.

Jak to zwykle bywa, tak w życiu, a szczególnie w książkach, pojawiają się w fabule problemy, z którymi bohaterowie muszą się zmierzyć. A jest ich całkiem sporo, jak na jednotomową pozycję. Wszystko jednak zostaje czytelnikowi wyjaśnione i nie pozostawia się nierozwiązanych wątków.

Choć Graham całkiem szybko dochodzi do wniosku, że z temperamentną włoszką może połączyć go głębsze uczucie, o tyle Soraya dosyć długo trzyma biednego pana „Celibat z Manhattanu” w niepewności. Nie pomaga z pewnością fakt, że niczym koszmar z którego nie można się obudzić, do życia Grahama wkracza ponownie jego dawna narzeczona wraz z niespodziankami, które spowodują spory zamęt u naszych bohaterów. Świeży związek zostaje zatem wystawiony na poważną próbę. Czy Grahamowi i Sorayi uda się pokonać przeciwności losu i pogodzić z przeszłością, która oboje prześladuje? Tego musicie się dowiedzieć sami sięgając po tę lekturę. ;)

„(…) Gdy się odwróciłam i spojrzałam na niego, dotknął czołem mojego czoła i szepnął: — Będę czekał tak długo, jak będziesz chciała. Nigdzie się nie wybieram.”

Oboje, zarówno Soraya jak i Graham, są doświadczeni przez życie, co odbija się na ich teraźniejszości i decyzjach jakie podejmują. Autorki pokazują poprzez tę historię, że to, co wydarzyło się w naszym życiu może mieć na nas zgubny wpływ tylko wtedy, gdy na to sami pozwolimy.

„Ujęła dłońmi moją twarz i powiedziała: — Jesteś niesamowity. Będę szczęśliwa, jadąc z tobą dokądkolwiek. — Lecz gdy to mówiła, na jej twarzy nie było widać uśmiechu.”

W każdym bądź razie, perypetie tych dwojga szczerze mnie ubawiły, szczególnie w początkowych fazach ich znajomości, choć przez całość książki przejawiał się „przedmiot” przez który się poznali, a który wprawiał mnie niezmiennie w rozbawienie. Ich esemesowe gierki oraz zabawne teksty pisane poprzez dział „Zapytaj Idę” były ciekawym zabiegiem dokonanym przez autorki, który się idealnie w tej pozycji sprawdził. Także doskonale wykreowane postaci, które różni prawie wszystko, a jednocześnie wydają się jakby byli wzajemnie dla siebie stworzeni powoduje, że z chęcią śledzi się ich losy. Ja z przyjemnością przyglądałam się zmianom, jakim ulegali bohaterowie. To w jaki sposób się otwierali na nowe możliwości. Ich zabawnym potyczkom i grze, która oboje czegoś nauczyła.

Podsumowując, w książce pojawia się kilka zwrotów akcji, które nadały jej tempa i pozwoliły zerknąć głębiej w życie zarówno Grahama, jak i Sorayi. Choć początek mnie nie kupił, to już cała reszta jak najbardziej tak. „Drań z Manhattanu” jest pozycją zabawną, romantyczną, jednocześnie dającą do myślenia co do tego, czym właściwie jest rodzina, szczęście i jak wiele w związku dwojga ludzi znaczy szczerość. Autorki pokazały jak istotna jest wzajemna rozmowa i podejmowanie wspólnie decyzji, bowiem nie zawsze to, co nam się wydaje dobre dla drugiej osoby, faktycznie takie jest.

Czy warto zatem przeczytać tę pozycję? Stanowczo tak, gdyż pomimo tytułu zwiastującego typowe romansidło, ta książka zawiera w sobie znacznie więcej, niż tylko seksownego faceta i piękną kobietę z romansem jako głównym wątkiem. ;) Historia Sorayi i Grahama jest jednocześnie seksowna, zabawna i wzruszająca. Myślę, że wiele czytelniczek przyjemnie spędzi przy tej lekturze czas.

Lily

Moja ocena: 4,5/6

Za możliwość przeczytania książki, bardzo dziękuję Wydawnictwu Helion (seria Editiored).

, by NieGrzeczne Recenzje

Pages

"Mój zawodnik" - K. Bromberg [Nymph]

Baseball jeszcze nigdy nie był tak seksowny, jak w najnowszej książce K. Bromberg!

Pozwól się uleczyć i wracaj do gry!

"Bad Things. Tristan i Danika. Tom 1" - czyli emocjonalny rollercoaster od R.K.Lilley [Lily]

Tomasz Mróz w paranormalnym kryminale "Dziecięce zabawy" [Lily]

Bad Boy's Girl 3 - Blair Holden - czyli ciąg dalszy opowieści o nie takim złym chłopcu [Sil]

"Walka" Vi Keeland - czyli świetny początek serii MMA Fighter [Lily]

To nie ja, kochanie (seria Kaci Hadesa) Tillie Cole [Nymph]

Przedpremierowa recenzja "Drania z Manhattanu" - czyli udanego duetu Vi Keeland oraz Penelope Ward [Lily]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Pages

"Mój zawodnik" - K. Bromberg [Nymph]

Baseball jeszcze nigdy nie był tak seksowny, jak w najnowszej książce K. Bromberg!

Pozwól się uleczyć i wracaj do gry!

"Bad Things. Tristan i Danika. Tom 1" - czyli emocjonalny rollercoaster od R.K.Lilley [Lily]

Tomasz Mróz w paranormalnym kryminale "Dziecięce zabawy" [Lily]

Bad Boy's Girl 3 - Blair Holden - czyli ciąg dalszy opowieści o nie takim złym chłopcu [Sil]

"Walka" Vi Keeland - czyli świetny początek serii MMA Fighter [Lily]

To nie ja, kochanie (seria Kaci Hadesa) Tillie Cole [Nymph]

Przedpremierowa recenzja "Drania z Manhattanu" - czyli udanego duetu Vi Keeland oraz Penelope Ward [Lily]

Dołącz do nas na Facebooku!

Instagram

Etykiety

Patronat

Patronat

Patronaty

Obserwatorzy

Recenzentki

Popularne posty

Archiwum bloga

Tu zaglądamy!

zBLOGowani

Subscribe